De International GS Trophy 2024 zit erop en wij reden mee om vanaf de eerste rij verslag uit te brengen. Gastland Namibië was een fantastisch decor voor wat omschreven wordt als de zwaarste editie van de GS Trophy ooit. Het weerhield Team Benelux er niet van om een uitstekende prestatie neer te zetten. De winnaars waren niet verrassend, maar wel verdiend.
Het was met de GS Trophy 2024 een beetje zoals met een aantal grote voetbaltornooien. De competitie is lang en hard, er zijn vele kanshebbers en uiteindelijk winnen de Duitsers. Althans bij de mannen. Een Tsjechisch-Pools duo won verrassend het vrouwenklassement.
Test BMW R 1300 GS ASA: automatisch antwoordapparaat
Voor Team Benelux was een glansrol weggelegd in deze GS Trophy. Gestart met een dames- en een herenteam, moesten al na drie dagen twee rijders uit elk team de strijd staken. Misschien is het voor een komende editie handig om Dame Fortuna in te schrijven in het team der Lage Landen. Game over voor de mannen én de vrouwen, zo leek het wel.
Omdat de GS Trophy net zo goed baadt in een sfeer van vriendschap én competitiegeest werd er uiteindelijk beslist om Nadine van de Scheur – de enige resterende Benelux-vrouw in de Trophy – de plaats te laten innemen van Jeffrey Kiestra, die zijn sleutelbeen brak op dag drie. Zo misten de Beneluxers wel een aantal proeven op de dagen van de kwetsuur, maar bleven ze met een uniek gemengd team meestrijden in de (mannen)competitie. Meer nog, Nadine van de Scheur stond meer dan haar mannetje en had een essentieel aandeel in het succes van het team. Arnaud Allard en Stephan Sleeckx waren vanaf de eerste dag de rotsen in de Benelux-branding en bleven sterk presteren tot en met de slotproef.
Representatief team
Dit was uiteindelijk een ploeg die met een Nederlandse vrouw, een Waalse én een Vlaamse man zeer representatief was voor de Benelux. De elfde plek in de eindstand was meteen ook de beste rangschikking ooit voor een Benelux-team. Want ja, er deed nog nooit eerder een Benelux-team mee.
Een ander opvallend verhaal is dat van Karen Weckx, die zich op dag twee blesseerde aan de kruisbanden. Ze slaagde er echter in om na twee rustdagen de wedstrijd te hervatten, zij het buiten competitie. Desalniettemin een mooie opsteker voor de gedreven Weckx, die het na haar blessure zwaarder had met het feit dat ze niet meer kon rijden dan met de kwetsuur zelf. Eind goed al dus. Dat Jeffrey Kiestra na zijn sleutelbeenbreuk niet meer terugkeerde op de motor, is nogal wiedes.
Vriendschap, avontuur, ervaring
Rest de vraag hoe we terugblikken op deze GS Trophy in het unieke Namibië. De tag #itsnotarace maakte vanaf het begin duidelijk dat het daar net boven de Steenbokskeerkring niet op pure snelheid zou aankomen. Maar een competitie was het wél en uiteindelijk wordt de winnaar aangeduid na een vijftiental verschillende challenges verdeeld over zes wedstrijddagen. Die specials bepalen dus uiteindelijk de winnaar, maar de proeven zijn nogal… euh… uiteenlopend. In Namibië was de verhouding tussen de loodzware verbindingsritten en de specials een tikkeltje uit balans. De verbindingsritten zelf waren vaak van een zeer hoge moeilijkheidsgraad en eisten wat slachtoffers; de proeven varieerden tussen erg eenvoudig en lastig. Maar niemand van de deelnemers nam aanstoot aan deze disbalans. Het is dus géén fabeltje dat de GS Trophy in de eerste plaats in het teken staat van vriendschap, avontuur en ervaring. En jawel, er wordt iedere avond reikhalzend uitgekeken naar de tussenstand, maar de verbroedering tussen de teams is nog opvallender.
Getuige daarvan: strikt volgens het reglement, was het onmogelijk om het Belgisch-Nederlandse team opnieuw samen te stellen met de overgebleven rijders uit het mannen- en vrouwenteam. Maar geen enkele andere ploeg die daar ook maar het minste bezwaar tegen maakte. Sportiviteit en fairplay is tijdens de Trophy gewoon de norm. Teams die een langere traditie hebben in dit event, brengen cadeaus mee voor de tegenstrevers. Ik had na zes dagen een Mexicaans T-shirt, een Indiase bandana, een Chinese bladwijzer en Zuid-Koreaanse snoepjes verzameld. Voorlopig is er geen rapport over een Namibische ziekte…
Zwaar
Hoe sportief het er ook aan toeging, het betekende niet dat het voor de deelnemers allemaal van een leien dakje liep. De GS Trophy 2024 was een harde noot om te kraken. Elke competitor deed zijn stinkende best, maar moest diep in de reserves tasten om zo goed mogelijk te presteren. De dagen waren lang en zwaar, de nachten kort en nauwelijks verkwikkend. In een tent hoor je de Chinese deelnemer 100 meter verderop hoesten en je slaapt pas als de laatste man of vrouw stopt met praten. Je wordt wakker als de eerste Koreaan luid geeuwend opstaat en naast zijn tentje plast. Dat is meestal rond 5 uur ’s morgens. Dan moet je de tent afbreken, alles in de vrachtwagens laden en om 7.30u start de eerste groep de motor. Vermoeidheid is wel degelijk een factor.
GS Spirit
Desondanks zie je onderweg dat letterlijk elk team een gevallen rijder of rijdster van een andere ploeg helpt. Ook de marshalls doen dat. De GS Trophy is veeleer een samenkomst van gelijkgestemde avontuurlijke BMW-rijders dan een competitie. Het is een culturele mix zoals je die zelden ziet. Een challenge waarin de deelnemers net zo goed samenwerken als tegen elkaar strijden. Eén voor allen, allen voor één, maar dan overgoten met een competitiesausje. Heerlijk.
Voor de GS incrowd is de ervaring belangrijker dan het resultaat. En uiteindelijk is ervaring iets wat BMW standaard bij zijn GS levert. Niet als één van de vele accessoires, maar als een extra voor iedereen die de spirit van de motor weet te vatten en zijn GS ziet als méér dan een leuk vervoersmiddel. Er bestaat geen plek waarin die meerwaarde duidelijker wordt dan in de Trophy, die de naam van ’s werelds meest populaire motorfiets draagt. Mooi dat we dat aan den lijve konden ondervinden.
Foto’s: BMW, Thierry Sarasyn
