TET-test Royal Enfield Himalayan: over de top met de Himalayan?

Het lijkt dat de Royal Enfield Himalayan geen enkele TET te zwaar. Toen heel de wereld verplicht achter de geraniums zat, zwoegde een team uit India zich over Antarctica met twee Himalayans – en een filmteam, zie de YouTube. Maar de prut van de Lage Landen is geen hard bevroren sneeuw, eerder zachte drek waarin je vastloopt. Slaagt de Royal Enfield voor de TET?

Fotografie: Deadline

Met een naam als ‘Himalayan’ durf je je motor te laden met hoge verwachtingen bij potentiële kopers. Maar dat schrikt Royal Enfield allerminst af. Om te bewijzen dat z’n éénpittertje-op-stelten ook onder extreme omstandigheden presteert, stuurde het merk eind 2021 nog een Himalayan naar de geografische zuidpool. Daarvoor ploeterde de – eh – Indiase vrijwilliger van dienst met succes naar het hart van Antarctica. Om z’n naam ook letterlijk waar te maken, organiseerde Royal Enfield eerder meerweekse expedities over de Khardung La, met 5.359 m de hoogst berijdbare bergpas ter wereld en door de – je raadt het nooit – het Himalaya-gebergte. Om maar even te duiden dat we vooraf niet bepaald twijfelen over de TET-kwaliteiten van Royal Enfields allroad. Ook niet als de technische gegevens en de prijs op het eerste zicht anders zouden laten vermoeden…

Weinig kans op irritatie

Na het vorige stuk TET, dat haasje-over speelde met de grens tussen West-Vlaanderen en Henegouwen, zijn we met de Royal Enfield Himalayan iets dieper Henegouwen ingereden. We kozen voor een speels stukje TET in de buurt van Beclers en Herquegies, halverwege tussen Ronse en de Belgisch-Franse grens. Veel zon krijgen we niet te zien, maar na een ietwat saaie asfaltsectie, staat er tussen deze twee punten meer gravel en onverhard op de planning. De glooiende weivelden strekken hier zover het oog reikt, en – geheel tegenstrijdig met wat je in Vlaanderen voorgeschoteld krijgt – heeft de lintbebouwing langs de weg nog niet woest toegeslagen. Weinig bewoners, nog minder wandelaars en fietsers, en dus een minimale kans op irritatie. Mooi zo. Niet dat we gevreesd hadden om de boel hier te verstoren, want de Himalayan pruttelt in z’n vrijloop vrij bescheiden uit z’n enkele uitlaatdemper.

TET-test Moto Morini X-Cape

De lange slag van de ééncilinder zorgt daarbij gelijktijdig voor een kenmerkend geplof als een soepel lopend karakter. Van helemaal onderin in de eerste versnelling tot hogere toerentallen in z’n vijf, houdt de Himalayan een zachte loop aan. Ideaal om vanaf 2.000 tpm door het onverharde te ploeteren, zonder al te veel kans op gestotter of een stilvallend blok. Nee, met 24,3 pk en 32 Nm breek je nergens potten, maar het gaat deze machine wel goed af. Meer vermogen zou toch alleen maar zorgen voor meer druk op de ophanging en de remmen – waardoor die veel te snel tegen hun limiet zouden aanlopen. Maar voor de gravelwegen waar we de eerste kilometers over stuiteren, is het allemaal meer dan behoorlijk. Enige bedenking op deze ondergrond is dat je niet fikse gas bij kunt geven, als je een obstakel of put wilt overbruggen met een ‘tactische’ wheelie of om je door de zuigende en zware modder te slepen. Of beter: je kunt wel flink gas bijgeven, maar het helpt niet om het voorwiel omhoog te krijgen. 24 pk en 32 Nm, weet je nog?

Speeltuin

Op het eerste gezicht heeft de Royal Enfield Himalayan alle kenmerken van een offroadlustige adventuremotor. Zo kan hij pochen over een respectabele grondspeling van 220 mm, een 21-inch voor- en 17-inch spaakwiel achteraan, waarop CEAT-banden met gemengd profiel zijn gemonteerd. Het stalen buizenframe wordt gecombineerd met een niet-instelbare, conventionele telescoopvork van 41 mm met een veerweg van 200 mm. Aan de achterzijde wordt de demping verzorgd door een verstelbare monoshock met een veerweg van 180 mm. De bescheiden skid plate – motorbeschermplaat – moet opspattende stenen weghouden van het blok en van de voetsteunen kun je de rubberen inlegstukken verwijderen. Aangezien er in het frame slechts één cilinder is ondergebracht, blijft de Himalayan mooi smal én vrij licht: met 199 kg aan rijklaargewicht heb je nooit het gevoel teveel gewicht mee te sleuren.

In de praktijk slinger je zeer makkelijk een been over de 800 mm hoge/lage zit, waarbij de vering zelfs onder het gewicht van de lichtste van ons testtriumviraat – ruwweg 65 kg – best wat centimeters door z’n hoeven zakt. De vering is dus standaard op comfort ingesteld, zoveel is meteen duidelijk. Rijdend op de geasfalteerde wegen presteert de ophanging volgens onze testpiloten best neutraal, en het grote 21-inch voorwiel laat zich met gemak leiden door het brede stuur. Elke straat en weg wordt een speeltuin, maar ook offroad weet de Himalayan zich te redden. De meeste kuilen en greppels worden opgevangen door de vrij soepele vering, terwijl de CEAT-banden voldoende grip bieden op de – weliswaar droge – ondergrond. Echt diepe modder krijgen we vandaag niet voor de wielen. Al valt het te betwijfelen of welke crossover-band dan ook in de modder hoge ogen zou gooien. Maar geen klachten op gravel en droog onverhard dus.

Voeren we het tempo op en wordt de ruwheid van het terrein groter, dan schiet de ophanging soms tekort voor dit werk. Dat verwondert ons in het geheel niet: Royal Enfield ontwikkelde de Himalayan voor comfortabel rijden op de erbarmelijke Indiase asfalt- en gravelwegen – niet om écht enduro te gaan rijden. Het betere stunt- en vliegwerk laat je dus beter achterwege. Je komt altijd aan op de bestemming die je in gedachten had, als dat maar niet altijd in een rotvaart hoeft.

Royal Enfield Himalayan 2018: Test

Welgekomen updates

De toegankelijkheid van deze machine is een troef voor kleinere, jongere en beginnende rijders, maar bij rechtopstaand (offroad)rijden staan de twee grotere testrijders van ons panel best ver voorover gebogen. Het stuur van de Himalayan is lekker breed, maar staat eigenlijk niet zo hoog gemonteerd, waardoor je vanzelf iets dieper moet reiken om het stuur goed in de hand te houden. Jelle – de kleinste rijder – had met z’n 1m70 qua rijhouding minder te klagen. De niet-instelbare rem- en koppelingshendel bleken dan weer iets lastiger te bedienen met kleinere handen, wat bij technische offroadsecties best snel voor verkramping kan zorgen. Remmen doet de Himalayan onder de meeste omstandigheden meer dan behoorlijk, al houdt het niet over bij iets hogere snelheden en op onverhard.

Een leuke toevoeging sinds z’n laatste update is het – optionele – Trippy-navigatiesysteem, dat je via Google Maps echt overal heen leidt met turn-by-turn navigatie. Niet elk offroadweggetje wordt door het systeem herkend – de meeste volledig legale, als weg bestempelde secties dan weer wel. Zo loop je alvast geen risico om een boze boswachter tegen het lijf te rijden. Aansluitend, en misschien zelfs belangrijker, is dat je nu ook het ABS kan uitschakelen bij offroadrijden, wat de controle over je remmanoeuvres toch flink verbetert.

Conclusie TET-test Royal Enfield Himalayan

Voor we het eindoordeel vellen, willen we je erop wijzen dat de Himalayan de goedkoopste motor van het beoogde testpanel is. Als je kijkt naar wat je voor je centen krijgt, kan je niet anders dan onder de indruk zijn van de algemene bouwkwaliteit en ruime inzetbaarheid van Royal Enfields allroad. Op de weg is de Himalayan een comfortabele compagnon, maar ook ernaast stawt-ie z’n mannetje. Misschien is de insteek van je trip de allesbepalende factor: zolang je geen extremen opzoekt, is deze kranige éénpitter helemaal in z’n element, en een absoluut genot om te rijden. Wat niet betekent dat hij de uitdagingen die we ‘m voor de voeten wierpen niet aankon. De grondspeling en de veerwegen zijn meestal ruim voldoende om de nodige TET-kilometers aan te kunnen, de Himalayan is robuust en betrouwbaar, en de CEAT-rubbers beten zich vertrouwenwekkend in elke ondergrond die we ze vandaag voorschotelden. Zware modder, enduro-waardige klimmetjes of afdalingen, grote obstakels op de weg zijn dan weer minder spekkie voor z’n bekkie van de sympathieke TET-pretendent. Daarvoor zouden wij even met de vering in de weer gaan, terwijl ook een iets directere gasrespons zou helpen bij moeilijkere ondergronden. Het feit dat we zonder kleerscheuren of technische euvels de finish bereiken, is een compliment voor de Royal Enfield Himalayan, die duidelijk meer aankan dan z’n aanvankelijke insteek liet vermoeden. Als het maar niet te hard gaat.