het snot voor de ogen worden gereden door crosstalent Kay de Wolf

‘Ja, zo kan ik het ook!’ Je hoort het vaak als het over snelheid en elektrische fietsen gaat, maar wanneer je met Kay de Wolf op pad bent, gelden ineens hele andere natuurwetten. Want hoewel we beiden op dikke e-mountainbikes van Husqvarna zitten, is Kay na amper twee bochten uit het zicht. Verdwenen, kwijt! Zonder ook maar één keer een beetje in de buurt van zijn limiet te zitten. Het contrast met mezelf kan niet groter. Allemachtig, welke mafkees heeft dit bedacht? Shit, dat ben ik zelf geweest…

Natuurlijk wist ik donders goed dat ik finaal om de oren gereden ging worden. Ik mountainbike dan wel veel, zet altijd netjes meer dan 10.000 stappen per dag en doe volop aan krachttraining, maar vergeleken met een crosser is dat lachwekkend. Na een paar minuten krijg ik last van dikke onderarmen, vastzittende schouderbladen en pijnlijke polsen. Simpelweg omdat de gemiddelde snelheid rond de dertig kilometer per uur ligt en dat is hard op paadjes van soms amper een halve meter breed, met behoorlijk dikke bomen links en rechts. Maar toch, na slechts een paar minuten… Dan heeft Kay er tijdens een wedstrijd amper twee ronden opzitten en moet hij in het EK nog ongeveer 25 minuten vol door. Met een hartslag van dik boven de 200. Die van mij zit inmiddels op 160 en dat begin ik al te merken. Veel rust krijg ik bovendien niet, want Kay wacht netjes elke keer om dan weer vol door te gaan. Iedereen die ooit de langzaamste in een wielrengroepje was, kent dit gevoel.

Om het allemaal nog erger te maken: we zitten als warming-up slechts op het kinderbaantje. Daar heb je helemaal geen talent voor nodig. Toch…? Heb je echt talent, dan kun je zelfs op zo’n baantje zoveel meer. Iets dat ik al vaak gezien heb tijdens wedstrijden van Kay en anders hadden de recente successen van hem mij een ‘kleine’ waarschuwing moeten geven. Vorig jaar werd hij bijvoorbeeld Dutch Master 125cc-kampioen, alweer zijn derde opeenvolgende titel in dit Nederlands kampioenschap. Daarnaast stond hij in 2018 in de 85cc zowel tijdens het EK als de WK Jeugd op het podium. O ja, hij heeft een meerjarig fabriekscontract met Husqvarna. Dat een fabriek zo’n vertrouwen in hem heeft, zegt eigenlijk alles. Ook in dit gemankeerde crossjaar bewees hij al z’n snelheid door in het bijprogramma van de MXGP Valkenswaard, tijdens zijn EMX250-debuut, bijna de tweede manche te winnen. Maar helaas sprong hij onder geel en dat leverde hem tien plaatsen straf op. Inmiddels kan hij daar alweer heel rustig over praten (‘Toen ik in de lucht hing, wist ik dat het mis was.’), zoals hij over alles eigenlijk heel rustig praat.

Semi-fabrieksrijder

Kay: ‘Ik laat mij nooit opnaaien. Toen ik ooit de afstap op Loket niet wilde springen, kreeg ik te horen dat ik dat wel moest doen omdat ik anders buiten de kwalificatielimiet zou vallen. Ik deed het pas op het moment dat het goed voelde’, klinkt het, terwijl we inmiddels samen een broodje eten in de kantine van EK Motors in Kootwijkerbroek, officieel dealer van de e-mountainbikes van Husqvarna. In eerste instantie zouden we tijdens die lunch een korte uitleg krijgen over de fietsen. Maar alsof het zo moest zijn, blijkt net een paar dagen ervoor Kay een e-mountainbike van Husqvarna gehad te hebben. Maar natuurlijk! Het voordeel van semi-fabrieksrijder van Husky zijn. Semi omdat hij nog niet in het WK rijdt en dat is de vereiste om je echt fabrieksrijder te mogen noemen. Iedereen weet echter dat onder normale omstandigheden hij of in 2021 of uiterlijk 2022 door zal stromen naar het WK-team van Rockstar Energy Husqvarna Factory Racing in de MX2. Vraag het Thomas Kjer Olsen of Jed Beaton, de huidige twee MX2-rijders maar… In het zand is Kay minstens al net zo snel. Minstens…

Oh nee…

Na de lunch is het tijd voor echte actie en rijden we gezamenlijk naar het Edese bos, een werkelijk fantastische locatie. Terwijl ik van EK Motors-eigenaren Eddy en Arrissa nog een korte stoomcursus krijg, zie ik Kay vanuit mijn ooghoek 300 meter op zijn achterwiel rijden. Oh nee… Dat Kay weinig aanpassingen nodig heeft, komt uiteraard omdat hij in de dagen ervoor heel veel uren maakte op zijn nieuwe elektrische mountainbike, maar er is nog iets: ‘Het rijden met een e-mountainbike komt best dicht bij crossen. Het gevoel, de manier van rijden, de feedback, het springen. Trainen hiermee is daarom echt een mooie aanvulling.’

Hoewel Kay dus duidelijke een klasse of 87 beter is, merk je dat aan helemaal niets bij hem. Dat past bij zijn karakter, maar dat komt ook door zijn ouders. Om het leven zo normaal mogelijk te laten verlopen, zit Kay op een ‘gewone’ VMBO-school in Bladel. Moeder Rian: ‘Daar is hij gewoon de 15-jarige Kay de Wolf die op de fiets met klasgenoten naar school gaat. Gelukkig is de directie heel meedenkend omdat het crossen soms lastig te combineren is met het volgen van lessen. Vooral de praktijkvakken zijn ingewikkeld, aangezien je die niet online kunt volgen. Hij zal daardoor geen diploma krijgen, maar wel certificaten en daarmee kan hij gewoon instromen in een vervolgopleiding.’

Voorlopig ligt alle focus duidelijk op de cross. Dat Kay leeft voor die sport, blijkt wel uit het feit dat hij altijd voor half tien op bed ligt (‘Anders voel ik mij niet fit de dag erna.’) en haast geen priklimonade drinkt (‘Hoogstens op een feestje één glas.’).

Kunst op twee wielen.

En dan is het toch echt tijd om samen op pad te gaan en gebeurt wat ik wist dat zou gaan gebeuren: Kay is weg voor ik amper op snelheid ben. Uiteraard probeer ik hem nog heel even bij te houden, maar als ik er bijna voorover af ga, besluit ik even rustig aan te doen. Als volmaakte ‘prof’ geef ik uiteraard de fiets de schuld. Ik heb duidelijk een mindere accu en van die bandenspanning klopt helemaal niets. Waarop Kay direct voorstelt te wisselen. In de meters die volgen, verstoft het laatste beetje hoop. Ineens kan ‘mijn’ Husky allemaal rare dingen en weet de fiets, waar Kay net nog mee vloog, zich geen enkele raad met zijn nieuwe passagier.

Om het noodlot niet te tarten, besluit ik te stoppen en te genieten van Kay op een elektrische mountainbike. Het is zo mooi om te zien hoe die twee elkaar begrijpen. Alles klopt, alles past. Kunst op twee wielen. Met nog altijd die rust waar hij het eerder over had. Ook als we collega’s zonder elektrische aandrijving voorbij vliegen. Hij wacht rustig tot ze aan de kant gaan. Terwijl als er iemand vandaag ’m ergens tussen kan gooien dan is het wel… Hoe het kan dat Kay niet in een crossfamilie opgroeide, snap ik inmiddels totaal niet. Ten eerste omdat hij uit Eersel komt en notabene op nog geen 500 meter woont van de plaatselijke crossbaan. Ten tweede omdat in de cross bijna iedereen wel een vader, oom of opa heeft die ze voorgingen. En ten derde omdat hij dat talent toch ergens vandaan moet hebben of kan dat echt komen aanwaaien? Blijkbaar wel…

Crossen in je luier

Want terwijl Kay inmiddels aan fotograaf Guus de ene na de andere waanzinnige wheelie laat zien, vertelt Rian de Wolf – door het succes van haar zoon al jaren een echte crossmoeder – over de eerste jaren. ‘We hebben een hoveniersbedrijf met twee hectare grond en in het verleden hadden we vlakbij ook een boomkwekerij. Via een zandpad kon je daar zo naar toe en mijn man Stefan deed dat vaak met een quad. Toen Kay net twee was, werd die quad gestolen en moesten we dus een nieuwe kopen. Bij de ingang van de motorzaak stond voor de deur een kinderquad en zo begon het. Zonder overleg kwamen ze vervolgens thuis met alleen die kinderquad, die grote is er nooit gekomen… Kay reed de hele dag rond, met nog een luier om. Toen hij vier was, begon het gezeur om een crossmotortje, maar daarvoor moest hij van mij eerst zonder zijwieltjes kunnen fietsen. Ik had het nog niet gezegd of de zijwielen waren eraf en een dag later stond er een 50cc kleine wielen bij ons thuis.’

Je kunt het gebrek aan crosskennis uiteraard zien als een nadeel, maar ook als een voordeel omdat Kay nooit hoefde te voldoen aan het crossideaal van zijn ouders. Een behoorlijk gezonde situatie. Rian: ‘Zo hebben wij er ook altijd naar gekeken. We wisten in het begin echt niets. Ik ga altijd mee en kon alleen de ketting smeren, een filter vervangen en tanken. We hebben zo gewerkt tot Kay eind 2018 door Husqvarna werd aangetrokken. Nu ga ik nog altijd mee, waar ter wereld dan ook, omdat een team zich natuurlijk niet bezig hoeft te houden met de opvoeding van mijn zoon. Dat kan ik prima zelf.’ Met voormalig crosser Rasmus Jorgensen als trainer is er bovendien crosservaring genoeg in het begeleidingsteam van Kay.

Tak, tak, tak

Omdat er inmiddels meer dan genoeg individuele beelden van Kay zijn, is het tijd voor de gezamenlijke fotografie en krijg ik alweer de bevestiging dat aan mij echt geen crosstalent verloren is gegaan. Tijdens de fotoshoot staat een dun klein boompje precies bij het uitkomen van de bocht. Ik rem er telkens iets voor. Kay? Die ziet heel dat boompje pas als ik ’m er op wijs. ‘Die staat toch helemaal niet op de baan, jongen?’

Hij heeft gelijk en met die wijsheid stap ik nog een keer op voor een rondje Edese bos. Op iets rustigere snelheid en ik merk daardoor dat het elektrisch schakelen echt fantastisch is. Dat gaat zo snel en zo precies. Tak, tak, tak en je rijdt voor je het weet dik dertig kilometer per uur. Daarbij helpen twee knoppen aan de linkerkant. Daarmee bedien je namelijk de ‘mapping’, waarbij je kunt kiezen uit verschillende vermogensstanden. Op advies van Kay zet ik ’m halverwege op boost en dus knal ik als een wannabe Mathieu van der Poel richting de eerste bocht om er driftend en vol gas voorbij te vliegen. Rustig doen op een e-mountainbike blijft een dingetje en de snelheid blijft wennen als je normaal gesproken zelf trapt…

Toch duurt dat wennen echt maar een paar minuutjes en voor ik het zelf doorheb, is mijn onderbewuste al helemaal vergroeid met het extra vermogen. Hoe dat voelt? Alsof je constant de dijk afrijdt, heerlijk! Niet in de laatste plaats omdat de voorvering serieuze klappen aan kan. Pas bij echt beuken, merk je dat je aan de limiet komt van de fiets. Niet erg en zo je wilt op te lossen door een luxer exemplaar te kopen. Daarbij kun je het zo gek maken als je wilt; er is zelfs een elektrische Husqvarna-mountainbike te koop met carbon wielen à 2000 euro. Per stuk. Ik heb niet eens meer de puf om erover na te denken en lever mijn e-mountainbike uitgeput in bij Eddy en Arrissa van EK Motors.

Met drie belangrijke lessen stap ik vervolgens de auto in. Je kunt echt wel heel moe worden van een middagje knallen op een elektrische mountainbike – het is maar net hoe intensief je meetrapt – en het werkt verschrikkelijk verslavend. Maar hoe hard je ook denkt te gaan, je komt nooit, maar dan ook nooit op de snelheid van een waanzinnig 15-jarig crosstalent!