Of het nu om pizza’s, pakketjes of boodschappen gaat, zodra iets wordt thuisgebracht, is er vaak gezeur, waarbij vooral de bezorgers het zwaar te verduren hebben. Ze rijden veel te hard, komen nooit op de afgesproken tijd en zijn weinig sociaal opgevoed. Gelukkig zijn er altijd uitzonderingen die de regel bevestigen. Met voorop Bo Bendsneyder. Hey, ho, is dat niet onze Moto2-trots? Jawel, zeker weten!
Het is zondag 15 maart, rond de klok van vijf in de middag. Zoals wel vaker eten Bo Bendsneyder en zijn familie bij Eetcafé Oud Kempen in het Zeeuwse Stavenisse, het restaurant van de broer van Bo’s vader. Terwijl ze net hebben besteld, komen er via de sociale media onheilspellende geruchten binnen. Vanwege het coronavirus zou minister-president Mark Rutte bekend gaan maken dat onder andere alle restaurants dicht moeten. Amper een paar minuten later is het officieel: vanaf 18.00 uur moeten alle restaurants echt dicht, dus ook Eetcafé Oud Kempen in Stavenisse. Een ramp in het kwadraat, omdat het eetcafé is gevestigd op het recreatiepark Oud Kempen en ook dat park moet dicht, waardoor de oom en tante van Bo, James en Anja, dubbel hard worden geraakt. ‘Het is misschien wel het bizarste wat ik ooit heb meegemaakt’, zegt Bo Bendsneyder. ‘Ineens moest alles dicht, terwijl de tent vol zat. Iedereen kon dus naar huis zonder ook maar iets gegeten te hebben.’
En dus ook zonder betaald te hebben. Weg inkomsten! ‘We zijn diezelfde avond nog bij elkaar gaan zitten en al snel ontstond het plan om pizza’s te gaan bakken en te bezorgen, want dat mocht wel’, vertelt Bo. Een plan dat met een beetje geschiedenisles ineens niet zo vreemd meer klinkt. In het verleden hadden de vader en oom van Bo in Roosendaal samen een succesvol pizzarestaurant. Daarnaast was het plan altijd al om pizza’s te gaan bezorgen in de omgeving van Stavenisse. Een plan dat wegens drukte al twee jaar keer op keer werd uitgesteld.
Omdat ze niet van afwachten houden, rijdt de familie op maandag al kriskras door Nederland, op zoek naar een goede pizza-oven. Met succes en zo staat er nog geen 24 uur na de inmiddels beroemde persconferentie van Rutte een luxe pizza-oven midden in het restaurant. Tijd om het ding op een goede plek te zetten, is er niet. En ach, wat maakt het uit… Het is inmiddels wel duidelijk dat er de komende weken echt geen gasten toegestaan zijn in het restaurant. Het enige wat nu telt, is pizza’s bakken, zodat er omzet is.
Spoedcursus pizza maken
Een echte verrassing is het natuurlijk niet dat er vergaande maatregelen komen. ‘Een week eerder reed ik die bizarre Grand Prix van Qatar, zonder de MotoGP erbij. Daar hoorden we dat wij waarschijnlijk na Losail een hele tijd niet zouden racen. Het zou dan heel naïef zijn geweest om te denken dat het in Nederland allemaal wel zou meevallen’, aldus Bo. Inmiddels is duidelijk dat een hele tijd niet racen ook echt een hele tijd is en dus had (en heeft) Bo heel veel vrije tijd. Mogelijkheden genoeg om te helpen bij zijn oom, maar dat blijkt niet de enige reden te zijn om bij te springen in het eetcafé. ‘Wij hebben een heel hechte familieband en dus help je elkaar als dat kan. Mijn oom heeft mij niet hoeven te vragen, ik heb zelf die hulp aangeboden. Ook al had ik geen enkele ervaring met pizza’s bakken’, geeft Bo toe. Vader Steven heeft die dus gelukkig wel (‘Het is net als fietsen, dat kan ik ook niet, haha.’) en geeft zijn zoon een spoedcursus pizza maken. Niet onsuccesvol, want inmiddels blijkt Bo niet alleen heel handig te zijn met een Moto2-motor, maar daar later meer over.
Al pratend wordt duidelijk dat Bo zich voorlopig weinig zorgen maakt over de toekomst, ook al heeft hij momenteel geen inkomsten uit de racerij. ‘Logisch, want ik kan mijn sponsors niet geven wat we voorafgaand aan het seizoen hebben afgesproken. Gelukkig heb ik een groep trouwe mensen om mij heen, die mij al vaker in moeilijke tijden hebben bijgestaan. Aan de andere kant weet ik natuurlijk nooit precies hoe het gaat met de bedrijven die mij sponsoren. Het zou inderdaad zo maar kunnen dat ze worden gedwongen om de sponsoring te stoppen. Zo denken heeft nu geen zin, dus dat doe ik ook niet. Ik denk wel dat het allemaal goed komt. Ook van RW Racing hoor ik geen paniekverhalen en dat is prettig, kan ik je zeggen.’
Eindelijk een gewone jongen
Hoewel het interview nog niet eens halverwege is, worden we ruw onderbroken door de telefoon. Een bestelling! Een pizza quattro stagioni en een pizza Hawaii om precies te zijn. Alsof hij nooit anders heeft gedaan, creëert Bo in paar tellen twee professioneel ogende pizza’s, terwijl hij ook nog eens vertelt over zijn dagindeling in het coronatijdperk. ‘Het is heel raar allemaal, omdat ik nog nooit zo lang niet heb gereden terwijl ik fit ben. Ik train wel, maar niet met dezelfde focus als normaal. We hebben altijd een punt om naar toe te werken. Nu niet en dus hou ik enkel mijn basisconditie op peil. Het is echt niet zo dat we morgen ineens te horen krijgen dat we over twee dagen gaan racen, dus het heeft geen zin om superscherp te staan. Die motivatie is er om eerlijk te zijn nu ook niet en dat is een gek gevoel, want vanaf mijn zevende staat alles in het teken van racen. Ik fiets en hardloop wel veel en doe dat graag hier in de omgeving van Stavenisse. Vooral wielrennen is zwaar met al die wind. Douchen om omkleden kan altijd in één van de huisjes op de park, ideaal dus’, klinkt het terwijl de twee pizza’s de oven in gaan en we dus nog even tijd hebben om te praten voordat Bo de speciale BB64-bus inspringt om te bezorgen. ‘Weet je, eigenlijk ben ik wel heel blij dat ik hier vier, vijf dagen per week kan helpen. Het is namelijk niet vervelend om een keer een vrij gewone jongen te zijn, met enkel de taak om pizza’s te bakken en te bezorgen. De druk in de racerij is zo groot dat ik er stiekem wel van kan genieten om even niet Bo de coureur te zijn.’
Een opvallende uitspraak voor een topsporter, die wederom enkel met een korte geschiedenisles kan worden uitgelegd. Vorig jaar startte Bo op eigen initiatief de samenwerking met een mental coach én was daar heel open over. ‘Geloof mij, heel veel jongens hebben zo’n coach, alleen praten ze daar niet over. Ik denk omdat ze zich ervoor schamen, maar dat snap ik echt niet. De racerij is zo hard. Als je eerste wordt, is iedereen je vriend. Word je twintigste, dan ziet niemand je, terwijl je soms echt maar een paar tienden langzamer bent per ronde. Dat is mentaal zwaar en daarom…’
Helaas kan Bo zijn zin niet afmaken, want de pizza’s zijn klaar. Graag waren we met hem meegereden, maar hoewel de Ford-bus groot is, lukt het niet om op anderhalve meter van elkaar te zitten en dus is het wachten tot Nederlands enige Grand Prix-rijder terugkomt. Alleen fotograaf Jarno gaat mee. In zijn eigen auto, wel te verstaan.
Trotse vader
De bestelling is gelukkig in het dorp en bovendien geeft het mooi de kans om even met Steven te praten over Bo. ‘Eigenlijk is het wel goed dat hij nu een verplichte sabbatical heeft. Op deze manier kan hij namelijk ervaren hoe het is in de wereld buiten de paddock. De racerij is zo apart… Ik ben echt wel trots op de manier hoe hij hiermee omgaat en dat we hem helemaal niet hoefden te vragen om te komen helpen. Hij bood het direct zelf aan. Dat we elke keer drie kwartier moeten rijden van Rotterdam naar Stavenisse en pas laat in de avond weer teruggaan, maakt hem ook al niets uit. In de ochtend kan hij mooi trainen en daarna is het pizza’s bakken. Je ziet aan alles dat hij goed in zijn vel zit’, aldus Steven. Dat is wel eens anders geweest, geeft de inmiddels teruggekeerde Bo aan: ‘Het jaar bij Tech3 en ook afgelopen seizoen bij RW Racing waren echt niet eenvoudig voor mij. We probeerden ons van de buitenwereld af te schermen, maar dat lukt natuurlijk nooit echt. Mijn vader deed bijvoorbeeld altijd mijn pr, maar omdat we niets goeds meer konden doen, stopten we daar min of meer mee. Het was toch nooit goed. Nu regelt iemand dat allemaal voor mij. Dat heeft twee voordelen: het kost ons geen tijd en we krijgen niet alle kritiek mee.’
Die kritiek was er na de eerste race op Qatar gelukkig amper. Bo kwalificeerde zich als vijfde en eindigde de race op plek elf. Niet alleen zijn beste Moto2-resultaten, maar ook die van zijn RW Racing-team. ‘Die race was voor mij extra belangrijk. Vanwege de dreiging van corona, maar ook omdat ik per se wilde laten zien dat 2020 heel anders is dan 2019. Persoonlijk, maar ook omdat onze framebouwer NTS deze winter een grote stap maakte, ook op topsnelheid. En zodra we weer racen, komen we nog meer stappen aan.’
Bijzondere solidariteit
Hoewel het voor Bo en zijn familie dus niet echt eenvoudige tijden zijn, zijn ze gelukkig tot nu toe gespaard gebleven van echt corona-drama. Daarnaast is de situatie niet te vergelijken met veel collega’s in Spanje en Italië. ‘Via het MotoGP-spel op de PlayStation heb ik contact met die jongens. Die mochten lang enkel voor een boodschap de deur uit en waren jaloers op de vrijheid die wij hier nog hadden en hebben. Toen ik onlangs hoorde dat ik weer mocht trainen, heb ik dat uit solidariteit met hen expres niet gedaan. Ze hadden het al lastig genoeg en het zou niet goed voelen het voor ze nog extra lastig te maken. We stonden lange tijd allemaal stil en dat was wel zo eerlijk. Omdat het nu in die landen steeds beter gaat, hoop ik binnenkort weer op de motor te kunnen trainen. Dat zou echt fantastisch zijn, want man, wat mis ik het rijden. Daar kan toch echt geen pizza tegenop!’
