Marathonmotor: Triumph Trophy 1200 SE

Ze gingen niet als warme broodjes over de toonbank en daar begrijpt Marcel Plomp, bezitter van een Triumph Trophy 1200 SE, maar weinig van. In zijn ogen wordt deze Engelse groottoerist als tegenhanger van de BMW R1250RT zwaar onderschat.

De Triumph heeft volgens hem evenveel te bieden als de duurdere BMW. Maar hoe valt die lofzang voor de Trophy dan te rijmen met het voorzitterschap van de Nederlandse Honda Deauville Club? Heel simpel, beide motoren zijn Marcel Plomp (57) uit Oegstgeest even lief.

Marcel liep al langer met het idee rond, voordat hij in 1989 zijn motorrijbewijs haalde. ‘Het brommertijdperk heb ik aan me voorbij laten gaan. Ik wilde daar mijn geld niet aan spenderen. Bovendien kom ik niet uit een motorfamilie, niemand die me stimuleerde om op twee wielen te gaan rijden. Maar op mijn 25e ben ik toch gaan lessen en eerlijk gezegd viel dat in het begin nog niet mee. Nieuw voor het examen toen waren de bijzondere verrichtingen. Die kreeg ik maar niet goed onder de knie. Maar toen dat eenmaal wel was gelukt, slaagde ik de eerste keer. Een Yamaha XV920 werd mijn eerste motor. Heel veel heb ik daar niet mee gereden. De startmotor zorgde voor veel problemen en bovendien ontbrak me de tijd om met de motor te rijden. Ik werkte in de meubelzaak van mijn vader. Voor woon-werkverkeer had ik de motor niet nodig. Omdat ik veel te weinig reed en ook andere hobby’s had (surfen en modelbouw), ging de motor de deur uit. Tussen 1992 en 2000 heb ik geen motor gereden.’

Toch kwam de interesse voor de motor weer terug na een bezoek aan de MOTORbeurs in Utrecht. Marcel: ‘Ik ging er samen met mijn vrouw naartoe. Zij geeft niks om motorrijden, maar het was meer voor een leuk dagje uit. Daar viel mijn keuze initieel op een Yamaha Dragstar 1100 Classic. Na negen jaar en met 98.000 kilometer op teller was het echter tijd voor iets anders. Dat werd een Honda NT700 Deauville. Die motor trok mijn aandacht en bood alles wat ik in een motor zocht. Ik heb daarna een nieuwe Deauville gekocht, die ik nu nog gebruik als pekelfiets. Met de Deauville heb ik inmiddels (probleemloos) 185.000 kilometer bij elkaar gereden. Ook een VRO1 en 2 gedaan op Lelystad waar ik deze motor pas echt goed heb leren kennen.’

Marathonmotor: BMW R 1200 GS

Proefritten

Om ook buiten het woon-werkverkeer meer plezier met de Deauville te beleven sloot Marcel zich aan bij de Honda Deauville Club (HDC). ‘De club bestaat uit een leuke groep mensen die allemaal iets hebben met een Deauville. De Deauville beviel me zo goed dat ik heel lang niet naar andere motoren heb omgekeken. Maar ik vond het wel leuk om zoveel mogelijk proefritten te maken op motoren die eventueel als opvolger van de Deauville zouden kunnen fungeren. De overstap naar een Pan-European of een FJR1300 lag voor de hand, maar aan die motoren mankeerde in mijn ogen altijd wel iets waardoor ze me niet konden bekoren. Ik heb achttien verschillende kortere of langere proefritten gemaakt. Maar nadat ik via de ANWB een dag lang een Triumph Trophy had kunnen huren en er 350 kilometer mee had gereden, was ik totaal verkocht. De machine reed zo lekker, zo veel power, was ondanks het gewicht zo gemakkelijk te hanteren en bood een prima windbescherming. De Trophy bood me alles wat ik maar kon wensen. De driecilinder loopt uitermate soepel en het vermogen komt in het hele toerenbereik gelijkmatig vrij. Op weg naar huis overheerste maar één gedachte en dat was hebbe, hebbe, hebbe.’

Bij de Triumph-dealer in Hillegom vond Marcel een demomodel. ‘Die heb ik flink aan de tand gevoeld tijdens de Herfstrit van de club in de Eifel. Een paar maanden later kocht ik deze Triumph Trophy 1200 SE met 10.287 kilometer op de teller (dezelfde stand als waarmee ik de motor destijds had ingeleverd) voor 17.000 euro, 3.600 euro minder dan een nieuwe. Ik was de koning te rijk. En wat de Deauvilleclub betreft, daar kon ik gewoon blijven want “HDC” kun je ook lezen als “Heel Diverse Club”. Ik ben zelfs voorzitter van deze club geworden. Dat ik tijdens de meeste ritten op mijn Triumph van de partij ben deert niemand. Beide motoren zijn me even lief.’

Middenbok

Ongeveer een jaar na aanschaf moest de Triumph Trophy 1200 SE terug naar de dealer voor een ingrijpende terugroepactie. Er was een probleem ontdekt met de kleppen. De complete cilinderkop werd vervangen. Marcel: ‘Bij mijn motor is de kop vervangen bij de 30.000km-beurt. De kleppen moesten toen toch worden gesteld, maar het vervangen van de cilinderkop was natuurlijk wel even iets anders. Een en ander is overigens netjes door Triumph afgehandeld.’

Een ander geval deed zich twee jaar later voor. De motor was inmiddels uit de garantie toen de bevestiging van de middenbok bij het frame brak. Marcel: ‘Triumph had daarop voor een bepaalde serie motoren al een modificatie gedaan. Mijn motor viel daar niet onder, maar ik zat dus wel met de afgebroken ogen waar normaal de middenbok aan vast zit. Triumph heeft gratis een nieuw frame toegestuurd (met de hartelijke groeten) en de mededeling “zoek het verder maar uit”. Ombouwen van de gehele motorfiets naar het nieuwe frame zou twintig uur in beslag nemen en voor rekening van de dealer of ondergetekende komen. Uiteindelijk is in overleg met de motorzaak (Motor Service Hoofddorp, voorheen Triumph-dealer maar nu niet meer) gekozen voor het lassen van het frame, het aanbrengen van een door Triumph geleverde modificatie en de montage van een nieuwe middenbok. Dat was uiteindelijk een stuk goedkoper. Het nieuw geleverde frame ligt nu nog ongebruikt in de doos op zolder. Iemand nog een frame nodig?’

Qua onderhoud aan zijn Trophy vertrouwt Marcel Plomp op Motor Service Hoofddorp. In de toekomst hoopt hij zelf daar ook wat in te kunnen betekenen. Een werkplaatshandboek is al aangeschaft. ‘Niet zozeer om zelf de onderhoudsbeurten te gaan doen, maar meer om te weten hoe je op de juiste manier de kuipdelen moet verwijderen om ergens bij te kunnen. Een manco van deze Trophy, en menig andere Triumph, is de te korte kabelboom. Het is allemaal heel erg krap aan. Dat veroorzaakte onder andere een kabelbreuk bij het contact.’

Dubbel pech

In de zomermaanden wordt de Trophy naast woon-werkverkeer ook ingezet voor vakantiereizen en weekendtrips. Marcel: ‘Vanwege corona werk ik al anderhalf jaar thuis als applicatiebeheerder. Op zich bevalt dat prima, maar de kilometerstand van de Trophy stijgt daardoor minder snel. Wel trek ik er zoveel mogelijk op uit in de weekenden. Dat was ook de bedoeling in 2019 toen met de club een Eifelrit gepland stond. Toen ik op de ochtend van vertrek bij de B&B wilde wegrijden naar het verzamelpunt, bleek er geen remdruk te zijn. De opgetrommelde ANWB’er had het euvel snel gevonden. Een koppeling van de remleiding was los geraakt. Nog een geluk dat me dat onderweg niet was overkomen.’

De motor werd opgehaald door een sleepdienst. ‘Ik had er al niet zo’n goed gevoel bij toen de chauffeur de motor op de wagen vast zette. Maar ik dacht laat ik me nu eens voor één keer nergens mee bemoeien, die man zal er best verstand van hebben. Niet dus, want in een bocht met een hobbel lazerde de motor om. Gelukkig viel de motor niet van de laadbak, maar het leed was geleden. Alle hierdoor ontstane schade is later wel netjes door de transporteur vergoed, maar leuk is anders.’

Triumph Trophy 1200 SE op de brug

Ondanks dat de eigenaar aangaf zijn motor zelden of nooit te poetsen, reed er toch een frisse Triumph Trophy SE bij Motor.NL-expert Van Sleeuwen de stoep op. Na het gebruikelijke proefritje keert Van Sleeuwen terug met de opmerking dat de voorkant vreemd aanvoelt. Het zal toch niet? Een versleten balhoofdlager blijkt het niet te zijn, al gaat de stuuruitslag zowel naar links als naar rechts allesbehalve soepel. Het lijkt net of er een stuurdemper op de Triumph Trophy 1200 SE zit, maar dat is niet het geval. De (te) strakke bekabeling vanaf het stuur (de SE heeft nog dikkere kabels dan de standaarduitvoering) via het balhoofd is hier de veroorzaker van, maar dat verklaart niet het afwijkende stuurgedrag. Daarvoor lijkt de ‘cuppende’ voorband eerder verantwoordelijk.

De remschijven zijn na 100.000 kilometer nog de originele en nog niet aan vervanging toe. Opvallend is wel dat het achterwiel geen vrijloop heeft. Daar moet de remklauw eens grondig worden gereinigd om te voorkomen dat de schijf door de remblokken wordt opgevreten. De cardan heeft bij de Trophy nooit voor problemen gezorgd. Van enige speling of een te grote vrije slag is geen sprake. Schakelen doet de motor prima. Marcel: ‘Tot vorig jaar dan toen onderweg in Duitsland de bout van de versnellingspook brak en ik niet meer kon schakelen. Omdat de as achter een schetsplaat op het frame zit verstopt, repareer je dat niet zomaar eventjes onderweg. De ADAC moest er aan te pas komen met een afsleepwagen. Gelukkig werd de motor dit keer wel goed vastgesjord. Bij een dealer werd het euvel een dag later verholpen.’

Alleen aan de letterlijk tot op de draad versleten handvatten is te zien dat de Trophy een ton achter de kiezen heeft. Een paar nieuwe rubbers zijn hier zeker op zijn plaats. Voor het overige valt er niks af te dingen op deze robuuste Engelse toerfiets. Daar is de eigenaar natuurlijk blij om. ‘Als er een nieuwe Trophy zou uitkomen, waar het niet naar uitziet, dan werd dat mijn volgende motor. Alleen BMW heeft nog iets vergelijkbaars, maar ik vind BMW veel te duur. Waarschijnlijk rij ik nog een tijd met deze door of ik koop een andere Trophy met weinig kilometers op de teller. De volgende wordt in ieder geval weer een motor met cardan.’

Merkenclub

Er is in Nederland geen specifieke Triumph Trophy-club maar wel een club waar alle Triumph-rijders welkom zijn: triumphownersclub.nl. Als corona geen roet in het eten gooit, staan er geregeld activiteiten op het programma. De club (TCON) bestaat als sinds 1977.