Misschien dat ooit de virtuele realiteit nog eens wordt ontmaskerd als een van de grote misverstanden van de moderne tijd. Meindert en Korné hebben zat aan de werkelijkheid van benzinedamp, vet en ijzer. Dat levert mooi spul op.
De tijd tussen slapen en werken vullen met beeldscherm turen maakt het leven er niet spannender op. En aan het einde van de rit sta je met lege handen, dat besef lijkt intussen door te dringen. Waar anders komt de grote herwaardering vandaan voor ambachtslieden als de smid, meubelmaker en bioboer? Misschien zijn we iets te ver afgedwaald, nu pixels elke denkbare ‘ervaring’ op het netvlies brengen. Maar nep blijft nep.
Ontsnapt aan de schroothoop
Van Meindert moeten ze het niet hebben, de lui die de kost verdienen met het turven van muisclicks en sitebezoek. Als hij om zes uur ’s avonds zijn planten- en bloemenwinkel sluit, de laatste bestellingen aflevert en de avondmaaltijd achter de kiezen heeft, gaat het licht aan in de schuur, valt geen mens hem meer lastig en pakken hij en zoon Korné de draad op van een project dat een levenswerk dreigt te worden: het oplappen van een collectie van 25 Gilera’s, brommers en motorfietsen. ‘Gilera, dat was een gebruiksbrommer voor de man met de krappe beurs, want een paar honderd gulden goedkoper dan Zündapp en Kreidler’, aldus Meindert. ‘Die werden flink gepoetst, Gilera gebruíkt!’ Een klein wonder dus, dat sommige van die werkpaarden zijn ontsnapt aan de schroothoop.
Zeldzaam als een Stradivarius, want nooit in ons land leverbaar geweest en hier in goede handen, is de 125 cc offroad Gilera Tiger. Tweetakt, licht al een veertje en zeker weten dat hij kolossale allroads als de GS, Tiger, Téneré en Africa Twin het nakijken geeft buiten de gebaande paden.
Niet kunnen stilzitten is een pré met zo’n hobby en Meindert lijdt ernstig aan die kwaal. Om vier uur ’s ochtends staat hij naast zijn bed om tijdig op de veiling te zijn en het is meestal pas middernacht als het licht in de schuur uitgaat. ‘Werken en sleutelen, voel ik me kiplekker bij. Maar zet mij op een zondagmiddag op een verjaardag en het voelt alsof ik een werkweek van honderd uur achter de rug heb.’
Ruimdenkende pa
Ondanks zijn automonteursopleiding, belandde Meindert in pa’s bloemen- en plantenzaak. Dat schreeuwde om tegenwicht. ‘Op mijn zevende had ik een Solex, toen ik twaalf was bracht ik met pa’s lelijke eend bestellingen weg. Hij was nogal ruimdenkend. Maar motorrijden, daar moest ik niet mee aankomen.’
Eenmaal onder pa’s vleugels vandaan, kwam de motor kwam er wel: een Guzzi V7 Special, gekocht van een dorpsgenoot op jaren. Meindert: ‘Hij stond van 15 jaar stil bij de oude baas. Het kwam niet bij hem op hem te verkopen, maar toen ik het aankaartte, had hij er wel vrede mee. Hij maakte een waardig ererondje: ter afsluiting van zijn motorleven raasde hij nog één keer als een speer over de Lekdijk.’
Maat houden
Gilera is niet meer dan een speling van het lot. Meindert en zoon Korné hadden net een Deutz D40 tractor opgelapt en moesten iets om handen hebben. Bij het struinen op internet bleven ze haken bij Gilera. Nu, zeven jaar later, staan er 25 stuks in de schuur, 10 in rijdende staat, 15 op de wachtlijst. Maat houden is niet de sterkst ontwikkelde eigenschap van deze mannen. Die 15 wachtenden zullen onder een zeiltje nog veel geduld moeten opbrengen. Elk vrij uur verdampt nu aan het opbouwen van een trialmotor met een legendarisch Rickman-frame en een Yahama DT 250 blok als basis.
Waar dat op zal uitdraaien, is nog ongewis. Meindert: ‘Ik heb geen eindresultaat in de kop. Tijdens het sleutelen krijgt de motor vorm. Haast en een vast einddoel: het werkt niet. De fiets moet langzaam ontstaan, dan komen de goede ingevingen vanzelf.’
Vastlopen in een project is er niet bij ‘Daar hangt de oplossing’, zegt Korné met een blik op het plafond gericht. Daar bungelt boven de trialmotor in wording een blank frame, gereed voor het volgende project.
Huiskamerdrempel als grens
Het leven vreedzaam doorbrengen met zulke onverbeterlijke rommelkonten lukt alleen als je de motorgekte een klein beetje doorgrondt, beseft dat er kwalijker afwijkingen bestaan en weet dat er geen kruid tegen gewassen is. Mieke, Meinderts vrouw, weet wat voor vlees ze in de kuip heeft. ‘Als Meindert thuiskomt met het verhaal dat hij iets op het oog heeft, weet ik hoe laat het is: de zaak is beklonken. Geen houden aan. De grens trek ik bij de drempel van de huiskamer. Zolang daar geen motor of brommer overheen komt, vind ik het best.’
De mannen ook. Maar dat die barrière nooit wordt geslecht, hebben we hén niet horen zeggen.
Tekst: Olivier Visser
Fotografie: Chris Pennarts
