Mooneyes Triumph Twin Engine: De lange en moeizame weg voor James…

De Brit James Rogers is groot fan van de dragrace creaties van Mooneyes. Twee beschadigde Triumph carters aan de muur van zijn mancave brengen hem op het idee een project te beginnen gebaseerd op het tijdloos elegante design van de legendarische Mooneyes Streamliner recordmachine. James vertelt zelf over de lange en soms frustrerende route naar het uiteindelijk zeer geslaagde resultaat.

Gewoon omdat ik ze mooi vond had ik twee Triumph carters aan de muur van mijn werkplaats gehangen. Nooit het idee gehad om er echt iets mee te doen, totdat ik een vastgelopen T 120R oil in frame in handen kreeg. Ik begon naar dragbikes uit de jaren 60, 70 en 80 te kijken en ontdekte dat niemand ooit eens een Triumph Pre-Unit en Unit- blok aan elkaar geknoopt had. Met dat in gedachten wilde ik een straatlegale, tweemotorige custom bouwen met een hot-rod design. Daar komt ook Mooneyes in beeld, want ik ben groot fan en helemaal gek van hun Streamliner, waar ik dus ook design elementen van wilde gebruiken.

1 van 8

SCHROOT

Rond een deel van het Triumph frame wilde ik een eigen frame bouwen. Daarvoor had ik een mal nodig en de plaatselijke schroothandel leverde me de stukken staal die ik daarvoor nodig had. Veder bestelde ik een flink stuk naadloze buis om het frame mee te maken. Ik belde de man die eerder buis voor me gebogen had, maar hij had er dit keer geen zin in en zei: ‘je weet waar de machine staat, doe het zelf maar’. Geen probleem, zo leer je weer iets bij. Op vijf minuten van mijn huis bevindt zich Cheltenham Harley en nadat ik de mannen daar verteld had over mijn project, lieten ze me zien wat ze allemaal aan gebruikte onderdelen hadden liggen. Precies wat ik nodig had, ware het niet dat bijna alles wel ietwat beschadigd was. Een Road King benzinetank, een Road King voorspatbord, een set V-Rod wielen en nog wat ander klein spul. Vanwege de beschadigingen rekenden ze er niet meer dan de schrootprijs voor. Thanks guys! Daarna wist ik via mijn vriend Neill Curtis (dragracecoureur en geweldig technicus) aan een gestroomlijnde neuskegel te komen. Vervolgens ging ik op bezoek bij KJE Engineering om daar in de schrootbak naar bruikbare stukken vlakke staalplaat te zoeken waarmee ik de twee motorblokken in het frame zou kunnen hangen. Ze hadden meer dan genoeg!

Yu di Korsou: Road King Bagger door CP Customz

BEELD

Omdat ik gewoon op straat wilde kunnen rijden met de motor, mocht hij natuurlijk niet zo lang worden als een echte dragracer. Het scheelde al veel dat ik op internet een dynamo van slechts 2.5 inch vond. Dat betekende dat ik de blokken verder naar achteren in het frame kom plaatsen en het stuur 5 cm dichter naar het zitje toe kon halen. De oude Triumph voorvork die ik nog had was niet sterk genoeg, dus gebruikte ik een Sportster vork die ik voor weinig op de kop wist te tikken. Daarna kon ik de neuskegel bijwerken en de tank smaller maken zodat die mooi aansluit op de achterkant van de neuskegel. Het beschadigde Road King voorspatbord gebruikte ik als grondplaat voor het zitje. Nadat ik het iets verlengd had zag het er goed uit en begon de motor in zijn geheel al behoorlijk in de buurt te komen van het beeld dat ik vooraf in mijn hoofd had.

MOTORONDERDELEN

Het werd tijd om de aandacht op de blokken zelf te richten; eigenlijk moest ik alles nog in huis halen, want met alleen lege carters kom je niet zo ver. Ik belde mijn kennis Miles bij Autovalues Engineering en hij vertelde me dat hij juist de garage van zijn overleden vader had opgeruimd. Alsof het zo moest zijn had hij daarin twee sets Triumph motoronderdelen gevonden. Morgo drijfstangen, twee sets cilinders, stoterstangen etc. Alles gloednieuw, dus het kostte me wel een flinke duit en ik dacht even ‘waar ben ik aan begonnen?’ Alle andere onderdelen zocht (en vond!) ik op eBay. Het is niet te geloven wat daar nog allemaal aan oude Triumph onderdelen te vinden is. Om de motor symmetrisch te krijgen draaide ik de kop van het achterste blok om, zodat er een carburateur aan elke kant zou zijn. De uitlaten moesten om het blok heen lopen en onder de carburateurs eindigen. Ik kocht een tig lasapparaat om zelf de nodige speciale onderdelen in aluminium en rvs te kunnen maken.

WORK IN PROGRESS

Omdat ik inmiddels ontzettend benieuwd was naar hoe de motor er in zijn kleur uit zou zien, bracht ik de kale delen al naar spuiter Chris Davison. Eigenlijk niet goed om dat al te doen ver voordat je klaar bent, dat weet ik, maar toch… Toch was ik helemaal blij met de spullen toen ik ze weer terug kreeg van Chris. Het zag er supergoed uit! Precies in die periode plaatste Russell Cort, de organisator van The Twisted Iron Shows, een post op internet waarin hij aangaf kandidaten te zoeken voor de nieuwe categorie ‘Work in Progress’ op zijn eerstvolgende show. Zo kwam ik met mijn project op de show terecht en bleek de bike goed voor de W.I.P. trofee. Dat gaf me natuurlijk een enorme boost om door te gaan met het project. Verder met het carter van de pre-unit; Dat was flink beschadigd, waarschijnlijk omdat iemand ooit heeft geprobeerd het hoofdlager eruit te slaan zonder de circlip te verwijderen. Gelukkig wist Neill weer raad en lost hij het op met een bout in de lagerhouder. Ook het carter van de unit was slecht. Het leek wel alsof de ketting zich door het aluminium heen geslepen had en ook de achterkant van de versnellingsbak behuizing was gescheurd. Kortom; één bak ellende en dus zocht ik maar weer mijn toevlucht tot eBay en zowaar vond ik een goed carter op nog geen 30 minuten rijden.

SLECHT NIEUWS

Nu had ik twee blokken en de volgende grote vraag was natuurlijk hoe die twee aan elkaar gekoppeld zouden moeten worden. Met die vraag komt een andere vriend van me in beeld: Carl Harris van Harris Hot Rod Parts, die precies twaalf deuren verderop van me woont. Bij hem vond ik twee pulleys voor een klein Chevy blok en die kon ik goed gebruiken. Ik freesde de twee voortandwielen rond en vlakte ze af zodat ik de pulleys erop kon vastschroeven. Daarna bestelde ik een belt in de juiste lengte, waarbij het toch nog lastig bleek om die op de juiste spanning te kunnen houden. Eerst dacht ik dat op te lossen met de nokkenas riemspanner van een Audi A6, maar die bleek uiteindelijk toch te klein te zijn. Daarom tekende ik zelf een spanner en vroeg ik KJE engineering die te maken. Het zou binnen een week klaar zijn. En dat was precies het moment dat alles fout dreigde te gaan vanwege een nieuw virus dat over de wereld trok: Het heet ‘Covid 19’, jullie hebben er vast weleens van gehoord… Alles lag stil en ik kon niets meer voor mijn project krijgen of laten maken. Ik geloof dat ik de motor wel 16 maanden helemaal niet meer aangeraakt heb! Nog meer slecht nieuws volgde van het bedrijf waar ik die mooi compacte dynamo besteld had. De maat bleek niet te kloppen, dus hij zou voor mij niet bruikbaar zijn. Alles bij elkaar stond ik even op het punt om het bijltje er maar helemaal bij neer te gooien.

STARTEN

Maar dat deed ik niet. Ik raakte namelijk aan de praat met Allen Miljard, die me vertelde dat hij zijn motor met een total-loss systeem rijdt: dus met accu’s in plaats van een dynamo. Vervolgens heb ik een aantal accu leveranciers gemaild en een bedrijf uit Bristol meldde me dat ze hadden wat ik zocht. Ze leveren accupakketten waarmee ik ruim anderhalf uur zou kunnen rijden. Ik heb er meteen twee besteld, samen met een oplader. Terwijl ik in die periode ook nog aan het tobben was met de noktiming van het achterste (unit-) blok, wilde ik dat de motor uiteindelijk makkelijk zou starten. Daarom bestelde ik nieuwe 32 Amal Premier carburateurs van Burlen en twee elektronische ontstekingen van Tri Spark in Australië. Met alles netjes gemonteerd, begon ik te trappen en te trappen, maar…. Niets! Op dat moment kreeg ik te horen dat het team van Mooneyes over drie weken naar Dragstalgia zou komen. Dat zou een geweldige kans zijn om hen de motor te laten zien en ook door hen te laten signeren, wat natuurlijk helemaal fantastisch zou zijn. Maar dat betekende wel een enorme extra tijdsdruk. Mijn vriend Chris, van Custom Coach Trimming, bekleedde het zadel, terwijl ik me helemaal verloren zocht naar de reden waarom de blokken niet wilden starten. Ontsteking demonteren, monteren, opnieuw afstellen. Carburateurs, nokkenastiming… Noem maar op en niks hielp. Totdat… Totdat ik ergens las dat ze op opgeboorde caféracers pre-unit kickstarters gebruiken die meer omwentelingen geven. Geprobeerd en… Lopen!

GENIETEN

Ik kan nauwelijks omschrijven hoe blij ik was toen de blokken eindelijk samen tot leven kwamen! Het heeft me alles bij elkaar zeven jaar gekost om dit project te voltooien en het enige wat ik er nu nog mee wil doen is ermee rijden en de bike aan liefhebbers laten zien. Dat laatste ook door middel van de prachtige foto’s van fotograaf Del Hickey die jullie hier in jullie favoriete bike magazine zien. Hoop dat jullie ervan kunnen genieten!

Tekst: James Rogers
Fotografie: Del Hickey

SPECIFICATIES MOONEYES TRIUMPH TWIN ENGINE

1 van 7