Wereldrecord: door 13 landen op de motor in één dag

Het is gebeurd. Collega Thierry Sarasyn heeft het wereldrecord ‘X landen in één dag’ gebroken. Op zaterdag 18 juni reed hij van Tsjechië naar België en hij deed onderweg ook nog eens elf andere landen aan. Waanzin of prestatie?

Fotografie: Thierry Sarasyn, Bridgestone

Thierry Sarasyn reed door Tsjechië, Slovakije, Hongarije, Kroatië, Slovenië, Italië, Oostenrijk, Liechtenstein, Zwitserland, Frankrijk, Duitsland, Luxemburg en België. Om die dertien landen aan te doen had hij minder dan 20 uur nodig. Dat doet de vraag rijzen waarom er dan geen 14 landen bezocht werden. Waar vandaan dan ook; vanuit België rijd je in minder dan 4 uur naar Nederland. ‘Omdat ik nog voor middernacht België binnen reed, heb ik mijn recordrit ook nog op dezelfde dag gedaan’, legt hij uit. ‘Ik had nog vier uur en een kwartier over om naar Nederland te rijden. Dan had ik 14 landen kunnen afstrepen. Maar het ging mij om het breken van het erkende record van de Italiaan Valerio Boni, niet om een record neer te zetten dat nooit meer gebroken kan worden. Daarvoor moet je er naar mijn mening 15 doen. Dat was hoe dan ook niet meer haalbaar. Met de lessen die ik onderweg leerde, ben ik wel zeker dat 15 landen mogelijk is. Maar ik was vermoeid en ik vond het niet nodig om dit risico nog te nemen.’

Goed voorbereiden

Hoe dan ook, meer dan een dozijn landen op één dag doe je niet zomaar. Er komt veel voorbereiding bij kijken. Het uitstippelen van de route was één van de essentiële onderdelen. Toch moet Thierry even glimlachen als we het over de voorbereiding hebben. ‘Als het waar is dat een goede voorbereiding het halve werk is, moest ik ergens op zes à zeven landen uitgekomen zijn’, lacht hij. ‘Het was in de maanden voor de recordpoging onwaarschijnlijk druk. Fysiek voorbereiden zat er niet in, de motor echt goed afstellen al evenmin.’

Motor vs. vliegtuig, van Brussel naar Frankfurt. Wie is het snelst?

De MV Agusta Turismo Veloce is een uitstekende sport-toermotor, maar tijdens de beproeving is het toergedeelte van groter belang dan de sportieve kwaliteiten. Bij de MV is de balans nogal in evenwicht en dat wil zeggen dat er zeker motorfietsen zijn met meer comfort. Het was dus zaak om het zitcomfort en de windbescherming een beetje beter te maken. ‘Een dag voor het vertrek vond ik de tijd om de spoiler voor de ruit te gaan halen in een winkel in de buurt. Met de mogelijkheden die ik als motorredacteur heb, kon ik zelfs een vergelijkende test maken tussen twintig van die dingen. Maar de tijd ontbrak. Ik heb ook te elfder ure nog een gel-zadel besteld en zelfs een gel-onderbroek. Die laatste ben ik in de hectiek voor het vertrek gewoon vergeten. Om maar te zeggen: de voorbereiding kon euh… beter.’

De beste route?

‘Ik was al moe voor ik vertrok. En dan nog eens de route náár het vertrekpunt in Tsjechië rijden, vraagt ook best wat inspanning. Je ben toch drie dagen achtereen een uur of 10 onderweg. Tussen de aankomst in Tsjechië en het vertrek had ik eigenlijk een rustdag gepland, maar die heb die ik op het laatst laten vallen omdat er lokaal zwaar onweer werd voorspeld in de Alpen. Zonder flitsen en donder ben ik in ruil daarvoor zonder te rusten in temperaturen die tot 40° stegen aan de recordpoging begonnen. Of het de juiste beslissing was? Daar kan over gediscussieerd worden…’

Over de route was dan wel weer goed over nagedacht. ‘Eerdere plannen om vanuit Griekenland te starten en de lappendeken van landen in de Balkan te gebruiken, werd uiteindelijk afgevoerd. Niet om de recordroute te volgen die de Italiaan vorig jaar reed, maar een andere route die grosso modo van Oost- naar West-Europa loopt. Dat is de richting die wel meer motorrijders nemen die veel landen op één dag willen doen.’

Meeste landen ooit?

Dan doemt meteen de vraag op of er in het verleden niet andere motorrijders geweest zijn die meer dan dertien landen aandeden. ‘Ik vermoed van wel’, zegt Thierry. ‘Maar ik kon er niks van terugvinden op het internet of in de media. Niets is gedocumenteerd naar huidige normen. Wel vond ik 15 landen in “iets meer dan 24 uur”. Maar dat is niet binnen 24 uur hé. Of 14. Zelfs 16. Het is moeilijk verifieerbaar. Ik heb geen reden om eraan te twijfelen, maar als je een record wilt dat erkend wordt, moet je meer doen dan rijden, benzinebonnen verzamelen en zeggen dat je het gedaan hebt. Je moet gewoon zwart op wit aantonen dat je in die landen bent geweest, alle mogelijke twijfel wegnemen. Je tankt immers niet in elk land dat je aandoet, dus die bonnen zeggen niks. Daarom gebruikte ik een erkend en officieel trackingsysteem van legendstracking.com. Dat wordt ook gebruikt om prestaties van bijvoorbeeld ultralopers en triatleten vast te leggen. Zo is de hele route én de tijd die ik er mee bezig was, gedetailleerd opgeslagen. Alles wordt nagegaan door een notaris en op basis daarvan zal de federatie ook het record erkennen. Dat is het beste wat ik kon doen en dit was gericht op het erkende record van Valerio Boni van vorig jaar. Dat heeft wereldwijd de pers gehaald. Nu, onder andere in het boksen hebben ze verschillende kampioenen in diverse federaties. Maar als er mensen zijn die zich wereldkampioen van hun straat willen noemen met een andere type record, dan heb ik daar geen probleem mee. Ik heb mij gericht op wat algemeen aanvaard wordt als het record en dat verbroken. En nee, Guinness zal dit niet erkennen, omdat die geen gemotoriseerde recordpogingen met tijdwaarneming en op de openbare weg toelaten – om veiligheidsreden. En dat is maar goed ook.’

Veiligheid voorop

Die veiligheid was trouwens belangrijk in het hele avontuur. ‘Ik heb me overal zo goed mogelijk aan de verkeersregels gehouden. En ik heb ook minstens om de twee uur wat gerust. Dat was niet eens altijd tijdens het tanken. Naarmate de tocht vorderde, ben ik zelfs vaker gaan rusten. Juist om het veilig te houden. Ik heb maar een gemiddelde van dik 87 km per uur gehaald. Als je overal als een gek rijdt en minder vaak rust, ligt dat gemiddelde een stuk hoger. 1.750 km in net geen 20 uur, dat is eerder een prestatie op het vlak van volharding dan op snelheid. En daar gaat het bij dit soort dingen om. Een 21^ste -eeuwse versie van de Canonball Run opzetten interesseerde me niet. Ik lijk trouwens helemaal niet op Burt Reynolds…’

Mentaal en fysiek

Het grote woord is er uit. Volharden. ‘Ik vind dat één van de essentiële zaken om zo’n rit tot een goed einde te brengen. Anderzijds heb je niet veel keuze, hé. Wat is het alternatief? Stoppen op een Zwitserse Alp? En dan? Maar, inderdaad, het is best wel zwaar. Eerst voelde ik wat pijn in de nek, halfweg voelde ik overal wel iets en de laatste paar uren was er geen plek in mijn lijf die geen pijn deed. Zelfs een andere houding aannemen deed pijn. En ondanks het gebruik van goede oordoppen hebben mijn oren toch nog dagenlang gesuisd alsof ik te dicht bij de speakers gestaan had op een concert van Guns n’ Roses.’

‘De laatste uren waren zwaar. Ook mentaal, want je voelt je plots heel alleen. Niet verwonderlijk, want je bént ook alleen. Ik heb wel een keer of honderd “Turn the Page” van Metallica gezonden in mijn helm en toen dat tegen begon te staan, ben ik overgeschakeld naar “Another 45 Miles” van Golden Earring. Maar daar kende ik de tekst niet zo goed van en als je maar twee zinnetjes kunt herhalen, word je helemáál gek.”

Dure grap?

Goedkoop was het allemaal niet. Al lagen de flitsboetes lager dan je mocht verwachten. ‘Eén of andere azijnpisser wenste me voor vertrek veel verkeerscontroles toe. Ik heb er dan maar een erezaak van gemaakt om niet geflitst te worden. Ook omdat staande gehouden worden niet alleen geld, maar ook veel tijd kost. Voor het overige reken ik op een 130 liter benzine voor de tocht en ongeveer evenveel om in drie dagen tijd naar Tsjechië te rijden. Voeg daar nog overnachtingen bij, tol voor de snelwegen, eten, drinken, een gel-zadel dat niet al te veel geholpen heeft, de gel-broek die nog thuis lag, wat accessoires om de MV reisvaardiger te maken, twee GPS-houders, de trackingsystemen… goedkoop was het niet. Foutloos al evenmin.’

Waardevaste motoren: investeren én verdienen aan motorfietsen

‘Ik heb véél te lang in Oostenrijk gereden. Ik denk dat ik een uur of acht nodig heb gehad om er doorheen te rijden. Motherfucking groot land wel, maar daar had ik ook gekozen voor secundaire wegen, en dat liep niet lekker. Druk verkeer en files maakten het nog moeilijker en als kers op de taart liet de navigatie het ook een paar keer afweten én heb ik zelf ook een afslag gemist. Ik heb een keer 20 minuten moeten aanschuiven eer ik kon tanken. En in Hongarije hadden twee pompen waar ik stopte gewoon geen benzine meer. Toen ik er uiteindelijk wel eentje vond, moest ik als buitenlander ruim 50 procent meer voor mijn benzine betalen. Al die dingen kosten vooral tijd. Maar het maakt deel uit van een dergelijk avontuur.’

Nog een keer?

‘De zaken die ik leerde onderweg en de ervaring die ik opdeed, hebben me ervan overtuigd dat ik met een betere voorbereiding 15 landen kan doen. En het zal minder zwaar zijn dan deze 13. In Polen vertrekken en doorrijden tot Nederland volstaan daarvoor. Zestien is zelfs mogelijk als ze Disneyland ooit officieel erkennen. De vraag is of ik dit überhaupt nog eens wil doen. Ik vermoed dat de aandacht die vorig jaar door Valerio Boni en nu door mij opnieuw gegenereerd is, er wel voor zal zorgen dat er spoedig andere pogingen volgen. En dat is goed. Als er iemand is die Top Gun-gewijs the need for speed voelt… ik wens je alle succes toe, Maverick.’

‘SaddleSore-lid van de Iron Butt federation moet ik in elk geval wel kunnen worden. Ik heb aantoonbaar meer dan 1.600 km in minder dan 24 uur gereden. Ik vind wel dat ze die naam mogen veranderen.Red Butt, Painful Butt of Baboon Buttlijken me toepasselijker.’

De hatefull 13