Met vijf rijders gelijktijdig het roze papiertje moeten inleveren bij de politie; dat moet op een zondagmiddag best haalbaar zijn, weet inmiddels één van het vijftal ervaringsdeskundigen, Jan Willem Junte. Een stuk complexer blijkt het terugkrijgen van het rijbewijs en de tussentijdse rechtsgang. Zéker wanneer het vijftal nooit bewijsmateriaal van hun vergrijp onder ogen heeft gekregen. ‘Ik dacht nog: “Ach, laat ik maar stoppen; het kan toch niet veel zijn…”.’
‘Het was het begin van een het motorseizoen, zondagmiddag uur of twee. Wij met z’n vijven afgesproken in Oldenbroek en van daaruit richting Hattem. Komt bij Wezep een andere rijder uit een zijweggetje en die pikt bij ons aan. Rijdt een beetje tussen ons in, dan weer erlangs, dan weer terug; nogal een pittige rijder, zag ik al snel. Nou, dan ga je toch wat meer gasgeven. Op een goed moment zie ik dat we hem kwijt zijn, afgeslagen of zo, misschien afgehaakt. Waar zo iemand blijft, daar let ik niet op; je hebt wel vaker dat je in een andere groep verzeild raakt of anderen moet lossen. Dus wij door, komen we bij Wapenveld, Hoorn, bij die golfbaan, weet je wel. Komt dezelfde rijder plotseling weer uit een zijweggetje en ons voorbij rijden. Nou, wel mooi, dacht ik nog. Wij de dijk op en die rijder blijft nog steeds bij ons. Dus wat gas erbij, nog wat harder tot de eerste bochten in zicht komen. Dus een beetje mooi en plat door de bocht tot ik dacht: “Verrek, die klotemotor zit nog achter me!”’
‘Die is niet bang’
‘Inmiddels reed ik nog alleen met een kameraad die ook wel gas geeft. Eentje van ons groepje rijdt nooit te hard en een ander doet dat alleen als ‘ie een gekke bui heeft. Een derde bleef ook achter. Dus ik met die kameraad stukje gas erop en die bochten mooi nemen. En die rijder maar drukken en pushen achter me. Komt ‘ie me op een goed moment me voorbij, ik hem weer tot een 30 km/u-zone. Daar rijd ik dus echt nooit te hard, want je weet dat ze daar altijd staan. Sowieso is het niet verantwoord door het gebrek aan overzicht, spelende kinderen, terrassen, noem maar op. Maar die rijder stuift gewoon flink hard door, terwijl ik stop om te wachten op de drie anderen. Nou, wij weer met z’n vijven door zonder gek te doen, wat denk je: komt die kerel weer uit een weggetje rijden en tussen ons in rijden. Toen ging bij mij het gas er goed op. Bij hem ook. Op een gegeven moment rijdt hij voor mij en m’n kameraad en zie ik hem gewoon de koffers aan de grond rijden. Ik denk nog: “Die man is niet bang!”. Toch maar het gas gelost en die rijder laten gaan en langs de weg maar op de rest zitten wachten. Nou, wij zijn weer compleet en ik sluit als laatste aan om rustig mee te rijden. Komt ineens die kerel met een rotgang voorbij. Ik denk nog: “Waar komt die nou vandaan?!” Twee van ons zijn er vol achteraan gegaan en ik ben gewoon achter gebleven.
Komen we op dat laatste stukje brede dijk voor Deventer, staat die rijder midden op de weg. Ik zag vanuit de verte al wat schijnen en eenmaal dichterbij zag ik ‘Stop Politie’. Die eerste twee kameraden stonden al langs de kant van de weg en ik dacht nog een moment: “Blikskaters, moet ik er niet gewoon vandoor gaan?” Maar tegelijkertijd dacht ik: “Ach, laat ik maar stoppen; het kan toch niet veel zijn…”.
Vijf maal inleveren
“Ik ben van de videosurveillancedienst”, zo stelde hij zich voor. En dat hij ons rijbewijs wilde zien. Dus ik overhandig hem dat vol trots, want na twee en een half jaar licht rijbewijs had ik net mijn volle. ‘Hoe hard we hadden gereden, vroeg ‘ie. En toen begon het geouwehoer. De ene zei “honderd”, een ander “veertig”. Toen zei die agent: “Nou, dan maak ik er een snelheid van dat jullie met aftrek van correcties precies één kilometer harder hebben gereden dan vijftig kilometer te hard. Dan pak ik er nu mijn lijst bij…” en hij begon te rekenen. “…dat eraf, dat eraf… mooi, jullie hebben zo-en-zo hard gereden; dan zijn jullie allemaal jullie rijbewijs kwijt”. Wij natuurlijk helemaal van slag. “En als jullie het niet geloven, kan ik de beelden laten zien”, voegde hij eraan toe. Wij van “fuk, wat gebeurt hier?!” Wat ik zeg: toen begon het geouwehoer. De twee rustige rijders waren hartstikke boos en begonnen gelijk met “Wij rijden altijd hartstikke netjes, dus flikker op, man!” Een ander wil de beelden wél zien, weer een ander dat hij zonder rijbewijs werkloos raakt, een ander over het gezeik wat hij thuis krijgt… Chaos dus.’
Zegt ‘ie op een gegeven moment: “Genoeg geluld, de motoren kunnen opgehaald worden”.
Na lang zeuren, zeuren, zeuren konden we toch onder zijn begeleiding op onze motoren terug naar Oldenbroek en hij wist gewoon dat we daar gestart waren. Dus had hij ons al 120-140 kilometer gevolgd. Een paar van ons gaven goed gas erop, zo van: “We zijn toch al de lul”. Wel had hij ons kort de procedure uitgelegd hoe we het rijbewijs terug zouden kunnen krijgen en een visitekaartje aan ons overhandigd dat we al snel kwijt zouden raken.’
Het mysterie van de video
‘Eenmaal in Oldenbroek drong steeds meer het besef door dat we toch echt die videobeelden hadden moeten zien. Hij had ons natuurlijk nooit over één kam kunnen scheren. Maar weten wij wat de regels zijn en welke rechten hij had?! Daarbij had hij verteld dat we met 60 door een dorp hadden gereden, wat pertinent niet zo was. Híj, ja híj wél. Maar wij rijden hard waar we denken dat dat kan. Maar hoe meer we overtuigd raakten van onze naïviteit, hoe gestrester we werden.
Uiteindelijk is een ieder gewoon naar huis gereden met een gevoel van “verrek maar”.
Een dag later heeft een van ons met de politie gebeld van ‘hoe nu verder’? En hoe krijgen we die video-opnames nog te zien. Nou, da’s heel raar bij de politie: iedereen zegt wat anders. De ene zegt dat je moet schrijven naar het CBR, de ander naar de officier van justitie, weer eentje zegt aangifte doen bij de politie en een ander contact opnemen met een rechter. Dus heb ik vier adressen aangeschreven, ja, weet ik veel?
Uiteindelijk leek het beste idee een advocaat in de arm te nemen om zo snel mogelijk het rijbewijs terug te krijgen. Een kameraad en ik hadden er al een gebeld. Zeggen ze allebei: “Jullie hadden helemaal niet met de invordering akkoord hoeven gaan”. En “Jullie hebben die video niet gezien, dus laat ze het maar bewijzen”. Dus wij dit weer in onze groep besproken. De ene had natuurlijk flink gezeur thuis, een ander zag er de humor wel van in, een derde wilde weer niet. Weer onrust dus. Maar toen kreeg een van ons zijn rijbewijs dezelfde week alweer terug. Maar die had wel dik duizend euro moeten lappen om het zo snel voor mekaar te krijgen. Dus de rest denken: “Dat gaat goed, laat die advocaat maar zitten”.’
‘Dus eerst naar de rechtbank in Zwolle om een en ander toe te lichten en berouw te tonen. Daarna moesten we met de hele clan nog in Zutphen voorkomen, iedereen achter mekaar in een leeg zaaltje met een webcam. Een virtuele rechter, zeg maar. Wél een hele mooie mevrouw; ik moest gewoon naar mijn woorden happen, hahaha. Ik was als eerste om drie uur, maar we gingen er al om tien uur heen. Hebben er een mooi dagje van gemaakt; beetje winkels kijken, hapje eten, terrasje. De laagste boete was zeshonderd euro, maar die had ook de volle twee maanden afgewacht om zijn rijbewijs terug te krijgen. Ik kwam er uiteindelijk met zevenhonderd vijftig euro vanaf met twee weken zonder rijbewijs.’
Zondag voor de vrouw
Het ergste is niet eens het gemis van je rijbewijs; met vrienden kom je er qua vervoer wel uit. Het irritantste is het gezeik van al die lui erom heen. Rechters, politie en zo, wat een volk, wat een volk. Die mogen echt wel eens collectief op een cursus communicatie. Iedereen en alles werkt langs mekaar heen en als we alle adviezen hadden moeten geloven, zouden we ons tot twaalf verschillende instanties moeten wenden. Je weet echt niet meer wat te doen of wie serieus te nemen, maar je hebt wel haast, veel haast.’
‘De beelden hebben we nooit gezien, voor ons was het klaar, einde discussie. Maar spijt van dit alles? Ja, hele erge spijt, hahaha. Nee tuurlijk niet, maar ik kijk wel beter uit en ook mijn kameraden zijn wat benauwder geworden. En zondag is nu vooral de dag om met mijn vrouw iets leuks te gaan doen. Maar te hard rijden is voor mij geen doel op zich. Ik rijd motor omdat ik het mooi vind om bochten netjes te nemen. En dan rijd je wel eens tachtig in plaats van zestig.’
Jan Willem Junte (22). Eigenaar van Junte Grondwerken in Oostendorp/Elburg.
‘Het hele verhaal is gebeurd met mijn vorige motor, een GSX-R750 met in principe 25 kW. In principe ja, want thuis had ik ontdekt dat er een blikken tonnetje zat waar dat halve maantje van de gasklep tegenaan draaide. Dus als ik ging rijden, boog ik altijd dat blikje omhoog. De keren dat de politie me aanhield kon ik gewoon doorrijden met waarschuwingen als “Laat ik je nooit meer zien. Zo kan het dus ook. Terwijl zij ook wel weten dat tegemoet komende koplampen die omhoog schijnen onmogelijk zijn op een 25 kW…’
