Redactie Motor.NL kiest motor van het jaar 2022

Thierry Sarasyn – Testredacteur

Kawasaki Z900 RS SE

Er zijn motorblokken die je gerust als uitmuntend mag omschrijven. Yamaha’s CP2-krachtbron en Honda’s dikke paralleltwin bijvoorbeeld. Dat is wellicht ook de reden waarom het podium in mijn klassement bevolkt wordt door motorfietsen die rond deze blokken zijn gebouwd. Maar de hoofdprijs gaat toch naar een andere motorfiets die een schitterend motorblok herbergt: de Kawasaki Z900 RS SE.

Alleen een ezel verandert niet van mening en het is ook daarom dat ik er niet vanaf te brengen ben om de Kawasaki Z900 RS SE als primus naar voor te brengen. Ik begrijp wel waarom dit anders zou kunnen zijn. De overtreffende trap van de Z900 RS heeft immers ‘maar’ 125 pk, bulkt niet van de elektronica, heeft geen adaptieve cruise control of zelfs maar een doodgewoon windscherm. Het is een naked. Met vier rij-modi en tractiecontrole.

Redactie Motor.NL kiest motor van het jaar 2021

Maar dit is geen hi-tech- of gadget-verkiezing. De Motor van het Jaar moet wat mij betreft je hart sneller doen slaan. De hoeveelheid snufjes die er op zitten, maakt op dat vlak zelden iets uit. En je hartritme de hoogte injagen, dàt is precies wat de Z900 RS SE doet. De Kawasaki begeestert, enthousiasmeert en doet je zin in motorrijden stijgen – ook al is het er het weer niet voor. Het blok behoort tot de beste die ooit gebouwd zijn. De Brembo-remmen en semi-elektronische Öhlins-ophanging die op de deze versie werd ingevoerd, maken ‘m net zo potent als gelijk welke moderne naked. En het uiterlijk kun je alleen afkeuren als je aan stilistische dyslexie lijdt.

De lofzang van de Z900 RS SE houdt hier niet op. Want the proof is in the pudding. Rijden met deze Kawasaki maakt je gewoon vurig. En de meerwaarde van de semi-elektronisch gestuurde ophanging en de Brembo-remmen laat zich voelen. De Z900 RS was al een topper, de SE-versie is wat mij betreft dé top. En dan nog eentje met een stamboom om u tegen te zeggen. Graag meer van zulke motorfietsen!

Zilver: Honda NT1100

Brons: Yamaha Ténéré World Raid

Marien Cahuzak – Sportredacteur

BMW M 1000 RR

Als sportredacteur en opgegroeid én opgevoed met MotoGP, WorldSBK en MXGP was mijn keuze dit jaar wel heel gemakkelijk. Ik ga natuurlijk vol voor de BMW M 1000 RR! Al is het alleen al om nog veilig in Rotterdam en omstreken rond te kunnen lopen… Je zou op een ander merk MvdM tegenkomen. Maar even serieus… Dat BMW het hoec dan ook aandurft zo’n iconische serie uit de autowereld naar de motorwereld durft te transporteren, vind ik net zo dapper als met een raket afgescoten te worden naar Mars. De kans op gezichtsverlies – lees: mislukken – is zo groot, dat ik mij had kunnen voorstellen dat het oppermanagenent binnen BMW net zo goed voor een andere beginletter had kunnen kiezen. Dat ze dat niet hebben tedaan, laat ook wel zien dat BMW het serieus meent met deze motor. Pak anders MOTO73 #19 van dit jaar er even bij en check pagina 16. Daar lees je over wat BMW allemaal met deze motor heeft uitgespookt. Dat is niet mals en se moesten ook wel. Want op plek twee staat in mijn ogen een andere geweldenaar: de Ducati Panigale V4 R. De keuze voor de Italiaan zal niemand een verrassing zijn, gelet op mijn opvoeding. Net als de M straalt ook de Panigale V4 R in alles race uit en zoals je weet: dan heb je mij direct te pakken. Dat ik op plek drie de GASGAS SM 700 zet, is dan misschien wel een opvallender keuze. Maar wie de geschiedenis een beetje kent van dit merk, snapt het meteen. De inspiratie voor de naam is ontleend aan ‘Vamos! Gas a fondo… gas gaaas!!!’ wat zich vertaalt naar ‘Kom op, geef het vol gas!!!, Go… sneller, sneller!’. Kort je dat een beetje in, zit je dus al snel op GASGAS. En dat het eigenlijk KTM’s in een ander jasje zijn, wie valt daar nou over?

Zilver: Ducati Panigale V R

Brons: GASGAS SM 700

Bart Verhoeven – Presentator Motor.NL TV

Ducati Desert X

Over adventure-motorfietsen gesproken: had jij verwacht dat Ducati met de Desert X op de proppen zou komen? Het gelonk met offroad zou met de Multistrada 1260 Enduro toch wel over zijn? Want wees eerlijk, als je niet de capaciteiten hebt van Sam Sunderland, de winnaar van Dakar 2022, heb je met deze fiets niets in de prut te zoeken. Zo’n zwaargewicht is voor gewone stervelingen niet te beteugelen. Daarom houdt 99,99% z’n Multistrada met z’n 19/17-inch velgen veilig op het asfalt. En dan toch ineens de Ducati Desert X. Bonkig, onverzettelijk en toch elegant. Met twee van die mooie led-ringen rond de koplampen en duidelijk zichtbare bodembeschermer. En dan die tweede tank, die je aan de motor kunt bevestigen voor extra acht liter benzine. Techniek en design trekken elkaar naar een hoger niveau. De Ducati Desert X is een moderne adventure met de opgrijpbare magie van een iPhone. Ondanks de hoge prijs maakt de hebberigheid zich van je meester. Maar met zo’n voorkomen doof je alle discussie over z’n prijs, ergens hoog in het segment der middenklassse allroads. Een discussie over ‘wat-ie kan’ pareer je met de 937cc-Testastretta V2 en de 21/18-inch wielen. Oké, op z’n rijklaar gewicht – 223 kilo – valt wel het een en ander aan te merken, maar ik vind de Ducati met zijn royale bodemvrijheid en zeer bruikbaar vermogen van 110 pk toch een uitdagende motor om het asfalt te verlaten.

De Kawasaki Z650 RS staat op de tweede plaats van mijn shortlist. Tijdens de opnamen van Motor.NL TV heb ik met deze motorfiets zo veel lol gehad. Ik kan nauwelijks beschrijven wat zo’n lichte retro in je los maakt. Dat kunnen Duitsers beter: Freude am Fahren. Rijvreugde? Nee. De Husqvarna Norden 901 eindigt als derde. Niet zo vreemd, die ligt verdacht veel in het verlengde van de Desert X. Heel mooie motorfiets, daar niet van.

Zilver: Kawasaki Z650 RS

Brons: Husqvarna Norden 901

Maikel Sneek – Webredacteur

Honda CMX500 Rebel

Als vader van een baby-dochter staat mijn hoofd eerlijk gezegd niet zo bij motorrijden. Wat zo’n kind allemaal teweegbrengt in je leven! Verlangend denk je dan terug aan de tijd dat je het poetsen van verchroomde spaken een vervelende rotklus vond. Ik maak een grap: mijn dochtertje is geweldig, een schatje en ik lees haar graag voor uit een boekje over een mol die op z’n kop is gepoept. Een dochter kun je niet kiezen, een motorfiets wel. Maar baseer je je keuze dan op innerlijke vaardigheden of ga je toch voor de uiterlijke kenmerken? Gewichtige vragen die je niet zomaar kunt beantwoorden. Zeker als je zoals ik niet alle dagen op de motorfiets bivakkeer. Allereerst moet de motor van mijn keuze mijn gebrek aan rijervaring moeten camoufleren. Dan dringt zich meteen iets saais op, een motorfiets met de uitstraling van een donkerbruin kostuum. Eentje waarvan de etalageruit barst als je jezelf erin ziet rijden. Wie wil dat nou? Dus moet mijn motor er ook nog eens lekker uitzien én gemakkelijk te berijden zijn. Ik wil in-control zijn. En dat kan op de Honda CMX500 Rebel. Een stoere cruiser met een lage zithoogte – het zadel zit overigens verrukkelijk -, een pittig blokje en met het manoeuvreergemak van een boodschappenwagen in een supermarkt. Perfect ding dus voor een ‘zo nu en dan’-motorrijder. Heel praktisch ook, want de Honda slokt ook niet zoveel ruimte op in het schuurtje in de achtertuin. Die kan nog net naast de het kinderfietsje met zijwieltjes, de kinderwagen die niet meer wordt gebruikt, het speelgoed dat ’s zomer door de tuin zwerft, grasmaaier, tuinhark en de grootformaat Weber staan. In het schuurtje is helaas geen plek meer voor de Royal Enfield Scram 411 en de Zero DSR/X – respectievelijk de nummer twee en drie op mijn wensenlijst van 2022. Maar zou ik die niet heel goed onder het afdakje kunnen parkeren?

Zilver: Royal Enfield Scram 411

Brons: Zero DSR/X

Gijs Gilis – Testredacteur

Triumph Speed Triple 1200 RR

Hoewel er in 2022 heel wat goede, nieuwe motoren op de markt gekomen zijn, had ik wat moeite om er een favoriet uit te kiezen. Naar mijn gevoel was er geen uitblinker, geen écht nieuwe of vernieuwende machine. Wel waren er in 2022 een heleboel variaties op bestaande thema’s: een gekend blok in een ander jasje, een naked-bike met retro-looks, een versie met speciale vering… Allemaal heel leuk natuurlijk, maar het echte wow-effect ontbrak. Behalve bij de Triumph Speed Triple 1200 RR, die gaf me wél dat effect, ook al is dat alleen te danken aan zijn zuivere schoonheid. Onderhuids is het slechts een motor die sensationeel rijdt, maar dat doet de naked RS-versie – waar de RR op gebaseerd is – ook. Mijn keuze om dan toch voor de Speed Triple 1200 RR als ‘Motor van het Jaar 2022’ te gaan, is dus puur omdat het zo’n knappe machine is. Door de relatief simpele toevoeging van een tophalf met een enkele, ronde koplamp, ziet de Speed Triple er ineens heel anders uit, en bovendien anders dan we van een Triumph gewend zijn. Kudos aan de designers van Triumph, om de ballen die ze tonen om deze RR op zo’n manier in de markt te zetten. En dan hebben we het nog niet over zijn rijkwaliteiten gehad. In het kort: 180 pk, soepele driecilinder, perfecte quickshifter en supermakkelijk hard rijden. HeeRRlijk!

Podiumplaatsen 2 en 3 gaan naar twee motoren waar ik de beste herinneringen aan heb overgehouden tijdens het volle testjaar.

Met het zilver gaat de Kawasaki Ninja H2 SX SE aan de haal. Een overdonderende ervaring en buitenproportionele studie van wat Kawasaki op twee wielen kan maken. Meest bijgebleven: de ultrastabiliteit op ridicuul hoge snelheid en het gesjirp van de supercharger. Tutututu! Met het brons pronkt de Suzuki GSX-S1000GT. Een fijn rijdende nieuweling in een segment waar de Kawasaki Ninja 1000SX vrij spel had. Om te onthouden: het speelse stuurgedrag en verslavend klinkende en aanvoelende motorblok.

Zilver: Kawasaki Ninja H2 SX SE

Brons: Suzuki GSX-S1000GT

Nick Glättli – Algemeen directeur

Kawasaki Versys 650

Het was me het jaar wel. 2022 zal ik mij herinneren als een bijzonder jaar met heel veel introducties. Ik zag de collega’s van hot naar her in Europa vliegen om de meest interessante motorfietsen te testen. Dan voel je soms de afgunst ergens in je lijf een gaatje branden, maar die weet je snel te blussen. Wie wil tegen de zomer met z’n tong op z’n motorlaars lopen? Mij niet gezien, maar ik heb makkelijk praten. Garage29 is doordeweeks een zoete inval van testrijders. Als ik een gaatje in mijn agenda heb, stuur ik zo’n testmotor wel eens rond de Loosdrechtse Plassen. Bovendien hebben we de lezerstestevents nog. Van de motorfietsen die na afloop blijven en nachtje blijven staan, mag ik er graag eentje meenemen naar huis. Lekker binnendoor van Hilversum naar Hoevelaken. De ene keer onderlangs via Hoge Vuursche en Soestduinen, dan weer bovenlangs via Eemnes en De Veenhuis. In de polder Arkenheem, een van de oudste van Nederland, was het de Kawasaki Versys 650 die mij verraste. De vorige versie – die ik nog ken van een eerder testevent – was al goed, maar Kawasaki heeft het voor elkaar gekregen om er een nog betere motorfiets van te maken. Het gemak waarmee het 650cc-motorblok z’n vermogen levert, verraste mij volledig. Het toch wel krachtige blok in combinatie met het comfort is subliem. Je moet overigens ook goed naar de Versys 650 kijken of je niet met de grotere Versys 1000 te maken hebt. On the road met de Versys 650 merk je gelijk dat Kawasaki er alles aan heeft gedaan om een topproduct neer te zetten in het middenklasse segment. Op deze motorfiets rij je zo weg met enorm veel vertrouwen. En denk nou niet dat de Versys alleen geschikt is voor een polderrit! Ik durf een tocht naar de Noordkaap met de Versys aan. Qua kilometer/prijs liggen ze niet heel ver uit elkaar. Zo rond de 10k.

Zilver: Aprilia Tuareg 660

Brons: Benelli TRK 800

Kaj Dijkhuizen – Riders Club

Ducati Streetfighter V2

Een sportieve naked met 153 pk en 101,4 Nm koppel. Als je dat tien jaar geleden opsomde, wist je niet wat je hoorde. De specs van de Ducati Streetfighter V2 ‘horen’ tegenwoordig een beetje tam, zeker vergeleken met de Streetfighter V4 S en z’n 208 pk. En toch is de Streetfighter V2 voor mij de motorfiets van het jaar. Met z’n drooggewicht van 178 kg en omdat de Streetfighter V2 één van de laatste Ducati-modellen is met een tweecilinder, mag deze motorfiets meteen al twee dikke pluspunten noteren.

Zelf prijst Ducati de Streetfighter V2 aan als een sportieve naked met een uniek karakter. Da’s marketingkretologie, maar geen loopje met de waarheid. Want met de Streetfighter V2 heeft Ducati gewoon gelijk. Het is gewoon een leuke, sportieve fiets met de juiste looks, perfecte rijeigenschappen en het typische Ducati-karakter.

Eigenlijk kan de Streetfighter V2 niets fout doen. Het is een perfect afgewerkte motorfiets, met de Italiaanse lijnen die je verwacht bij een Streetfighter. Naast de Ducati Red-versie, hebben ze met de Storm Green-kleurstelling ook een agressieve look te pakken. Een stijl die veel motorrijders bekoort, zo blijkt uit de verkoopcijfers.

Die 153 pk is overigens niet meer hetzelfde vermogen als wat vroeger in de Streetfighters werd gestopt. Daardoor mis je wel de agressiviteit van een hypernaked, waar deze motorfiets naar mijn mening dus niet onder valt. Mijn eerste Streetfighter 1098 uit 2012 had destijds al 155 pk. Alleen had deze motor nog nooit gehoord van ABS, traction control en alle andere elektronische hulpsystemen waarover de nieuwe generatie Streetfighters beschikt. Toen waren Streetfighters nog niet vergevingsgezind en was het aan de rijder om de ultieme grenzen op te zoeken. De Streetfighter V2 is volgestopt met dit soort rijhulpsnufjes en kan daardoor wat tam aanvoelen. Extreem is hij zeker niet, maar desondanks blijft het wel een stijlvolle motorfiets de je rijplezier bestookt met goede prestaties.

Zilver: Indian Motorcycle Scout Rogue

Brons: BMW M 1000 RR

Jan Kruithof – Redactiemanager

Zero DSR/X

Ik maak er geen geheim van: ik ben pro-elektrisch. Niet omdat ‘elektrisch’ beter zou zijn voor het milieu of de toekomst van het motorrijden is. Daarmee doe je elektrische motorfietsen te kort en ga je voorbij aan wat zo’n motorfiets toch vooral is: een heerlijk rij-ijzer. Alleen die verrekte actieradius, de achilleshiel van de elektrische motorfiets. Tenminste, als je vindt dat tussen tankstops minimaal 300 kilometer moet liggen. Als dat je argument is, moet je die toch eens herzien. De Zero DSR/X benadert dat magische getal op een haar na. Daarbij ziet de DSR/X er goed uit en heeft-ie koppel – 225 Nm – in overvloed. Daarmee rag je met de juiste banden door de diepste prut. En aan het rijklaar gewicht van 247 kilo kun je ook al geen buil vallen. Dat evenaart het gewicht van menig traditionele reis-enduro. Dus wat staat je dan nog in de weg om de Europa en de rest van de wereld elektrisch te verkennen? De angst om in een file Tesla’s voor een oplaadstation te staan? Het aantal oplaadpunten zal de komende jaren in West-Europa alleen maar stijgen. De prijs? Die is fors, maar een benzine-variant is ook geen koopje. En zo zijn er vast nog veel meer bedenkingen waarom je geen elektrische motor wilt rijden. Maar dan zal ik je eens wat vertellen: met de elektrische motor  – al dan niet hybride met ondersteuning van een brandstofcel – verzekeren we onze toekomst als toerrijder. Dan kunnen we alle weggetjes in Nederland en Europa blijven ontdekken. Waarom? Omdat we met zo’n motorfiets niemand meer tot last zijn. In tijden waarin steeds meer mensen zich ergeren aan omgevingslawaai en pretherrie is een stille motorfiets geen disputen veroorzaakt over wegafsluitingen. Maar dat alles zijn toch echt bijkomstigheden waarom ik de Zero DSR/X als motor van het jaar 2022 heb gekozen. Het is gewoon een motorfiets naar mijn hart.

Zilver: Energica Experia

Brons: Honda CRF1100 Africa Twin Adventure Sports

Jelle Verstaen – Testredacteur

Yamaha Ténéré 700 World Raid

Ik houd niet van verandering. Een kwestie van genetica, heb ik onlangs ontdekt. Zo wees recent stamboomonderzoek uit dat m’n familie de afgelopen 400 jaar niet is weggetrokken uit de gemeente waar ik ben opgegroeid. Drie keer raden waar deze knul onlangs een huis heeft gekocht. Juist ja. Om maar even aan te geven dat ook mijn keuze van vandaag geen verrassing hoeft te heten: de Yamaha Ténéré World Raid.

Voor ik je uitleg waarom, toch eerst nog even een open doekje voor m’n runner-up. Want het werd tegen m’n eigen verwachtingen in een fotofinish. Mijn zilveren plak gaat naar de Bimota KB4, die me onlangs uit mijn motorlaarzen heeft geblazen, zowel qua looks, technologie als qua uitgekiendheid van het totaalpakket  – dat blok in combinatie met de fenomenale stuurkwaliteiten is puur goud. Behalve in deze lijst. Want… voor de prijs van de KB4 koop je in de Lage Landen nagenoeg drie World Raids… M’n oog is bijgevolg op een motor gevallen die in wezen elke inwoner in m’n landbouwersdorpje zou kunnen kopen. Eentje voor naast de tractor.

De Ténéré World Raid, dus. Die overtuigde me dit jaar met z’n grotere tankinhoud, de opvallend fijner en beter afgestelde ophanging, z’n hogere windscherm en het tft-schermpje met connectiviteit. Een geweldig compleet pakket voor deze liefhebber van een strook onverhard, die er nog steeds naar uitkijkt om ook de rest van de wereld te verkennen.

En dan hebben we het eigenlijk nog niet over de grote troef van de World Raid gehad: dat fenomenale CP2-blok. Een vloeistofgekoelde 689cc-paralleltwin met dubbele bovenliggende nokkenas en vier kleppen per cilinder. Die weet me, ondanks z’n bescheiden 72 pk en 68 Nm steeds opnieuw te verleiden. Een verrukkelijk blok, dat we al vaak bewierookt hebben en perfect tot z’n recht komt op deze allroad. Lekker krachtig onderin, mooi lineair in het middengebied én een eindschot waarmee je vlot richting 180 km/u kan sprinten. Top, zonder je een rib uit je lijf te kosten.

Zilver: Bimota KB4

Brons: Harley-Davidson Low Rider ST