Met de Ride 70s Touring Club langs de mooiste wegen van Italië

De Ride 70s Touring Club draait om de mooiste wegen van Italië, de coolste fietsen uit de jaren zeventig en het maken van nieuwe vrienden voor het leven. Terug in de tijd op twee wielen. ‘La vita è bella’ – het leven is mooi. Wij waren erbij.

Er was eens… Zo zou dit verhaal kunnen beginnen. Want het gaat over de magie van het verleden, een tijd die bijna vervaagd is – de jaren zeventig om precies te zijn. Vijftig jaar geleden, een halve eeuw, vijf decennia, twee generaties. Het klinkt indrukwekkend als je bedenkt hoeveel vooruitgang er is geboekt in motorfietstechnologie.

Schijfremmen vooraan waren destijds alleen beschikbaar op exclusieve motoren. Verraderlijke trommelremmen waren toen populair. Ze grepen meestal met enige vertraging aan, maar blokkeerden dan direct het voorwiel. Starten met een druk op de knop kwam af en toe voor, maar meestal betekende het trappen op de kickstarter en op het juiste moment gas geven met het gashendel. Een kunst waar sommigen altijd moeite mee hadden en nog steeds hebben. Hulpsystemen zoals ABS of tractiecontrole bestonden pas sinds midden jaren tachtig, dus op de Seventy-Bikes moest je vertrouwen op je gevoel of Gods goedkeuring.

Dolomieten, Italië: achter de Passo Rolle

Desondanks waren er destijds al vermogen en koppel aanwezig. Misschien bescheidener dan nu, maar niet minder fascinerend en plezierig. Maar het belangrijkste was dat motorfietsen uit de jaren zeventig stonden voor iets wat tegenwoordig nauwelijks meer bestaat: onafhankelijkheid en eigenheid. Op het gebied van design, rijgedrag, karakter en ingetogenheid was elke motor uniek. Een magie tussen mens en machine die gedurende al die jaren niets aan aantrekkingskracht heeft verloren.

‘Is ze niet prachtig?’ Pietro Casadio Pirazzoli streelt liefdevol de tank van zijn Honda CB 500 Four. ‘Candy Gold. Dezelfde kleur had het model dat ik als klein kind op mijn nachtkastje had staan’, zegt hij met glinsterende ogen. Tegenwoordig is deze kleine jongen 54 jaar oud, vader van drie dochters en chef van de Ride 70s Touring Club.

Samen met Fabio Affuso, getalenteerde fotograaf en motorliefhebber, heeft Pirazzoli van zijn passie voor oude motorfietsen een bedrijf gemaakt dat hij – prijs de Heer – deelt met iedereen die, net als hij en Fabio, houdt van puur, onvervalst motorrijden. ‘Elke motorfiets heeft zijn eigen persoonlijkheid’, zegt Pietro enthousiast. ‘Zoiets vind je tegenwoordig niet meer. Iedereen kopieert elkaar. Een naked bike lijkt op een andere, adventure bikes kun je bijna niet meer van elkaar onderscheiden, en dan al die onderdelen – remmen, vering, instrumenten. Alles is op dezelfde manier gemaakt. Echt karakter? Tja, laten we eerlijk zijn: welke motorfiets heeft dat tegenwoordig nog? Maar vroeger…’

Vijftien schoonheden uit de jaren zeventig

Hij strekt zijn arm uit en wijst door de ruimte van ongeveer 15 bij 13 meter groot. ‘Kijk om je heen. De een nog mooier dan de ander.’ Zijn juweeltjes staan keurig gegroepeerd opgesteld: Moto Morini 3 ½ Sport, Laverda 750 SF, Benelli Tornado 650, Ducati Scrambler 350 & 450, Moto Guzzi 750 S, 850 Le Mans en V7 850 GT – namen waar motorliefhebbers van gaan watertanden. En dan hebben we ook nog een Triumph Bonneville T120R uit 1969, de oudste fiets in de indrukwekkende collectie; een rode Norton Commando Fastback (Pietro’s favoriet), Kawasaki Z1 900, Honda CB750 Four, Harley-Davidson Aermacchi 350 SS en als het nieuwste model een Yamaha XT500 uit 1981. Achter de bar staat nog een half gedemonteerde Ducati-racer met wat schade. Aan de muren hangen metalen tanks en oude reclameposters met schaars geklede schoonheden op glimmende, chromen machines, vaak van achter genomen. Motoren & meiden. Andere tijden.

We zijn in het clubhuis, zoals de Italo-broeders het gebouw noemen dat ze hebben gekaapt naast Pietro’s oude timmerwerkplaats en tot hoofdkwartier van de Ride 70s Touring Club hebben benoemd. Het ruikt er naar benzine en oude leren jassen. Werkbanken langs de muren, olievaten, een leren bank, helmenverzameling en een koelkast vol bier – een motorrijdersdroom in San Marino, het bergachtige dwergstaatje in het zuidwesten van Rimini, ongeveer anderhalf uur rijden vanaf de luchthaven Bologna. Hier beginnen en eindigen de tours die Pietro, Fabio en hun team hebben samengesteld op het vasteland.

La dolce vita da moto

Toscane, Motor Valley (Mugello – Imola – Misano), Dolomieten, Sardinië, Sicilië – waar Italië je betovert met zijn charme, bochten, pasta en levensstijl; daar gaan we met perfect onderhouden motorfietsen uit de jaren zeventig naartoe. ‘La dolce moto vita’ in kleine groepen van idealiter niet meer dan zeven tot tien deelnemers. Afhankelijk van de bestemming duren de motorreizen uit het tijdperk van de jaren zeventig vier tot negen dagen. We overnachten in charmante hotels, coole Airbnb-accommodaties of wijngaarden. Startprijs: vanaf 1.720 euro op je eigen motorfiets, vanaf 2.200 euro met een Ride-70s-fiets. Je bent vrij om je eigen motor te kiezen. ‘Onderweg kunnen we onderling wisselen’, zegt Pietro. Zo komt de geest van de jaren zeventig echt tot leven.

Voor vertrek is er een briefing, die ook bitter nodig is om vervelende verrassingen te voorkomen. Neem bijvoorbeeld de twee Ducati Scramblers uit 1971 en 1972, waarvan de schakelpook rechts zit. De eerste versnelling gaat omhoog, de overige vier gaan omlaag. De achterrem zit aan de linkerkant. Destijds was dat normaal, maar als je gewend bent aan moderne motoren met een schakelpook aan de linkerkant en achterrem aan de rechterkant, kan dit verwarrend zijn.

In San Marino is dat geen drama, maar wanneer je met volle snelheid door snelle bochten raast op een Moto Guzzi 750 S (met dubbele schijfrem vooraan), moet je goed opletten. ‘Concentreer je op de motoren, rijd in je eigen tempo en maak je geen zorgen – we laten niemand staan’, belooft Pietro terwijl we onze helmen opzetten en het erf afrijden. De bagage wordt meegenomen in een volgbusje, samen met een reservefiets, onderdelen en gereedschap. Pietro kan elke motorfiets blindelings uit elkaar halen en weer in elkaar zetten als het nodig is. Dat geeft vertrouwen, want velen hier zijn net als ik nieuwe enthousiastelingen.

‘Ontspan je en geniet van de rit over bochtige wegen met spectaculaire uitzichten op bergen, kustlijnen, kloven en oude dorpen.’ Zo staat het op de website ride70s.com. En deze goedbedoelde instructie is precies waar het hier om draait, hoewel er één ding ontbreekt: het spectaculaire licht. Toscane laat zich tijdens onze tour van zijn allermooiste kant zien. De ondergaande zon dompelt de bewonderenswaardige heuvelruggen onder in een licht waarvan je niet anders kunt dan bij elke tweede heuveltop te stoppen en je smartphone tevoorschijn te halen om het mooiste Instagram-moment aller tijden vast te leggen. Zo gaat dat urenlang door.

1 van 5

Bijna 1.000 kilometer in vier dagen

Onze eerste etappe eindigt in Montalcino, de thuisbasis van de Brunello-wijn – waar we vanavond ruimschoots van gaan genieten. We hebben de beklimmingen van de Apennijnen achter ons gelaten, onverwachte temperatuurdalingen op grote hoogtes meegemaakt, een fantastische sandwich gegeten in een berghut en we hebben zo’n 240 kilometer afgelegd op voornamelijk bochtige zijwegen. Volgens het routeboekje zullen we tijdens onze vierdaagse trip bijna 1.000 kilometer afleggen. Het plezier straalt af van iedereen in de groep.

De groep is divers samengesteld met mensen uit verschillende landen. Andrew en Cassie uit Londen, Nikos uit Athene, Mike uit Zürich, Guillem uit Barcelona, Kerry uit New York, Svein uit Noorwegen, Zubin uit de Emiraten – een internationale bende. Allemaal ervaren rijders die verschillende snelheden hanteren op de weg, maar vergelijkbare interesses hebben en allemaal motorfietsnerds zijn – ook al is deze reis het beste bewijs dat er niet zoiets bestaat als een ‘typische motorrijder’.

‘Ik had dringend vakantie nodig, ik hou van avontuur en ik hou van oude motorfietsen’, zegt tv-producer Cassie Bennitt. ‘Toen ik hoorde dat er een kans was om hier rond te hangen met gelijkgestemden en door Italië te rijden op een motorfiets, heb ik me meteen aangemeld.’ Ze heeft gekozen voor de lichtste ooit uitgebrachte Harley-Davidson: de Aermacchi 350 SS uit 1975, weegt slechts 145 kilogram. Trommelremmen voor en achter, een vijfversnellingsbak en een zithoogte van 800 mm – een relaxte scrambler met Amerikaans-Italiaanse genen in de stijl van de vroege Ducati Scrambler.

Toscane: ongerept, wild en verlaten

‘Op een motorfiets zitten geeft een ongelooflijk gevoel van vrijheid. Je ziet delen van een land die je waarschijnlijk zou missen in een auto – en op een klassieker is het nog mooier. Je rijdt langzamer, neemt meer waar, neemt meer op. Je begint van de motorfiets te houden’, aldus Cassie. Svein denkt er hetzelfde over. ‘Deze tour biedt zoveel meer dan ik had verwacht’, zegt de voormalige professionele wielrenner en Noorse Olympiër. ‘Zulke geweldige mensen, geweldige motorfietsen, geweldige hotels.’ Thuis in zijn garage staat onder andere een Triton uit 1968. Half Triumph, half Norton, puur café racer-genot. ‘Daar droomde ik al als kind van.’ Hier rijdt hij op een Moto Morini, soms tot het uiterste. ‘Je haalt de racer niet meer uit me’, lacht hij.

Op dag twee gaan we naar Isola del Giglio, op een uur varen vanaf het Toscaanse vasteland. Bij aankomst in de haven bekijkt de kolossale eilandscheriff ons grimmig. Twaalf motorfietsen voorspellen volgens hem niet veel goeds wat betreft geluidsniveau – en daar heeft hij gelijk in: de meeste motoren maken hels lawaai. In de jaren zeventig was dat nog heel normaal, vooral voor sportieve motoren zoals onze Guzzi’s. Zelfs de 350cc Moto Morini maakt geluid alsof hij zo de pitstraat op gaat.

Lunchen in de minituin

Onze eerste stop is bij de kleine wijngaard van Milena Danei met in totaal acht wijnpercelen hier op Giglio, sommige niet groter dan een handbalveld. Ze vult maximaal 2.500 flessen per jaar met de hand af – zeldzame lekkernijen. We dineren met uitzicht op zee. Beneden in de baai staat ons Airbnb-refugium met meerdere verdiepingen. ’s Avonds krijgen we waarschijnlijk de beste en grootste portie spaghetti vongole voorgeschoteld dat motorrijders ooit in Italië hebben gezien en gegeten. Fabio heeft het klaargemaakt met behulp van een legertje vrijwilligers. Geboren in Napels heeft hij een neus voor allerlei soorten zeevruchten.

De volgende ochtend begint stormachtig. Schuimkragen dansen op de zee voor ons terras, golven rollen luidruchtig over het strand. Gelukkig vertrekt de veerboot zoals gepland. In Saturnia maken we een stop bij de thermale bronnen, waar al meer dan 3.000 jaar zwavelhoudend water uit de grond welt en over terrasvormige plateaus stroomt. Het is druk in het water en op de open ruimtes, veel bezoekers sloffen in witte badjassen vanaf de parkeerplaats 500 meter verderop naar het lauwwarme zwavelbad – een surrealistisch tafereel. Maar op de een of andere manier straalt het echt die jaren zeventig-vibe uit, zo wordt er gezegd tijdens het diner in het prachtige Montepulciano, onze derde en laatste halte voordat we teruggaan naar San Marino, het internationale hoofdkwartier voor tijdreizen.

Tekst: Ralf Bielefeldt
Foto’s: Fabio Affuso

1 van 12