Op ieder potje past een dekseltje, maar soms kan een mens daar terecht flink aan twijfelen. Wie valt er bijvoorbeeld in hemelsnaam in katzwijm voor deze onooglijke snoeshaan? Schoorvoetend beken ik; deze Moto Guzzi V75 doet me veel meer dan gedacht.
De verhalenreeks Toevalstreffer is een mooi excuus om op de mooiste en gaafste motoren te rijden. Als we toch als kinderen in een snoepwinkel door motorzaken schuifelen, kiezen we natuurlijk geen muisgrijze dertien-in-een-dozijnmotorfiets. Staat er een Bimota, Van Veen Wankel of Ducati Panigale met heel veel R’en en nog meer carbon, dan is dat een ideale toevalstreffer.
Dubbeltest: Moto Guzzi V85 TT vs BMW F850GS Adventure
Deze Moto Guzzi V75 is geen typische kandidaat. Verre van zelfs. De motorfiets ondermijnt in zijn eentje de mythe dat Italianen meesters zijn van het verfijnde design. Het immense kuipwerk laat misschien de harten sneller kloppen van mannen met grijze lokken die vroeger een Gläser-kuip op hun boxer hadden gebouwd, maar de rest van de wereld kijkt vol afgrijzen toe. Automatisch pak je je kin vast, terwijl je bedachtzaam rondjes draait om de Moto Guzzi. Net zo vanzelfsprekend begin je in jezelf te praten: ‘Hoe is dit mogelijk? Hoe kan dit?’ Het merk met de sierlijke adelaar in het logo heeft een model neergezet dat meer weg heeft van een dodo dan van een roofvogel.
Vuiltje in oog
Telkens weer trekt de voorkant van de immense kuip alle aandacht naar zich toe. Samen met het eenpersoonszadel verraadt de kuip al een beetje de afkomst van de motorfiets. Tom Versteeg, eigenaar van Koeman Motoren, bevestigt onze vermoedens; het gaat om een Italiaans politiemodel. Hij is oorspronkelijk afkomstig uit Bologna en heeft in zijn hele leven maar één eigenaar gehad. Iemand die het voor elkaar kreeg om in twintig jaar tijd 6.752 kilometer te rijden. Op een toermotor! Moto Guzzi bouwde V75’s met achtklepsblokken en vierkleppers, dit model behoort tot de laatste categorie.
De motorfiets staat sinds eind 2019 te koop. Had Versteeg een vuiltje in zijn oog toen hij hem kocht? ‘Hij zat bij een partij motoren die ik overnam. Nee, schrikken deed ik niet toen ik hem zag. Het is zelfs een leuk, apart ding en dat past precies bij het merk Guzzi. Betrouwbaar is hij ook. Met een nieuwe accu liep hij direct weer als een zonnetje.’
Moto Guzzi V75
| Bouwjaar | 2000 |
| Kilometerstand | 6.752 km |
| Te koop bij | Koeman Motoren |
| Prijs | € 3.295,- |
Bang voor een potentiële winkeldochter is Versteeg niet. ‘Elke motorfiets gaat uiteindelijk weg. Je prijst wel eens wat af, maar dit ding gaat heus wel voor de vraagprijs weg. Er zijn al kijkers geweest. Hij stond op onze stand op de MOTORbeurs Utrecht en daarna kregen we verschillende aanvragen voor testritten. Die moeten nog plaatsvinden, maar deze motor gaat weg. Ook al omdat Moto Guzzi-rijders vaak verschillende motoren in hun schuur hebben staan.’
Italiaans opdondertje
Het is de hoogste tijd om de V75 Polizia de sporen te geven. Straks is een potentiële koper ons nog te snel af. Mooi van lelijkheid staat de tweecilinder te wachten op de testrit. Nog maar eens aanschouw ik de massieve voorkant met de drie ronde koplampen. Vroeger waren de buitenste twee blauwe alarmlichten, maar nu geeft het trio collectief wit licht.
De eerste verrassing volgt direct bij het plaatsnemen. De motorfiets voelt veel lichter en verfijnder, dan je op basis van het plompe uiterlijk verwacht. Het smalle stuurtje voelt aan als dat van een BMW R100RS. De bovenste kroonplaat lijkt per ongeluk uit een Protar-bouwdoos te zijn gepakt. Proefzitten is een verwarrende ervaring. De V75 oogt zwaar, maar is licht. Hij ziet er groot uit, maar voor je neus zit een mini-kroonplaat en dito stuurtje. Wiegend tussen je benen voelt de motor als een lichte naked, maar het is een volbekuipte motor. Een ding is wel klip-en-klaar: de motor biedt voldoende ruimte voor een modale Nederlander. Oké de voetsteunen staan relatief hoog en mensen met serieus lange stelten komen onvermijdelijk met hun knieën in de knel met de kuip, maar met mijn 1.80 meter gaat het goed. Je hoeft geen drie turven hoog Italiaans opdondertje te zijn om hier prima op te zitten. Het zadel heeft zelfs riante maten én vulling, en de spiegels geven een prima zicht naar achteren. Natuurlijk levert de stroomlijn bescherming van de buitencategorie. Alsof je achter een schuifpui zit. Gelukkig kijk je niet door de ruit, maar er overheen.
Misschakelen troef
Natuurlijk schudt de tweecilinder vertrouwd heen en weer na het indrukken van de startknop. Net zo herkenbaar kantelt het bij dotjes tussengas. Het blok loopt vooral verrassend snel mooi rond. Het kan onmogelijk opgewarmd zijn als het al zeer loom stationair draait. Je kunt de klappen tellen en het blok geeft er – ik heb ze stuk voor stuk gecontroleerd – niet één verkeerd. Geen nukken, maar direct mooi en soepel ronddraaien. De hartslag van een Guzzi is goed voor een glimlach en het uitlaatgeluid is de soundtrack van een feel-good-movie.
Harley-Davidson zelfbouw – Toevalstreffer
Het respect voor de Carabinieri groeit per minuut. Die gasten hebben boeven gevangen met een motor die allesbehalve een snelheidsbeest is. Het is gissen naar de topsnelheid, maar indrukwekkend is het allemaal niet. Wel ontzettend leuk moet ik eerlijk toegeven. Het voelt extreem ontspannend, aangenaam en natuurlijk om bij 2.000 toeren over te schakelen. Het rode gebied begint bij 7.000 toeren, maar voor mijn gevoel smeekt het blok al bij 4.000 toeren op zijn blote knietjes om een volgende versnelling. Bovenin steken de vibraties nadrukkelijker de kop op.
Het karakteristieke Guzzi-blok is, zoals Versteeg al voorspelde, een charmeur voor liefhebbers en tegelijk een koude douche voor de haters. Ik bevind me binnen een paar minuten in het eerste kamp. Al heeft de politiemotor Italiaanse nukken. Op geen andere motorfiets schakelde ik ooit zo vaak mis. Tussen de ellenlange schakelwegen in, vind ik altijd wel ergens een vrij. Omdat ik amper gas geef, schiet het toerental gelukkig niet direct loeiend richting rood. Typisch Italiaans bedient de contactsleutel noch de afsluitbare vakjes in de kuip of de zijkoffers. Die laatste zijn mooie smalle bovenladers, die de kont lekker smal houden.
Verliefd tot over mijn oren
Keer op keer schrik ik van de knipperlichten, die luidkeels piepen als je ze aan zet. Schrikken doe ik ook bij de eerste keer remmen. Veel doet de voorrem niet. Zou dat het geheim zijn geweest van de Carabinieri? Remden ze alles en iedereen er bij achtervolgingen uit? Bij de tweede keer remmen, volgt het aha-gevoel: natuurlijk heeft de V75 als echte Guzzi een gecombineerd remsysteem. Stampen met de rechtervoet doet wonderen bij het remmen.
Sturen voelt al net zo onverwacht licht als de motorfiets zelf. Vertrouwd voelt het stuurwerk niet helemaal, omdat de motor onder hellingshoek onvoorspelbaar naar binnen valt. Kwestie van meer kilometers maken en naar elkaar toegroeien. Het is iets waar ik aan toe ben, meer tijd doorbrengen met deze V75. Nog tijdens de testrit overweeg ik verliefd tot over mijn oren de aanschaf. Na afloop bekijk ik het prijskaartje nogmaals. Voor een gebbetje – voor erbij – ligt die net te hoog voor me. Anders was dit uiteindelijk de beste Toevalstreffer ooit geweest.
Tom Versteegs toevalstreffer
Wat is jouw toevalstreffer?
‘Met een oude Honda CB750 heb ik wel iets. Een nieuwe Fireblade vind ik net zo schitterend, maar zo’n superbike kan gewoon niet meer in een land vol snelheidscamera’s en drempels.’
Zijn er motoren die je niet wilt verkopen?
Er staat hier een Honda Shadow 1100 die nog volledig origineel is. Dat zie je werkelijk nooit meer, die zitten altijd vol chroom en franjes. Deze is op en top origineel en dat is zo uniek dat ik hem wel wil houden.’
Wat is het verkooppraatje voor de Moto Guzzi V75?
‘Die verkoopt zichzelf. Al moet de potentiële koper daar wel voor proefrijden. Je moet eerst het Guzzi-gevoel proeven. Daarbij is geen middenweg; je vindt het leuk of je haat het. Sommige mensen gaan helemaal weg zijn van deze motorfiets als ze er mee rijden.’
Waar is hij te koop?
In 2013 maakte Tom Versteeg – met hulp van werkgever Van Heerdt Motoren in Hilversum – zijn droom waar toen hij Koeman Motoren in Huizen overnam. Vier jaar eerder overleed oprichter en naamgever Jaap Koeman en al die tijd had zijn weduwe de zaak in een lastige periode bestierd. Met alle energie die in hem zit, pakte Versteeg de uitdaging op. Zelfs vier nieuwe, maar in de loop der jaren bestofte Moto Guzzi’s die in de inventaris zaten, werden lopend gemaakt en verkocht. Dat het ondertussen bijna retro’s waren, maakte niet uit. De zaak doet de verkoop en onderhoud van alle Japanse en Italiaanse merken en is Guzzi-specialist. Als klein bedrijf draait het volgens Versteeg allemaal om service. ‘Als klein bedrijf moet je wel om je klanten te behouden. En het werkt gelukkig. Er komen zelfs mensen op hun Norge uit Brabant omdat ze onze service zo waarderen.’
Dit vonden we er in 1999 van
Natuurlijk testten we in 1999 geen Italiaanse politiemotor. Waarom zouden we? Er komen dat jaar überhaupt weinig Guzzi’s voorbij in de motorbladen, maar Peter Aansorgh test wel een Jackal. Kent u die uitgeklede California nog? Zoals Ducati een goedkope Dark-versie van een Monster bouwde, probeerde Moto Guzzi dat met de California. Tot groot genoegen van Aansorgh: ‘Luxe maakt niet gelukkig, als je niet van de simpele dingen in het leven kunt genieten, van de basics. Zoals een simpel wijntje of een Moto Guzzi Jackal. Deze custom-achtige ontpopt zich nog als een verkapte sportieveling en als vanzelf ga je vlotter rijden. Het rijwielgedeelte leent zich ervoor, want de Guzzi stuurt vreselijk gemakkelijk zodat de vrij hoge voetsteunen toch binnen de kortste keren gerestyled worden. De Jackal is heel neutraal, zwierig en gemakkelijk. Af en toe moet ik inhalen, waarbij de pk’s van de Guzzi wel even wakker moeten worden, voordat ze aan het werk gaan.’ Het valt op dat Moto Guzzi absoluut hetzelfde DNA verwerkt in een 1064 cc zware custom als in een 750cc-politiemotor.
