Honda PC800 Pacific Coast -De ultieme tonvreter

We gingen onlangs op onderzoek uit. We zochten uit welke motorfiets bij uitstek geschikt is voor hoge kilometerstanden. Wat is nou de Ultieme Tonvreter? Het sommetje tot nu toe: een Honda uit het toersegment, aangedreven door een tweecilinderblok met cardan. En de winnaar is… Honda PC800 Pacific Coast

Onderzoek: Kilometervreters – deel 1

Honda heeft veel motoren die aan deze omschrijving voldoen. Een Deauville 650 of de latere 700, een Revere of zelfs een oudere CX wellicht? Toch kan maar één machine met de titel van Ultieme Tonvreter aan de haal gaan. Maar ten koste van wat? Zo’n titel moet je verdienen en hem vervolgens dragen. Dat kan een zware last zijn. Alleen ja, wat kan de Honda PC800 Pacific Coast eigenlijk nog overkomen? Het wereldwijde web ligt bezaaid met top-lijstjes van lelijke motoren en niet zelden staat de Pacific Coast erbij. Die haters snap je wel. Het uiterlijk van naadloos aansluitende panelen van keihard plastic verraadt Honda’s intentie. Hard plastic staat in de autowereld synoniem voor de Amerikaanse automarkt. De PC800 was dan ook Honda’s ultieme V-twin-toerwapen om de Verenigde Staten te veroveren. In 1989 lag die ondankbare taak voor het, nagenoeg compleet door plastic omhulde, voorwiel van de Honda PC800 Pacific Coast.

Gedistingeerd alternatief

Het moest een gedistingeerd alternatief voor de Harley zijn. Een Harley-Davidson heeft namelijk wel de aantrekkingskracht, maar het her en der toch wat ruige imago kan afschrikken. Zeker voor de yuppie waar Honda in die tijd zijn pijlen op richtte. De motor die Honda voor ogen had moest niet misstaan in een modern huis in Malibu, geparkeerd naast de vleugelpiano. Zoiets vulgairs als kettingvet is dan uit den boze, dus is een cardan het logische alternatief. Eenzelfde filosofie werd toegepast op de zwaar onderbelaste 45 graden driekleps-V-twin. De basis was sowieso solide door zijn banden met het tweecilinderblok van de originele Africa Twin, de latere Transalps, Reveres en Deauvilles, en zelfs helemaal terug te leiden tot de 52graden-twin in de Honda VT500 uit 1982. Toch is het 798cc-motorblok specifiek voor de Pacific Coast. Met twee bougies per cilinder en een compressieverhouding van 9,0 tot 1 is het blok compleet over een oerdegelijke boeg gegooid. Tel erbij op dat het motorblok automatische nokkenaskettingspanners en hydraulische klepstoters heeft en je hebt een motorblok dat zelden of nooit aandacht nodig heeft.

Dat is maar goed ook. Het niet te missen en allesomvattende standaard in two-tone gespoten kuipwerk maakt het tot een nachtmerrie als de dag dan toch komt dat er onderhoud nodig is. Gelukkig is dat dus zelden noodzakelijk. Afgaand op de instructies in de originele gebruikershandleiding – lag in de kofferbak en levert altijd een interessant inzicht op, zoals ook nu weer –, had Honda de intentie om de doelgroep te bedienen met een motorfiets die lang mee zou gaan. De PC800 moest zo eenvoudig mogelijk rijdend gehouden worden als een hoge-middenklasse-auto en ook net zo duurzaam zijn. Het gepland onderhoud in de handleiding loopt door tot 384.000 kilometer. Dat is overigens ook de eerste keer dat het volledig vervangen van de koelvloeistof aan de orde is. Bij 128.000 en bij 256.000 kilometer dien je het al wel eens geïnspecteerd te hebben. Zie het staatje op de foto.

Wirwar aan details

Toch fascinerend dat Honda de Amerikaanse markt met zo veel overgave bestormde met deze PC800 Pacific Coast. Je zit er echt riant op, met een beetje steun in de onderrug zelfs. Kijkend naar de voetsteunen verwacht je vervolgens niet dat zulke grote rubber platen zo ongelooflijk comfortabel kunnen zijn en dan blijkt de gigantische ruit nog zo’n verrassing. Normaliter drijven dat soort immense stukken plastic de rijder tot waanzin met turbulentie, veroorzaakt door een plaatselijk lagedrukgebied achter de ruit. Ik verzin het niet, hè. Opnieuw een gebied waarop de Pacific Coast de boel onder controle lijkt te hebben, met weinig tot geen ergerlijke windvlagen.

Met het niet al te brede stuur in je handen kun je niet anders dan glimlachen om het haast auto-achtige dashboard en de wirwar aan details die Honda erop heeft toegepast. Voorbeelden hiervan: de kleine opbergvakjes in de flanken en de choke-knop die deftig in het balhoofd verzonken ligt. Zelfs de valbeugels rond het blok en de kont dragen aan die wirwar bij. Op de door ons gereden PC800 ontbreekt het kapje rechtsachter helaas, maar hierdoor hebben we nu wel een mooi inkijkje. De tank is met 16 liter niet eens zo groot, al zou je met een opgegeven verbruik van 1 op 16 toch nog altijd zeker 250 kilometer van huis komen. En daar ligt wel zijn grote kracht. De Pacific Coast is geen motorfiets voor lange reizen aan één stuk; hij verdient de titel Ultieme Tonvreter omdat de PC800 in al zijn eigenaardigheid puur voor praktische inzetbaarheid is bedoeld. Geen toerroute dus; de woon-werkroute is zijn natuurlijke habitat, daar blinkt-ie in uit. Beetje bij beetje de kilometers bij elkaar knabbelen in plaats van met grote happen verslinden. De ruit maakt dat je door weer en wind kunt, met de brede geïntegreerde spiegels als substituut-handkappen, en de zithouding is zo neutraal als maar zijn kan. Niet actief, maar ook niet helemaal onderuit hangend. Het rijwielgedeelte kan op alle vlakken voldoendes af laten tekenen, behalve op gebied van de remmen. De dubbele schijven aan de voorzijde en de enkele trommel achter zijn met de hakken over de sloot adequaat te noemen. Al moet je niet vergeten dat de Pacific Coast 262 kilo in de schaal legt. Let wel, dat is het drooggewicht. Rijklaar weegt de Honda Pacific Coast met 278 kilogram een volle tien kilo meer dan een afgetankte BMW R1250GS. Dat gewicht tot stilstand brengen is dan ook een uitdaging.

Ingebakken onverwoestbaarheid

Toch vinkt de PC800 hokje na hokje af om zich tot de Ultieme Tonvreter te mogen kronen. De zit blijft uit te houden, in de kofferbak past voor bijna een week aan boodschappen, het blok blijft wel draaien; dit exemplaar heeft bijna 85.000 kilometer gelopen en start en gaat nog als een zonnetje. Mocht je een keer onderuit gaan, redden de valbeugels je van de ergste schade. Dat-ie in de ogen van velen toch niet veel lelijker kan worden, maakt een eventueel glijertje nog minder pijnlijk.

Je komt aan boord van de Pacific Coast 800 al snel tot de conclusie waarom de massa hem nooit begrepen heeft, waarom Honda er nooit vervolg aan heeft kunnen geven en waarom je ze zodoende – ondanks een ingebakken onverwoestbaarheid – zelden tegenkomt. De keerzijde van de medaille is dat Honda de PC800 Pacific Coast zo onweerlegbaar praktisch heeft gemaakt en qua ontwerp zo in lijn heeft geplaatst met hoe een automobilist naar zijn auto kijkt, dat alles wat motorrijden niet alleen praktisch, maar bovenal ook leuk maakt eruit is gehaald.

De Honda PC800 Pacific Coast verdient de titel van de Ultieme Tonvreter met verve. Hij voldoet aan het plaatje, maakt de kilometers moeiteloos – iets waar Honda dus ook gewoon op ingezet heeft – en die afstanden leg je nog in redelijk comfort af ook. Alleen ontbreekt de fun-factor; er lijkt geen greintje lol in de genen van de PC te zitten. Van A-naar-B is de Honda Pacific Coast een prima machine, maar voor A-naar-A – het plezierritje – is-ie niet gemaakt. Honda wilde hiermee de niet-motorrijder overhalen tot het motorrijden, terwijl de wel-motorrijder zich over het algemeen juist op de motor begeeft omdat er altijd wel een beetje lol uit het motorrijden voortvloeit. Die onmogelijke missie was dus vanaf het allerprilste begin gedoemd te mislukken. Ergens is de zware last van de titel dan toch juist een soort poedelprijs. De Honda PC800 Pacific Coast mag dan in weinig echt enorm uitblinken – over het uiterlijk twisten we maar niet –, maar kilometers vreten kan hij zeker wel. De Ultieme Tonvreter, dat kan alleen de Honda Pacific Coast zijn.