Het merk MZ heeft een rijke en grillige geschiedenis. Dat laten de naamsveranderingen goed zien. Eerst is de naam DKW, daarna Auto Union en na de Tweede Wereldoorlog wordt het IFA en vervolgens MZ. In de jaren zestig is MZ een grote speler op de markt van de motorfietsen. De tweetakt ‘dienstfietsen’ zijn in het Oostblok populair. Denk maar aan de MZ ETS 250 met zijn hoge tank en ver doorlopende uitlaat. De bekende ‘Wende’ in 1989 zorgt echter voor een vrije val van de onderneming. Maar de zakenman Korous zorgt voor nieuw elan en een nieuwe naam: MuZ, dat staat voor Motorrad und Zweiradwerk. De fabriek breekt met de tweetakthistorie en komt met motoren met viertaktblokken van het Oostenrijkse Rotax.
De modellen zorgen echter niet voor een revolutie in de internationale motorwereld en dus volgt een tweede poging. Ditmaal met de Skorpion-modellen, ontworpen door het Britse designbureau Seymour-Powell. De Skorpion is er in twee versies: de Sport en de Tour. In het fraaie stalen buizenframe hangt geen Rotax-blok meer. Nu is gekozen voor een Yamaha-krachtbron. Die van de XTZ Ténéré, een 660cc-eencilinder met vijf kleppen en goed voor 48 pk. Op de kale Tour vertaalt zich dat naar een topsnelheid van 160 km/u. De van een stuurkuipje voorziene Sport haalt twintig km meer. Op de tank en het blok prijkt weer de klassieke naam MZ. Uit respect voor de historie en als hoop voor de toekomst.
Begrip in Schiedam
Ducati is vertegenwoordigd in twee segmenten. In de zware klasse met de 750- en 900 cc SS’en. Oogverblindende motoren in knalgeel en helrood, maar wel met een gepeperd prijskaartje. Ook in de lichte klasse is een Ducati beschikbaar: de 400 SS. Een pittig ‘ding’, maar voor veel mensen toch wat aan de lichte kant. Dus is het een logische keuze van de fabriek om een motorfiets in de middenklasse te presenteren. De groep van de 600 cc’s dus. Het worden de kale M600 en de van een stroomlijn voorziene 600 SS. De laatste is er in twee modellen: de Nuda heeft een halve kuip, de Carenata een hele.
Terug naar toen – 1995 – Deel 1
Snelheid hebben de Ducati’s voldoende in huis. De teller van de M600 raakt de 175 km/u aan, de SS zelfs de 190 km/u. Het verslag van de rijindruk laat zich lovend uit over de modellen. De redactie noemt de M600 zelfs ‘een van de beste stadsmotoren op de markt’. Maar kritiek is er ook en wel op de geringe stuuruitslag. Met enige overdrijving wordt gezegd: ‘Een schande dat je vijf keer moet insteken om bij het grijnzende gezelschap op het terras weg te komen’.
Vraag je je trouwens af wat de man met koksmuts op de foto doet? Wel, om het verslag in Italiaanse sferen te brengen wordt ook een bezoekje gebracht aan pizzeria en ijssalon La Venezia, sinds 1934 een begrip in Schiedam!
Karakteristieke brul
Harley-Davidson kennen we van de zware toermachines. Topsnelheden van de modellen geeft de fabriek nooit op. ‘Niet van toepassing’ staat dan bij de technische gegevens. Verrassend is dan ook dat Harley een machine voor het Amerikaanse Superbike-kampioenschap bouwt. Het is de VR1000, in minder dan een jaar ontwikkeld door de kleine – uit vijf personen bestaande – raceafdeling. Correspondent Alan Cathcart mag de prestaties van de V-twin ‘proeven’ op het circuit. Hij merkt op dat de Harley met z’n 142 pk nog wat vermogen tekortkomt ten opzichte van de 955 Ducati’s. Een kleine 15 pk om precies te zijn. Daar moet nog aan gewerkt worden. Maar hij is onder de indruk van de wegligging: ‘De VR1000 stuurt als een scheermes en remt als geen ander’. En hij legt ook nog wat (h)eerlijke emotie in zijn verslag: ‘Geen enkele andere sportieve motor brult op zo’n karakteristieke manier’.
