Honda CBR1100XX Super Blackbird – Marathonmotor

Voor de een is een Honda Blackbird een snelle maar veel te logge motor, voor de ander is het een droommotor waarmee je zorgeloos en snel kunt toeren. Tot die laatste groep behoort Bram Schilder. Zeventien jaar geleden kocht bij een tweedehands Honda CBR1100XX Super Blackbird en daar rijdt hij nu nog tot volle tevredenheid mee rond. Al is door omstandigheden het aantal jaarlijkse kilometers minder dan hij zou willen.

Als 18-jarige stond bij de nu 67-jarige Bram Schilder uit Tuitjenhorn één ding vast en dat was dat hij zijn motorrijbewijs wilde halen. Dat was een logisch vervolg na een aantal jaren met opgevoerde brommers Noord-Holland onveilig te hebben gemaakt. ‘Met veel op het land werken buiten schooltijd en tijdens vakanties had ik genoeg geld verdiend om een brommer te kunnen kopen. En in tegenstelling tot wat veel andere ouders niet zouden hebben gedaan, kreeg ik van mijn vader, die ook motorminded was, een opvoersetje. Hij wist dat we anders die brommers toch zouden gaan opvoeren en met dit setje was de kans kleiner dat we zelf zouden gaan experimenteren.

Op zijn zestiende ging Schilder al bij de marine. ‘Omdat ik vaak langere tijd van huis was, kon ik bij het CBR een voorkeursbehandeling krijgen voor het aanvragen van een examendatum. De eerste keer ben ik gezakt, waarschijnlijk iets te enthousiast gereden. De tweede keer lukte wel.

Een NSU Max, die was omgebouwd tot een soort chopper, was mijn eerste motor. Eén groot drama. Dat ding was vaker stuk dan dat hij liep. Met de opvolger, een Yamaha YDS3, verliep het niet veel beter. Ik had die motor gekocht van een broer van Wil Hartog. Er was aan dat motortje gewerkt om het sneller te maken, maar daardoor kwam de betrouwbaarheid aardig in het geding. Ook geen succes dus. Mijn derde motor was eveneens een tweetakt, een Kawasaki Mach III. Dat ding was echt bloedsnel, tenminste als hij op drie cilinders liep. De middelste cilinder hield er meestal mee op als er flink gas werd gegeven.’

Van merkentrouw was bij Schilder weinig sprake, want zijn vierde motor werd een Suzuki GT750, ook weer een tweetakt. Bram: ‘Die Suzuki was mijn eerste betrouwbare motor. Alleen jammer dat op het type dat ik had nog trommelremmen zaten. Die remden niet altijd even best. Met mijn vriendin achterop ben ik in de polder in een brede sloot beland. Ik kon er op tijd van af springen, mijn vriendin landde met een klap in het water en hield er een flinke hersenschudding aan over. Een behulpzame boer uit de buurt wilde de motor wel uit de sloot halen, maar kwam tot overmaat van ramp zelf ook in de sloot terecht. Daarbij mijn Suzuki, die nog een stuk boven het water uitstak, helemaal onderdompelend. Met de Suzuki is het nooit meer goed gekomen, met mijn vriendin gelukkig wel. We zijn al 43 jaar getrouwd.’

Geluk bij een ongeluk

In 1978 werd Bram Schilder bij de marine op een onderzeeër gestationeerd. Het onderwaterleven beviel hem (en zijn vrouw) niet, wat erin resulteerde dat de Noord-Hollander op zoek ging naar een andere baan. Dat werd de politie. Van motorrijden kwam een tijdje niet zo heel veel. ‘Maar ik miste het wel. Ik heb vier broers en die reden allemaal motor. Drie van hen hadden hun oude GT750’s bij het grofvuil gezet. Zonde natuurlijk. Ik heb van al die “rommel” één rijdende Suzuki kunnen maken. Met een Suzuki GS1000, mijn eerste viertakt, werd het motorrijden wat serieuzer. Een prima motor waarmee ik ieder jaar een stuk of vijf langere toertochten maakte. Na afloop wel steeds blaren op mijn handen, zo zwaar ging het gas van die GS. Met enige regelmaat reed ik dan op de terugweg met harde wind of regen terug. Dat vond ik op een naked bike, na een lang weekend toeren en daarna nog eens aansluitend 275 kilometer met slecht weer terugrijden, wel vervelend. Dat heeft me doen besluiten om naar iets anders uit te kijken. Dat werd dus de Blackbird waar ik tijdens een proefrit binnen 100 meter helemaal weg van was. Ik kon er lekker rustig mee rijden, maar als je boven de 7.000 toeren kwam dan veranderde de motor in een raket. Wat een geweldige machine. De motor die ik kocht was zes jaar oud en had slechts 10.500 kilometer op de teller. De Blackbird is altijd gebruikt voor toer- en vakantieritten, nooit voor woon-werkverkeer. Pekel heeft de motor amper gezien. Met de Blackbird heb ik wel diverse valpartijen gehad, waardoor het nodige plastic al eens is vervangen. Mijn laatste valpartij was bij het knooppunt bij Heerenveen, van de A36 af de A7 op. Vlak voor het einde van de doordraaier brak de motor onder me weg en schoof de A7 op naar de middenberm toe. Ik schoof er achteraan en kwam midden op de A7 tot stilstand! Op dat moment even geen verkeer, hoeveel geluk kan een mens hebben? De brokstukken bij elkaar gezocht en die zo goed en zo kwaad als het ging meegenomen naar huis.’

BMW K100LT – Marathonmotor

Stuiterband

Na aanschaf is de motor in onderhoud geweest op het adres waar de motor is gekocht (Zaanstad Motoren). Bram: ‘Sinds dat bedrijf is beëindigd, kom ik het meest bij Nubo Motors in Hippolytushoef. Maar veel dingen doe ik ook zelf. De kuipschades, na een paar schuivers, heb ik zoveel mogelijk zelf gerepareerd. Qua onderhoud is de Blackbird geen dure motor. Alleen simpele beurten, bij 66.000 kilometer voor de tweede keer een nieuwe ketting en op tijd nieuwe olie en filters. Dat is het wel zo’n beetje. Slechts één keer heb ik de Wegenwacht moeten inschakelen. Dat was toen de spanningsregelaar de geest had gegeven. Een bekend euvel. Ik heb toen een exemplaar met koelribben geplaatst. Nooit meer problemen gehad. Qua banden zweer ik bij Bridgestone. Eén keer ben ik afgeweken naar aanleiding van een bericht over banden voor de Blackbird, wat ik las op een Blackbird-forum. Dat is me achteraf slecht bevallen. In het begin reden die banden prima, maar na een paar duizend kilometer begon de motor zich onrustig te gedragen. Met koffers erop leek het af en toe net een bokkende stier. Ik heb bij enkele organisaties navraag gedaan over oplossingen, zoals een stuurdemper of aanpassing van de vering. Ik had niet in de gaten dat het aan de banden kon liggen. Maar nadat ik de oude banden had vervangen door de gebruikelijke Bridgestones, was het probleem direct over en is niet meer teruggekomen. Het merk van de “stuiterband” weet ik niet meer. Het was in ieder geval geen bekend merk.’

Met een leeftijd van 23 jaar stelt een stand van 104.000 kilometer eigenlijk niet eens zo heel veel voor. Bram: ‘Ik heb de Blackbird afgelopen tijd minder vaak gebruikt. Dat komt omdat we een tweede motor erbij hebben gekocht voor de toertochten, waarbij ook mijn vrouw mee gaat. Ze reed aanvankelijk zelf, maar door rugproblemen durft ze dat niet meer aan. Ze zit niet prettig achter op de Blackbird. Daarom heb ik er eerst een Pan European bijgekocht, later een Triumph Tiger 1200. De Triumph had voor mijn vrouw het nadeel dat hij hoog is en het opstappen steeds meer een probleem voor haar werd. De Triumph is in 2019 ingeruild op een BMW K1300GT. Maar als ik alleen op pad ga, rij ik nog steeds het liefst op de Blackbird.’

Honda CBR1100XX Super Blackbird op de brug

Afgezien van wat omvalkrasjes, ziet de Blackbird van Bram Schilder er nog keurig uit. De grijns op het gezicht van Motor.NL-expert Van Sleeuwen zegt genoeg als hij terug komt na zijn proefritje. Van Sleeuwen: ‘Drieëntwintig jaar oud, maar luister eens hoe mooi dat motorblok nog loopt. Als je dat hoort, begrijp je misschien beter waarom Honda zo lang marktleider is geweest in Nederland.’

Op de brug wordt eerst naar de remmen gekeken. De schijven zijn nog niet eerder vervangen en met een slijtage van slechts 0,3 mm is dat voorlopig ook nog niet nodig. De schijf achter vertoont wat meer slijtage. Bram: ‘Dat kan kloppen. Ik rem meestal zoveel mogelijk af op de motor en rem dan achter wat bij in bochten, wat het insturen gemakkelijker maakt.’

Met het balhoofdlager, vaak een verborgen gebrek, is niks mis. Bram: ‘In 2011 is dat lager bij een grote beurt vervangen. Ik wist niet dat het versleten was, maar wat een verschil toen ik daarna weer met de motor ging rijden.’

De uitlaat ziet er, op wat krassen op de dempers na, keurig uit. Bram: ‘Dat was tot voor kort wel anders. De motor begon een steeds “sportiever” geluid te produceren, wat ik vanwege mijn oordoppen zelf niet in de gaten had. De collector bleek doorgeroest. Omdat de uitlaatbochten daaraan vast zaten, moesten die ook worden vervangen. Een originele set ging me ruim 800 euro kosten. Ik heb gekozen voor een aftermarketset met losse bochten die 350 euro kostte. Montage heeft me, om alles passend te krijgen, wel een dag werk gekost.’

Met een brandstofverbruik van 1 op 19 is de Blackbird zuinig te noemen. Olie heeft de Honda nog nooit verbruikt. Eén nieuwe accu in 23 jaar is welhaast uitzonderlijk te noemen. Vlak voor zijn bezoek heeft Bram zijn Honda een extra poetsbeurt gegeven en dat is te zien. We moeten heel lang zoeken voordat we ergens een plekje met roest vinden (bij de linker stuurhelft), maar dat is peanuts. Van enige olielekkage is nergens sprake. Van Sleeuwen: ‘Het klinkt afgezaagd maar deze motor is nog zo goed als nieuw. Maar toch krijg je er bij inruil weinig voor terug, simpelweg omdat er amper vraag is naar dit model.’ Bram: ‘Gelukkig heb ik een grote schuur waar plaats is voor diverse motoren. Daarom doe ik hem voorlopig niet weg.’

Richtprijzen bij motorzaak

• 1997    circa € 2.800,-
• 1998    circa € 2.900,-
• 1999    circa € 3.000,-
• 2000    circa € 3.200,-
• 2001    circa € 3.400,-
• 2002    circa € 3.600,-
• 2003    circa € 3.800,-
• 2004    circa € 4.400,-