Het jaar 1980 lijkt een eeuwigheid geleden – met name omdat het ook gewoon lang geleden is – maar toch zou de in dat jaar gepresenteerde BMW bb-Futuro nu nog de wenkbrauwen doen fronzen. Een BMW boxer die niet Duits degelijk van ontwerp was; dat kan toch niet? Of ja, kon toch niet. Of toch?
BMW ontkrachtte dat laatste zelf een luttele vier jaar later met de vergelijkbare doch totaal niet vergelijkbare K1. Mocht je je afvragen waarom BMW in voorgaande zin het signaalwoord ‘zelf’ behoeft, dan is dat niet raar. Hoewel de Futuro – zoals de meesten hem nog kennen, minus de ‘bb’ en het verbindingsstreepje – als een BMW gepresenteerd was, was BMW enkel leverancier van de krachtbron. Het was Buchmann & Buchmann dat de handschoen oppakte die BMW had neergeworpen.
Onder de bezielende leiding van Rainer Buchmann toonde B&B wat er kon als de boxermotor uit de R80 in een grenzeloos rijwielgedeelte zou komen te hangen. In 1980 hing dat blok in al zijn glorie als kloppend hart in het B&B rijwielgedeelte, met een prestatie verhogende turbo als pacemaker in de uitlaat verwerkt – met effect. Een standaard BMW R80 braakte indertijd zo’n 50 pk uit, terwijl de bb-Futuro maar liefst anderhalf keer zo veel vermogen had. Turbo’s op motoren; B&B was er vroeg bij. Enkel de door het Californische Turbo Cycle Company gebouwde Kawasaki Z1R TC was de bb-Futuro voor – een vergelijkbaar voorbeeld, want ook die Z1R TC werd als een volbloed Kawa-project gepresenteerd. Niet geheel onwaar, aangezien een voormalig Kawasaki Amerika-topman inmiddels de scepter zwaaide bij TCC, en de motoren zodoende via Kawasaki-dealers verkocht konden worden.
Maar toch. Die Z1R was een vrij eenvoudig ogende machine met een maniakale krachtbron; de bb-Futuro beloofde de toermotorfiets voor altijd te veranderen. De complete stroomlijn – inclusief geïntegreerde spiegels, treeplank-achtige voetsteunen en armsteunen – deed denken aan de NASA Space Shuttle. Ware het niet dat die Space Shuttle pas een jaar later zijn eerste testvlucht maakte – waarschijnlijk met een dashboard aan boord vergelijkbaar met het volledig LCD-klokkenspel van de bb-Futuro.
Nog meer waanzin
De motorshow in Keulen – wat we tegenwoordig als de Intermot kennen – van 1980 zou ook de Suzuki Katana voortbrengen. Even zo vooruitstrevend qua design, maar zelfs de markante Katana was ingetogen in vergelijking. Rainer Buchmann zou later toegeven dat de bb-Futuro een uit de klauwen gelopen vingeroefening was. Toen zij de bb-Futuro op wielen zette, wist Buchmann al dat BMW uit emissie-oogpunt een vier-in-lijn aan het ontwikkelen was. Hij wist ook dat die uiteindelijke K1 net zo’n reismotor met sportieve insteek zou worden. BMW had de boxer – hún boxer – vogelvrij verklaard; de lijnmotor ging het worden. Buchmann kon zodoende nog meer waanzin in de Futuro stoppen, en deed dat ook naar hartenlust.
Het monocoque-achtige rijwielgedeelte – met de uit buizen opgetrokken achterbrug –, de liggende enkele schokdemper en het reactiesysteem voor de cardan; innovatie was B&B niet vreemd en men had alle intentie de wereld dat te laten zien.
Vrije val
Ergens is het pijnlijk dat Buchmanns project feitelijk ‘vrij’ terug stopte in ‘vrije val’. Juist omdat ze wisten dat BMW er enkel mee voor de dag wilde komen om een punt te maken, maar verder geen intenties tot productie had, kon de bb-Futuro zo waanzinnig worden.
Helaas zou het erbij blijven. De BMW bb-Futuro was dus een prototype dat gedoemd was vergeten te worden.
In de rubriek Vergeten Prototype blikken we terug op de meest spraakmakende prototypes die in de ijskast verdwenen.
—
Foto’s: Rainer Buchmann
De K100 werd in 1983 vrijgegeven, de K75 pas later.
De K1 kwam in 1989 op het toneel met de 16V motor, dezelfde basis als de K100RS 16V.
Geen K1 dus in 1984.