Half jaren negentig, was er een opleving in sportieve Japanse twins. Honda kwam met de VTR1000 Firestorm en Suzuki bracht de TL1000S/R. Yamaha bouwde een sportief buizenframe om de staande twin van de TDM850 en gaf ons in 1996 de TRX850. Meteen duidelijk is dat er met meer dan een scheef oog is gekeken naar Ducati’s 900 SS. En echt niet alleen naar het beroemde buizenframe, ook het kuipwerk vertoont een aardig grote gelijkenis. Ondanks de Super Twin Sports naamgeving die Yamaha de TRX meegaf, was de TRX bij lange na niet de supersport die de Ducati wel was. De Japanner komt meer in de buurt van een sportieve toerder, met hogere stuurhelften en comfortabeler geplaatste voetsteunen.
Het motorblok
De TRX maakt gebruik van het motorblok uit de TDM850, een staande twin met een 270 (of 90, zo je wilt) graden krukas, en laat dan nou net dezelfde hoek zijn als waaronder de kruktappen van een Ducati L-twin ook staan. Je zou het kunnen zien als Yamaha’s eerste variant op de crossplane techniek die in de huidige R1 te vinden is.
Niet extreem
Die verzette kruktappen zijn tevens de reden dat –ondanks het feit dat de cilinders keurig naast elkaar staan- de TRX850 een geluid weet uit te braken, zo donker en vol, dat je met de ogen dicht bijna een Ducati voor de geest haalt. Het blok levert met 80 pk en 84 Nm geen extreem hoge prestaties, maar is wel ontzettend bruikbaar. Al vanaf lage toeren weet de twin rake klappen te geven en het middengebied is zowel krachtig als heerlijk breed uitgesmeerd. De vibraties blijven alleszins binnen de perken en hetgeen je nog voelt, draagt bij aan een heerlijk ruig karakter.
Massacentralisatie
De zithouding is heerlijk comfortabel en dankzij het stijve frame en een uitgekiende massacentralisatie vanwege het compacte blok, is het stuurgedrag heerlijk neutraal en uiterst precies. Met een tankinhoud van 18 liter en een verbruik van rond de 1:20, is de actieradius ruimschoots voldoende om niet iedere pomp aan te hoeven doen en dat is prettig, want op fysiek vlak is het ook goed te doen nog even ietsje langer door te rijden. Dit in tegenstelling tot enkele van zijn concurrenten, waarbij de polsen wat vaker rust nodig hebben.
Minpunten
De TRX kent eigenlijk slechts twee echte minpunten die door het gros der eigenaren worden aangepakt. Ten eerste verdwijnen de immense uitlaatdempers vrijwel altijd direct om plaats te maken voor open absorptiedempers die niet alleen de volle zware grom veel beter tot z’n recht doet komen, maar die ook een gewichtsbesparing van zo’n 500 kg weten te bewerkstelligen. Je merkt het goed hoor. Tweede punt zijn de voorremmen die redelijk gevoelloos zijn en niet echt willen overtuigen. De remklauwen worden vaak vervangen voor de ‘Blue-Spot’ exemplaren zoals die op menig andere Yamaha te vinden zijn. Deze bieden een grotere remkracht en indien de bijbehorende rempomp ook wordt gemonteerd, krijg je er ook nog eens flink veel gevoel voor terug.
Steeds dichterbij
Afgezien van die twee dingen, is de TRX850 een probleemloze en zeer betrouwbare motorfiets gebleken. Het feit dat hij nooit echt goed verkocht is, maakt hem nu des te begeerlijker en omdat het ook nog eens een Japanner is mét karakter, kun je gerust stellen dat de status van icoon zo langzamerhand steeds dichterbij komt.
