Peter Fokkema heeft het motorreisvirus flink te pakken. Er zijn jaren dat hij zomaar de 25 duizend kilometer aantikt. Per jaar dus. Op zijn oranjekleurige Honda Gold Wing (‘Oranje Tupperware’ voor vrienden) tart hij bovendien de grenzen van een toermotor. Een rallyrijder zou nog een hele kluif aan hem hebben.
‘Ik denk dat ik nu zo’n beetje heel Europa wel heb gehad. En Marokko. Om de een of andere reden is Groot-Brittannië en Ierland nog niet gelukt. Gaat nog wel een keer komen, maar wanneer dat weet ik echt nog niet. Ik heb voor 2015 al een paar reizen gepland, maar er staat nog wat vakantietijd open. Wie weet. Wanneer ik vakantie heb, kan ik op de dag zelf beslissen om te vertrekken. Koffers vol met kleding en kampeerspullen en gaan. Daar hoef ik niet lang over na te denken. Het is tegenwoordig ook zo eenvoudig: met een mobieltje en navigatie is voorbereiden niet meer echt nodig. Als ik moe word, zoek ik een hotel of camping uit, afhankelijk van het weer. Het is tenslotte vakantie. In de regen in een tentje liggen, dat doe ik alleen als het echt niet anders kan.
Nee, het is niet zo dat ik altijd al zo fanatiek heb gereisd. Ik heb mijn motorrijbewijs nu zo’n dertig jaar. Het reizen doe ik pas zo’n vijf à zes jaar. Toen vroeg een collega aan mij of ik zin had in een toerritje. In eerste instantie trok mij dat niet zo. Het jaar er op ben ik wel meegegaan en was ik meteen verslaafd. We deden toen een rondje Alpen. In een dag of vijf. Veel kilometers, heerlijk. Ik rijd ook altijd om het rijden. Niet zozeer om de toerist uit te hangen. Ik reed in september met mijn vriendin, ook op een Gold Wing. Staat er ergens een blijkbaar nogal opvallend standbeeld midden op een rotonde. Zegt ze: ‘heb je dat standbeeld gezien’. Niet dus. Ik zag alleen een rotonde. Kilometers maken. Daar gaat het mij om. Op de Gold Wing is dat bovendien een feest. Mijn Oranje Tupperware brengt mij overal. Ik heb zelfs Azië al even bezocht. Ik reed langs de brug over de Bosporus en kon het niet laten die over te steken. Staan er aan het einde van de rit allemaal tolhuisjes, zonder personeel. Je kunt blijkbaar alleen aan de landsgrenzen een kaartje kopen, waarmee je dan heen en weer kunt. Ik ben gewoon doorgereden. Gaan er allemaal toeters, bellen en zwaailichten af. Wegwezen dus. Ik heb er nooit meer iets over gehoord. Maar ik ben dus wel in Azië geweest.
Samen reizen
Ik reis het liefst in een groep. Ik ga een keer of twee per jaar met een Promotor-reis mee of met mijn vriendin en vrienden. Soms ook wel alleen, maar dat is minder gezellig. Bovendien moet ik dan veel beter plannen. Het maakt mij namelijk echt niet uit waarheen ik rijd en over welke wegen. Ik doe alles met de Gold Wing. Ook onverhard. Dwars door de woestijn in Marokko bijvoorbeeld, ik haalde zelfs GS’en in. Toegegeven, zit een stukje show bij. En ik betaal er soms een prijs voor. Als je je grenzen wilt opzoeken, dan moet je daar voor betalen. De Gold Wing gaat op onverhard namelijk nog wel eens om en dan is plastic ineens heel duur om te vervangen. Maar om daar mijn reizen op aan te passen, dat is geen optie. Maar zoiets doe ik dus niet als ik alleen rijd. Het is best handig om iemand er bij te hebben om de Oranje Tupperware weer op rechtop te krijgen.
Dertig centimeter
Tijdens een reis door de Picos de Europa in Spanje had ik ook zo’n mooi moment. Ik had mij voorgenomen dat ik met mijn Gold Wing hetzelfde zou doen als mijn vriend op zijn GS. Dat lukte vrij aardig. Ik heb lekker wat voetsteun en uitlaat weggeslepen op de bochten in de bergen, gravelwegen gepakt. Helemaal goed. Totdat ik voor dat riviertje stond. De GS ging er doorheen, dus moest ik ook. Ik ben er eerst even zelf doorheen gelopen om de ondergrond te checken. Beetje glibberig, maar ik heb het gered. Helemaal prima. Maar meteen daarna reden we over een grasveld, met een heleboel hobbels. Daar ben ik de veer van mijn middenbok even kwijt geraakt. Ik heb hem uiteindelijk weer gevonden en gemonteerd. Maar het zegt wel iets over wat zo’n dikke toermotor allemaal kan. Het zijn meer de onverwachte dingen die tot problemen leiden. Ook in de Picos: ik zet mijn voet neer, blijkt aan die kant de weg 30 cm lager te liggen. Tja, dan ga je dus om.
In de loop der jaren ben ik steeds onbevangener geworden. Als de weg over een berg leidt, dan ga ik gewoon over die berg. Als het dan ineens heftig wordt, dan ben ik niet meteen van het terugkeren. Dat is meestal niet de oplossing. Bovendien weet je dan wat je tegen gaat komen en de andere kant op kan het meevallen. Nee, voor dat soort situaties draai ik mijn hand niet meer om. Hoewel de eerlijkheid gebied te zeggen dat ik tegenwoordig iets meer oplet. Maar dat heeft vooral met kosten te maken. Je bent zo weer honderd euro kwijt voor een stukje nieuw plastic. En ik heb mijzelf onvoldoende zeer gedaan om dit soort kuren te voorkomen. Als je omgaat op gravel of in zand, dan gaat dat meestal redelijk zachtjes omdat ik toch al niet te hard rijd. Bovendien vangen koffers en valbeugels een hoop op.
Regen is nat
Alle reizen beginnen thuis. Geen aanhangers of treinen, gewoon voor de deur opstappen en wegwezen. Weersvoorspellingen, daar houd ik mij niet zo mee bezig. Regent het, dan word je nat. Hoewel het eigenlijk meevalt. Als ik na ga hoe vaak ik op al mijn reizen echt nat ben geworden, dan kom ik misschien op een of twee keer uit. Een keer in Montenegro, toen ik met een vriend op weg was naar Griekenland. We waren volledig weggeregend. Gelukkig vonden we ergens een appartement om te overnachten. We mochten onze motoren in de garage zetten. Komt die eigenaar later ineens binnenrennen: of we onze motoren uit de garage wilden halen, want die stroomde vol met regenwater. Ze stonden al tot hun assen in het water. Ik was toen heel blij dat ze gewoon weer wilden starten.
Tijdens die andere reis dat ik zo nat ben geworden, liep ik ergens een kroeg binnen. Eerst netjes gevraagd of ik al druppelend naar binnen mocht. Dat was geen probleem. En daarna vroeg ik of de barman een hotelletje kende in de buurt. Blijkt de hoteleigenaar ook aan de bar te zitten en ik was welkom. Zo eenvoudig kan het zijn.
Drenthe
Voor dit jaar staan in elk geval Noorwegen, Frankrijk en Drenthe op de planning. Ja, dat Drenthe klinkt dan wel grappig. Daar is dit jaar een grote bijeenkomst van het Gold Wing-forum. Dat wil ik niet missen. Lekker een lang weekendje weg, samen met mijn vriendin. En dan heb ik nog wat tijd over voor een motorreis, maar wat ik daarmee ga doen weet ik nog niet. Dat laat ik gewoon spontaan gebeuren tegen de tijd dat ik mijn vakantie heb gepland. En mocht ik dan toevallig nodig zijn op mijn werk, dan stel ik het gewoon uit. Mijn werk is ook heel prettig, dus dat kan altijd. Ik zie wel.
Een droomreis? Tja, dat zou dan toch Zuid-Amerika zijn. Een keer alle verbindingsroutes van de Dakar narijden. Niet door het zand, dat hoeft niet meer zo. Maar ja, dan wil ik dat wel doen op mijn eigen oranje tupperware en dat is denk ik een kostbare zaak om die te verschepen. Tot die tijd geniet ik overigens ook van een ritje door Zuid-Frankrijk. Als ik maar kilometers mag maken.’
