In dit verhaal nemen we even een, letterlijk, uitstapje. Geen uitleg over software en toestel, maar een heel andere duik in de praktijk. Als je haar nog niet kent: ga naar YouTube en zoek op Itchy Boots (of klik hier). Zij doet waar wij met z’n allen alleen maar van dromen. Geen dag zonder zadel, alle uiteinden van de wereld zien. Door het coronavirus nu even aan Nederland gekluisterd. Eindelijk kans om met haar te praten over hoe zij omgaat met routes en GPS.
Itchy Boots heet in werkelijkheid Noraly Schoenmaker. Ze is een frisse blondine van 33 lentes jong, afgestudeerd in de geochemie, gezegend met een prachtige lach, die in al haar video’s meermaals klinkt. Een powergirl pur sang. Ze werkte enkele jaren in de baggerindustrie, het merendeel van de tijd op reis naar exotische oorden, van Kazachstan tot Brazilië. Kocht in 2015 haar eerste motor en was ‘verslaafd’. Twee jaar geleden besloot ze van reizen op de motor haar werk te maken en inmiddels is ze een van de grootste motorvloggers.
‘Ongelooflijk hoe hard dat is gegaan’, vertelt Noraly, zonder ook maar een spoortje sterallure. ‘Ik heb ook wel contact met andere vloggers. Zit er een stel daarvan bij elkaar in een restaurant in Mexico. Er hangt een tv aan de muur; rollen ze plots van verbazing van hun stoel, omdat op die tv geen voetbal, maar een van míjn video’s draait. Vond die restaurantbaas mooi. Dat verzin je toch niet! Ze appten een foto als bewijs. De wereld is eigenlijk zo klein!’
Volgers vanuit de hele wereld
Noraly heeft inmiddels, alleen al op YouTube, 650.000 volgers. Vanuit de hele wereld. Die bekendheid is best wennen. ‘Natuurlijk, het is heel grappig als er ineens iemand in een afgelegen deel van Noorwegen met je op de foto wil. Maar ik krijg bijvoorbeeld ook geregeld verzoeken of ik voor iemand een persoonlijke videoboodschap wil inspreken. Voor een bruiloft of voor verjaardagen. Ook al voelt het lullig om dan nee te zeggen, ik voel me daar zo ongemakkelijk bij. Laat mij gewoon mijn ding doen!’
Dat ‘ding’ betekent 50 à 60.000 kilometer per jaar door weer en wind op de motor. Met een eerste reis beginnend in de Himalaya, daarna van India naar Maleisië, vervolgens het Midden Oosten en Iran, retour via de Stan-landen, Rusland en Turkije. Een jaar later starten in Argentinië, met de bedoeling over te steken naar Alaska. Die trip werd ruw verstoord door corona. Noraly: ‘Zat ik in quarantaine in een dorpje in Peru. Met allemaal boze dorpelingen, die dachten dat ik als westerling het coronavirus in Peru had gebracht. Terwijl ik al vijf maanden in Zuid Amerika was! Het is gelukkig allemaal wel goed gekomen, maar dat was echt geen fijne situatie.’
Zümo in Peru achtergelaten
Daarmee komen we op het thema navigatie. Want tot op dat moment reed Noraly met een Garmin Zümo 396, geladen met Open Street Maps. Geregeld maakte ze ook gebruik van haar smartphone, met de maps.me app. ‘Door mijn gedwongen vertrek moest ik m’n motor achterlaten in Peru en in de haast om weg te komen heb ik daar ook de Zümo achtergelaten. Stom. Op de trip erna, door IJsland, Zweden en Noorwegen, heb ik daarom louter met mijn telefoon gewerkt. En je raadt het al: die kan daar toch echt niet tegen… Daarom ben ik nu overgestapt naar de Garmin Zümo XT. Wat een mooi beeld heeft die! Ik heb nog even overwogen ook de Touratech-houder te monteren, maar dan wordt het toch echt te vol op het stuur, met ook nog al die camera’s.’
Natuurlijk heb ik met Noraly ook gekeken naar de diverse routeplanners, maar die gebruikt ze eigenlijk helemaal niet. ‘In de landen waar ik rijd, is het invoeren van een bestemming vaak al voldoende voor een avontuurlijke rit. Ik probeer dan wel de kleine wegen te vinden, maar dat wordt, zeker met maps.me, soms net iets te avontuurlijk. Zit je tientallen kilometers te ploeteren over een pad met alleen maar losliggende rotsblokken; blijkt er achteraf een paar honderd meter verderop strak asfalt te liggen. En die locals maar raar opkijken als ze mij van dat onbegaanbare pad zien komen.’
Spannende momenten
Iedereen is altijd erg verbaasd te zien dat zo’n jonge vrouw in haar uppie op pad is. Het levert ook vaak bezorgde reacties op. Noraly: ‘Dat vind ik zo’n onzin! Natuurlijk, ik rij soms op wegen waar de eerstvolgende passant zich pas na een paar dagen aandient. Als je dan hard onderuit gaat, heb je best een probleem. Maar ik ben goed voorbereid. Ik kan veel zelf oplossen en anders heb ik sowieso mijn Garmin Inreach, waarmee ik via de satelliet een noodsignaal kan versturen. Gelukkig heb ik het nog nooit nodig gehad.’
Wel waren er spannende momenten. ‘In Bolivia stroomde er een modderstroom over de weg, zo de afgrond in. Ik moest er doorheen. Dat was echt wel heftig.’ Ook in Iran was er zo’n moment. Maps.me stuurde Noraly een zandpad door een bos af, steil omlaag richting een riviertje waar een brug had moeten zijn. ‘Nou, die was er dus niet. Dat was niet zozeer het probleem, maar wel dat ik inmiddels twintig centimeter in de blubber stond en weer steil omhoog in diezelfde blubber terug moest. Na vele verwoede pogingen was de koppeling verbrand… Toen zag ik het even niet meer zitten. Maar tsja, je moet wat. Dus in survivalmode verder. Ik heb alles achtergelaten. Behalve, heel vreemd, m’n helm. Die laat ik nooit ergens achter, dat zit gewoon in mijn systeem. En dan een uur door de dikke modder omhoog strompelen op zoek naar het laatste huis dat ik had gezien. De moeder des huizes, een oud vrouwtje, zag de paniek in m’n ogen en pakte geruststellend m’n handen vast. Dan is taal ineens geen probleem meer. Er zijn zoveel lieve mensen in de wereld. Even later heb ik met zes zonen en neven van die oude vrouw de motor uit de blubber weten te slepen en de volgende ochtend heb ik mijn koppelingskabel vervangen. Pas toen ik weer ging rijden, kwam ik erachter dat het probleem bij de koppelingsplaten zat en stond ik enkele tientallen kilometers later weer langs de weg. Gelukkig kwam er toen ook direct een heel leger aan lokale mensen die me te hulp schoten…’
Itchy Boots en de wereld: Niemandsland
‘Het donker probeer ik wel zoveel mogelijk te vermijden’, vervolgt Noraly. ‘Ik ben meestal om acht uur ’s ochtends al op pad en rij gemiddeld driehonderd kilometer op een dag. Als het allemaal onverhard is wat minder; wil ik even een “sprong” maken over de doorgaande wegen wordt het wat meer. Maar ’s middags op tijd binnen.’ Want, en dat beseft niet iedereen: ‘Natuurlijk geniet ik volop, maar het is ook gewoon hard werken. Waar een ander na een flinke rit op een bank ploft met een fris biertje, moet ik nog even door. De beelden van die dag bekijken, nog wat commentaar opnemen, monteren, alle accu’s opladen, de motor checken… Al meteen bij het ontbijt begint het dagelijkse circus weer opnieuw.’ Goodmoooooorning internet!
