Marathonmotor Honda VF1100C Magna: als het ietsje meer mag zijn

Een aantal jaren waren ze zeer populair, ingevoerde choppers en customs uit Amerika. De Honda VF1100C Magna is er zo een. Gebouwd in 1986 en in 1990 ingevoerd naar Nederland. In 1996 werd Ton Houterman de derde eigenaar van deze stoplichtsprinter. Ton koestert de 38 jaar oude ‘dame’ nog steeds alsof het een nieuwe motor was. Met zo’n 74.000 km op de teller is het jaargemiddelde niet al te hoog, maar het plezier, als hij er eenmaal mee rijdt, is er niet minder om.

Man en motor

Liefde voor tweewielers dateert bij Ton Houterman (57) uit de bromfietsperiode. Ton: ‘Ik was een jaar of elf toen ik al met brommers door de ponywei bij Lent croste. Allemaal van die oude dingen. We reden ermee totdat ze doormidden braken of wanneer ze op een andere manier de geest gaven. Ik heb het eens nageteld en kwam tot een aantal van zestien gesneuvelde brommers. Op mijn zestiende kreeg ik mijn eerste echte brommer, een Honda MT5. Daar was ik een stuk zuiniger op. Toen ik achttien werd, wilde ik het liefst gaan motorrijden. Hoewel mijn vader vroeger in zijn jonge jaren motorreedt, wist mijn moeder het voor elkaar te krijgen dat ik niet op de motor stapte. Ze heeft mij natuurlijk zien rijden op de brommers, dus achteraf snap ik het wel. Daarom duurde het een aantal jaren voordat ik mijn motorrijbewijs haalde. Nog wel net het oude examen, dus niet met bijzondere verrichtingen enzovoort. Toen ik het rijbewijs had, heb ik niet gelijk een motor gekocht. Ik huurde of leende er af en toe een. De buurman van mij had regelmatig een nieuwe motor die ik mocht inrijden. Dat ging lang goed, totdat hij een heel licht motortje kocht waar ik met mijn postuur en gewicht absoluut niet op paste. Dat was voor mij het moment waarop ik besloot toch maar eens zelf naar een motorfiets uit te kijken. Dat was in 1996. Ik heb nog even op een Yamaha XT500 gereden, maar het aantrappen kostte nogal wat energie en op de XT reed ik veel te baldadig. Eigenlijk reed ik overal waar het niet mocht, trappen op en af en meer van dat soort grappen. Mijn voorkeur ging uit naar een custom of chopper. En het moest een forse motor zijn. Zie je mij al zitten op een iel motortje?’

Marathonmotor Honda NTV700 Deauville: eenvoud siert geliefde motor

Ton werkte thuis bij zijn vader in het installatiebedrijf en pa zag het niet zitten dat Ton veel geld zou gaan uitgeven aan een motorfiets. ‘Mijn vader dacht dat ik voor een paar duizend gulden wel iets zou vinden. Het was dan ook even schrikken voor hem toen ik met een motor van 10.000 gulden op de proppen kwam. De Honda VF1100C Magna die ik had gevonden was van een snackbareigenaar in Apeldoorn geweest. Op het moment dat hij met de motor aan kwam rijden wist ik het gelijk, dat wordt mijn motor. Ook al was de prijs ver boven het budget. Mijn vader was er in het begin op tegen, maar toen hij zag wat voor prachtige motor het was, kreeg ik ook zijn goedkeuring. En wat extra geld…’

1 van 3

Tussendoortje

De Honda VF1100C Magna bleek tot 1990 in het Amerikaanse Greensboro rond te hebben gereden. ‘Daar kwam ik toevallig achter toen ik een paar jaar na aanschaf achter in het kontje van de motor een bonnetje vond uit die stad. Na de import in Nederland is de man van wie ik de motor kocht eigenaar geweest. Toen ik de Honda kocht stond er omgerekend, er zit een mijlenteller op, 24.000 km op de teller. In 2005, ik had de motor toen vijf jaar, heb ik in een vlaag van verstandsverbijstering de motor verkocht aan de man van een nicht van me. Hij was helemaal weg van die motor en hij betaalde me hetzelfde bedrag als wat ik er destijds voor had gegeven. Vijf jaar later belde mijn nicht mij op met de vraag of ik de motor weer wilde komen ophalen. Zij vond dat ik veel beter op die motor paste en het mooie was, ik kon de motor gratis ophalen. Dat was een deal die ik niet kon laten schieten. Ondertussen zat er wel een belachelijk smal stuurtje op. Dat heb ik er meteen weer afgehaald. En de rubbers van de knipperlichten waren afgebroken. Geen probleem. Dat een van de zijkappen ontbrak was lastiger. Dat onderdeel bleek amper te vinden. Het kapje moest uit Italië komen en, terwijl het daar op voorraad was, heb ik er precies een jaar op moeten wachten. Later, toen ik bij de RDW de gegevens van de Magna opvroeg, bleek dat de man van mijn nicht de motor nooit op zijn naam had gezet. Wist ik niet, maar het mooie was dat ik gewoon als derde eigenaar in de boeken sta. Na dit tussendoortje heb ik tegen mezelf gezegd dat deze motor nooit meer weggaat. Ik ben al jaren bezig om een Harley-Davidson Longbike te bouwen (en dat gaat nog wel jaren duren). Als die motor ooit afkomt, dan blijft de Honda ook.’

Kleurwisseling

Toen Ton de Magna kocht was deze rood van kleur en zat er een windscherm op. ‘Dat scherm heb ik er meteen afgehaald. Dat vond ik er niet uitzien. Evenmin als de vierkante “koektrommel” die dienst deed als koplamp. Ik heb die “trommel” vervangen door een rond koplampje. Veel mooier. Was wel even werk, want er zaten een boel stekkertjes en draden in die ik naar elders moest verplaatsen. Gelukkig was er ruimte in de zekeringenbak die tegen het balhoofd zit aangeschroefd. Het kleine beugeltje dat achter het zadel zit heb ik uitgebouwd tot een volwaardige sissybar. Geen overbodige luxe met iemand achterop, want als je gas geeft wil deze motor echt wel van zijn plek. Zelfs nu nog. De bekleding van de buddyseat heb ik een keer vervangen. Dat de motor nu zwart in plaats van rood is komt vanwege een ongelukje. Er stak een hondje over, de auto voor me moest remmen en ik had twee opties: achter op de auto knallen of een sloot induiken. Het werd de tweede optie. Ik had zelf niets en ook mijn neefje, dat achterop zat, kwam met de schrik vrij en lag voor mij in de sloot. De motor was wel beschadigd, vooral krassen. Een takelwagen, toevallig nog familie ook, moest eraan te pas komen om de motor uit de sloot te vissen. Die hebben wel even gelachen toen ze mij daar aantroffen. Omdat de verzekering van de eigenaresse van het hondje de schade wilde betalen, heb ik de motor zwart laten spuiten. Die kleur zwart vond ik sowieso altijd al mooier. Noem dat overstekende hondje daarom maar een geluk bij een ongeluk.’

Onderhoud

Qua leeftijd, 38 jaar, is de Honda VF1100C Magna zeker een Marathonmotor, wat betreft kilometerstand valt het reuze mee. De algemene gedachte dat er met customs en choppers niet zo heel veel kilometers worden gereden is op deze motor zeker van toepassing. De teller staat op 46.106 mijl, omgerekend zo’n 75.000 km. ‘En dat zijn bijna allemaal rondom huis kilometers. Ik ben nooit met de motor op vakantie geweest. Gewoon wat leuke ritjes in de buurt. Sinds ik in Eindhoven woon, en mijn werk bij de Technische Unie om de hoek is, behoort woon-werkverkeer ook tot het verleden. Heel spannend is het dus allemaal niet. Het onderhoud aan de motor doe ik zelf. Behalve die keer dat de voorvorkkeerringen vervangen moesten worden. Als er speciaal gereedschap aan te pas komt, besteed ik het liever uit. Drie keer heb ik de koppelingsplaten moeten vervangen. Die hebben het blijkbaar zwaar te verduren. Heel duur zijn die niet en vervangen, alleen de gevoerde platen, is geen grote klus. Toen er nog een alarm op de motor zat, moest iedere twee jaar de accu worden vervangen. Dat alarm zit er niet meer op. Het contactslot, dat niet goed meer werkte, was nog wel even een dingetje. Ik moest op een gegeven moment de sleutel vasthouden omdat de motor er anders mee ophield. Om dat te vervangen moet je eigenlijk het hele dashboard ontmantelen of alles met veel kunst en vliegwerk erlangs zien af te peuteren, wat uiteindelijk is gelukt. Het vervangen van de aandrijving van de mijlenteller is een van de laatste klusjes geweest. De kabel kostte maar een paar euro, de tandwieltjes van de aandrijving echter 100 euro. Olie en filters verwissel ik zelf. Slechts één keer heeft de motor me onderweg laten staan. En dat was nog op een slecht moment ook, want mijn vrouw stond op het punt te bevallen. De sensor die ervoor moet zorgen dat het lampje gaat branden als de motor op reserve gaat werken, werkte niet. Zodoende kwam ik droog te staan. Gelukkig heeft de ANWB me toen weer snel op weg geholpen.’

1 van 7

Honda VF1100C Magna op de brug

Wanneer Ton op zijn Magna bij MOTO73-expert Van Sleeuwen in Volkel arriveert is de parkeerplaats direct voor een deel gevuld. Man en motor zijn niet gemakkelijk over het hoofd te zien. Van Sleeuwen maakt een proefritje en concludeert dat de ‘oude dame’ misschien wel wat van haar glans heeft verloren, maar dat ze rijtechnisch nog allemaal prima functioneert. Toch wordt op de brug geconstateerd dat de balhoofdlagers versleten zijn. En niet zo’n klein beetje ook. ‘Normaal voel ik dat al bij de eerste de beste rotonde die ik opdraai, maar nu heb ik niets gemerkt. Zal ook wel te maken hebben met de balhoofdhoek van deze motor. Dan is het gevoel anders dan wanneer de voorvork veel rechter staat’, aldus Van Sleeuwen. Met het vervangen van die lagers heeft de eigenaar nog een mooi klusje in het verschiet.

De remmen, zowel voor als achter, zijn de schijven nog niet vervangen, functioneren nog opperbest. De klauwen blijven niet hangen en de wiellagers zijn nog goed. De cardan is de afgelopen 38 jaar probleemloos geweest. Alleen op zijn tijd nieuwe cardanolie.

Afgezien van de koppelingsplaten heeft het motorblok nooit om aandacht gevraagd. Van Sleeuwen: ‘Heel in het begin wilden de cilinderkoppen nog wel eens stuk gaan bij dit blok. Er bleek te weinig olie naar de cilinderkop te stromen. Na het vervangen van de banjobouten van de olieleidingen was dat probleem opgelost. De gaten voor oliedoorvoer in de originele banjobouten bleken te klein. Ik ga ervanuit dat ze bij deze motor al heel lang geleden zijn vervangen.’

Pekel heeft de Honda nog nooit gezien. Daarom zien de wielen en alle andere voor pekel gevoelige delen er nog goed uit. Alleen de zijdeksels van het motorblok zien er wat verweerd uit. Eigenlijk heel normaal voor een motor van 38 jaar oud. De voetsteunen, rem- en schakelpedaal hebben plaats gemaakt voor forward controls. Dat voelt voor de eigenaar comfortabeler en het functioneert goed. Zoals alles nog goed werkt bij dit oudje. Zelfs de uitlaat is van voor tot achter nog origineel. In de collector zitten nu twee wat grotere vochtafvoergaatjes. Die heeft Ton opgeboord voor wat extra uitlaatgeluid. ‘De motor is anders muisstil, te stil’, aldus de eigenaar, die verder blij is om te horen dat hij het onderhoud aan zijn motor goed heeft uitgevoerd.

Foto’s: Peter van der Sanden

Technische gegevens Honda VF1100C Magna