Vijf niet-alledaagse winkeldochters

Onze zuiderburen moeten sinds begin dit jaar naar een verplichte motorkeuring bij de ver- of aankoop van een tweedehandsmotor. Wat een bijzonder interessant – maar voorspelbaar – effect had op de bijbehorende markt: alles en iedereen wilde plots van z’n motoren en projecten af, uit vrees de technische keuring niet te doorstaan. Veilingsites werden overspoeld door koopjes, waaronder ook een resem winkeldochters – motoren die jarenlang bij de dealers of in schuurtjes te lande geparkeerd bleven staan. Wij zochten er vijf niet-alledaagse exemplaren voor je uit. Geen dank!

Fotografie: archief

Aprilia Pegaso 650

De Aprilia Pegaso 650 is de opvolger van de Pegaso 600 en moest het – in tegenstelling tot z’n afkomst – eerder op de weg dan ernaast gaan maken. Dankzij z’n vederlichte stuur- en rijgedrag was en is het nog steeds een geknipte motorfiets voor (kort afgezaagde, met een zadelhoogte van 780 mm) opstappers. In het vooronder huis sinds 2005 dezelfde, vloeistofgekoelde mono als in de Yamaha XT660X en de eerste MT-03. Een blok met de nodige pedigree, ruim voldoende koppel en vermogen, en gekoppeld aan een soepel schakelende vijfbak. De injectie is helaas van het stotterige type onderin, al vergeef je ‘m dat iets hoger in de toeren al snel. Geen stadsmus dus, maar heerlijk op boerenweggetjes. Technisch gezien zijn er weinig minpunten – afgezien van een occasionele zoektocht naar neutraal, een vrij nutteloos windschermpje en meldingen van defectjes in het dashboard. Geinig extraatje is het handschoenenvakje bovenop de tank, en onder het zadel is bovendien in een ruim bagagevak voorzien. Wil je vooral kilometers malen op de weg, kies dan de Strada-versie. Heb je ook zin in voor onverhard, dan is de Pegaso 650 Trail de betere keuze: die heeft een hoger zadel, beschikt over spaakwielen, aangepaste vering en bijbehorend schoeisel.

Suzuki TL1000S

Nee, een smetteloze reputatie heeft de TL1000S niet. En dan drukken we het nog zacht uit. Een ketting- en achterbandenvretend monster was het, dat achteraan zo slecht stond afgeveerd (oververhittende dempingsolie) dat de hele zooi aan het bewegen ging als je op het gas ging en je vooraan steevast een tankslapper kon verwachten. De algemene bouwkwaliteit is daarenboven niet bepaald subliem te noemen: er zijn meldingen van premature oxidatie, loskomende lak en hakerige elektronica en injectie. En toch heeft de TL1000S een trouwe schare fans bijeen geharkt. Want middels wat vervang- of aanpaswerk haal je wel een dijk van een motor in huis. Het blok is niet alleen krachtig (125 pk/103Nm) met een ronduit indrukwekkende spurt door de toeren en een flinke eindspurt, de gasaanname is ook zo soepel als je kan wensen. Daarenboven schakelt de zesbak boterzacht, zoals we dat van Suzuki gewoon zijn, en functioneren de remmen meer dan behoorlijk. Het voordeel van die lichtelijk bedenkelijke reputatie en de bekende problemen is tweeledig: enerzijds betaal je een zacht prijsje voor tweedehands exemplaren, anderzijds zijn de problemen vaak door hun liefkozende vorige baasje aangepakt. Heb je meer budget ter beschikking, dan kies je toch beter voor een TL1000R.

Reportage: op één tank met de Kawasaki Z400 en Ninja 400 naar Renesse en terug

Benelli Tre-K 1130 Amazonas

De Amazonas is het op offroad beluste tweelingbroertje van Benelli’s Tre-K 1130. Noppenbanden om de spaakwielen, aangepaste remmerij, langere stelten, meer grondspeling, een andere kleurstelling en een hoger scherm. En dat alles voor amper enkele honderden euro’s meer dan de standaard Tre-K. Een no-brainer, als je het ons vraagt. Net zoals die laatste verleidt de Amazonas immers met z’n erg knappe styling, underseat demper, Brembo-remmen, Marzocchi UPSD-voorvork, Extreme Tech-monoshock én het zichtbare buizenframe – inclusief die waanzinnig mooie, in gelaste buizen opgetrokken swingarm. Alsof dat nog nodig was, als je de krachtbron in de optelsom betrekt: de drie-in-lijn is dezelfde 1131cc die ook in de TNT en de Tornado werd gelepeld – zij het met een voller middengebied. Met 123 pk en 112 Nm kom je zelden tekort. Het addertje: makkelijk wordt de zoektocht in binnen en buitenland niet. In Nederland staat er welgeteld ééntje te koop voor 7.500 euro – maar in Frankrijk, Italië en Duitsland vind je ze voor 1.000 tot 2.000 euro minder. Kan de moeite zijn om eens vroeg op pad te gaan.

Cagiva Raptor 650

De Cagiva Raptor is een middenklasse naked die het altijd moeilijk heeft gehad om uit de schaduw te treden van z’n concullega’s bij Suzuki en Ducati – om er snel twee te noemen. Niettemin was alles er om van deze knaap een absoluut succesverhaal te maken: hij kon namelijk bogen op een ravissant Italiaans design, had de überbetrouwbare V-twin van z’n rechtstreekse concurrent Suzuki’s SV650 in het frame én was goedkoper dan Ducati’s Monster 620. Een al even te duchten tegenstander. De Raptor kon ook goede sier maken met een stel hoge uitlaatdempers zoals eerder genoemde Bolognees, kreeg een vette UPSD-vork aangemeten én werd gelauwerd om z’n vinnig stuurgedrag. Geïnteresseerd? Probeer er dan eentje uit de drie laatste bouwjaren te bemachtigen, want die kregen een flink opgewaardeerde injectie. De Cagiva Raptor 650 had over de hele lijn een goede reputatie, en was vanaf het begin op het gebied van prijs/kwaliteit een meer dan behoorlijke deal. Z’n voornaamste achilleshiel in onze regionen was het volledig ontbreken van een dealernetwerk…

Derbi Mulhacén 659

Ook de Derbi Mulhacén is zo’n vreemde vogel die de mosterd bij verschillende van z’n concurrenten heeft gehaald. Z’n strakke penseeltrekken werden door Derbi over de befaamde monocilinder uit Yamaha’s XT660X gedrapeerd, en de Spanjaarden schroefden er meteen ook een enorme toeter van een uitlaatdemper op. In deze configuratie staat het blokje garant voor 49 pk, 55 Nm en een erg zachtaardige bak. Sachs leverde de monoshock achteraan, Marzocchi stond in voor de dikke UPSD-vork vooraan en de remmerij werd bij Brembo geshopt. Nee, met 165 km/u ga je geen prijzen pakken, maar een kruissnelheid van 135-140 km/u haalt deze knaap zonder problemen. In de tank past 13 liter, waarvan de Mulhacén er ongeveer 6 per 100 van door z’n keelgat trok. Dorstig, maar stuurt als een tierelier.