Yamaha XV Caferacer: kippenvel, angst en vreugde bij Ruben

Het gevoel bij het voor het eerst starten van zijn afgewerkte caferacer omschrijft Ruben Mellaerts als ‘een helse combinatie van kippenvel, angst en vreugde’. Hier vertelt hij wat er voorafging aan dat voor hem zo memorabele moment…

“Mijn verhaal begin eigenlijk bij een nonkel die motocrosste”, verklaart Ruben. “Hij nam me op jeugdige leeftijd mee naar de cross en ik raakte er vertrouwd met de geur van benzine en verbrande olie. Bij een buurjongen die een crossertje cadeau had gekregen, ging ik regelmatig ravotten en ik plaatste zo’n  crosstuigje ook op mijn verlanglijst. Helaas kon ik dat nooit afvinken, want mijn ouders waren pertinent tegen gemotoriseerde tweewielers. Toen ik elf jaar was kocht mijn nonkel me dan maar een tweedehandse Vespa Ciao, waar hij me leerde aan sleutelen. Enkele jaren later begon ik scooters te verbouwen. Ware kunstwerkjes, waarmee ik op posterformaat in diverse gespecialiseerde magazines terecht kwam.”

Softail make-over: Tim geeft zijn motor een volgend leven

FEELING

“Voor mijn studie Industriële Wetenschappen voelde ik weinig animo, dus switchte ik naar Electro Technieken. Daar werd ik enorm door getriggerd en volgens de leraren zat er beloftevolle toekomst in. Op mijn twintigste begon ik als bijberoep auto’s te customizen, met specialisatie in ophangingen voor zowel straat- als circuitgebruik. Later werd het mijn hoofdberoep, maar door de steeds strengere autokeuring werden de projecten ook steeds moeilijker. Professioneel sloeg ik na een tweetal jaar een andere weg in en ging ik het wat rustiger aan doen. Ik kwam tot het besef dat moto’s mijn ware passie waren en ging terug aan mijn GSX-R sleutelen; een verwaarloosd project waar ik al jarenlang tussendoor mee bezig was. Dat ging aardig vooruit en ik merkte dat de feeling er nog in zat bij me. Ik moest nogal lang wachten op het spuitwerk en ongeveer tezelfdertijd begon ik een Yamaha XV te verbouwen. Op het internet had ik ooit een gecustomizde XV gezien en vanaf dan stond het vast dat ik er ook zelf ooit één zou verbouwen. Onoverzichtelijk over een aantal dozen verspreid, trof ik wat later een dergelijk model in losse onderdelen aan bij een verzamelaar ergens in Vlaanderen. Ik leende een camionette en begon er diezelfde avond nog aan te morellen. Aanvankelijk moest het een simpel projectje, zonder al te veel blingbling, voor eigen dagdagelijks gebruik worden. Van dat voornemen is niet veel in huis gekomen, want het resultaat is uiteindelijk ietsje complexer geworden.”

VISIOENEN

Ruben vertelt uitbundig verder: “Elke nacht opnieuw verscheen de Japanner in hardnekkige visioenen. Droombeelden die ik de daaropvolgende dag probeerde te realiseren. Werkzaamheden worden door mij steeds in fases opgesplitst. Ik maak vooraf een gedetailleerde schets van het totaalplaatje en probeer meteen passende kleuren te fantaseren. Volgens de toelichting van de verkoper was het motorblok reeds gereviseerd. Zekerheidshalve heb ik de druk en cilindercompressie toch eens nagemeten. De Hitachi carburateurs kregen een nauwgezette update door middel van een revisiesetje en synchronisatiebeurt. Kelken zouden mogelijks het frame verdoezelen, daarom opteerde ik voor een fraai bovenop het kader gemonteerd K&N luchtfilter, waarvan de inlaat door het frame loopt. Alle mechanische afstellingen werden volgens de standaard gegevens uit de handleiding teruggezet. Tijdens het monteren bleek dat er toch nog een en ander aangepast en bijbesteld moest worden. De originele starter werd dikwijls geteisterd door een ratelend startgeluid, de voorbode van een falende startprocedure. Uit voorzorg heb ik de starter van een recenter, bij Motorservice Vierlingsbeek in Nederland gemodificeerd model, uitgekozen voor het aanzwengelen van de machine. Aanwezige merknamen en gietnummers zijn overal weg gevijld. Op het frame zijn overtollige gaatjes gedicht en kabelhoudertjes weggeslepen. Het poederlakken gebeurde bij Nicolas van 2Polished Meerhout, die mijn praktisch onhaalbare wensen uitstekend wist te verwezenlijken.”

MYSTERIE

“Vooraan heeft de motor een sportieve Yamaha R1 velg. De 2001 voorvork is afkomstig van hetzelfde model. Dat is redelijk oud, maar de vork bezit een tijdloze schoonheid die uitstekend op de looks van het concept aansluit. Ze is twee keer gepoedercoat omdat de eerste goudtint net iets te bleek uitkwam. Alvorens onbezonnen op jacht te gaan naar een klein achterwiel zocht ik eerst advies op internetforums. Uiteindelijk koos ik voor een Virago achterwiel, dat van cardan- naar kettingaandrijving diende aangepast te worden. De R6 schokdempers zijn vrij populair binnen de caféracer scene en waren met behulp van zelfgemaakte bussen makkelijk overzetbaar. De zwevende remschijven had ik eerder al op andere motoren. Ze hebben een cool en agressief uiterlijk en functioneren prima. De balhoofdplaat is met aluminium dichtgelast en van een uitsparing voorzien voor het eenvoudige Koso tellertje. Van een Kawasaki Z650 SR uit 1979 nam ik niet alleen de schaars te vinden benzinetank over, maar tevens de donkere kleurstelling en het magnifieke gouden biesje. Een originele tankdop was niet meer te vinden en deze is bijgevolg van selfmade makelij. Vanwege de beperkte veerweg kreeg het lederen Badass zadeltje 1 cm extra ‘comfort’ vulling. Bij Mad in Roosendaal vond ik het handgemaakte design uitlaatsysteem in roestvrij staal dat ik eigenlijk zelf wou fabriceren. Plug and play en gelijk met de bochtenkronkels die in gedachten had. De geluidsproductie bleef tot na de complete afwerking een mysterie. De pijpen ontberen momenteel elke vorm van demping, dus daar is dus nog werk aan de winkel. Demping tempert meestal de vermogensafgifte, maar met de opzet om er mee te cruisen mocht dat weinig problemen opleveren. De aankoop van het uitlaatsysteem leverde me wel flink wat tijdswinst op. Prettig, want eens aan een project begonnen, ben ik nogal ongeduldig. De motor start op via een fantastisch werkend Motogadget keyless systeem. Tenminste, als de batterij voldoende opgeladen is”, lacht Ruben.

1 van 14

OPZET GESLAAGD

Afsluitend blikt Ruben nog even terug: “Thuis beschikte ik over een bescheiden werkplaatsje. Als zeventienjarige kocht ik resoluut een circuitmotor  en ik haalde de racer tezamen met een vriend op, die een camionette had. Bij thuiskomst kreeg mijn ma tranen in de ogen van verdriet. Achteraf bleek het een miskoop, want na enkele startbeurten explodeerde de cilinder. Te weinig kennis en cash kelderden de ambitieuze plannen en het is met die moto bij sleutelen gebleven. Rond mijn achttiende verjaardag had ik mijn motorrijbewijs op zak. Mijn eerste motor was een GSX-R 600 K8 die met een aantal bescheiden modificaties gepersonaliseerd werd. Vanaf jonge leeftijd heb ik eigenlijk geleefd om te werken en te weinig gewerkt om te leven. Vrije tijd was dun gezaaid. Op onregelmatige tijdstippen zijn vrienden aan het werk, dus ging ik meestal alleen rijden. Ondanks de talrijke scooters en motoren die de revue passeerden, heb ik verhoudingsgewijs maar weinig kilometers afgeklokt. Spontaan een leuke bestemming uitdokteren is moeilijk en na een half uurtje doelloos cruisen heb ik het doorgaans wel gehad. Toch was het de bedoeling om de XV snel aan de praat krijgen om er in de zomer op ’t gemak nog wat mee rond te scheuren. Dat is vlekkeloos gelukt, want na drie maanden intensief sleutelen startte de motor tot mijn opluchting vrijwel onmiddellijk.”

VREUGDEDANSJE

“De opstart van een afgewerkt project gaat meestal gepaard met opwellend kippenvel en sluimerende angst. ‘Staat alles vast, is alles lekvrij, wordt alles voldoende gesmeerd?’ Bij de eerste ploffen worden die twijfels algauw ingeruild voor een spontaan vreugdedansje”, lacht Ruben. “Van rondsjezen op de 920R is achteraf niet veel in huis gekomen. Het project is onverhoeds tot ‘Trailer Queen’ getransformeerd, bewust van asfalt verstoten. Voornamelijk uit vrees voor eventuele schade en allerhande platgereden insecten op moeilijk te bereiken plaatsen. Spiegels zijn dus overbodig en vertoeven nog steeds in hun originele verpakking. Een echte droommotor kom ik bij motordealers zelden tegen; die probeer ik zelf te maken zoals hij zich in mijn hersenkronkels manifesteert. De dimensies van deze caferacer zijn volledig afgestemd op mijn lichaamslengte en ik denk niet dat hij snel de deur uitgaat. Wat de toekomst brengt blijft echter mysterieus. Bijna iedereen krijgt vroeg of laat te maken met een schrijnend tekort aan opslagruimte, of een tragisch gebrek aan afdoende valuta. Helaas moeten er in dat geval dikwijls pijnlijke keuzes gemaakt worden.”     

Fotografie: Patrick De Muynck

TECHNISCHE GEGEVENS