Aan de goede kant van de streep

Als je als puber plaatjes van Moto Guzzi in je schoolagenda plakt en een halve eeuw later nog steeds aan de Italiaanse tweepitter hangt, dan zit het diep. Co houd het op het praktisch nut. Daar moeten we nu maar eens doorheen prikken.

Tekst: Olivier Visser
Fotografie: Chris Pennarts

Iedereen heeft een verhaal nodig. Dus hele volksstammen motorrijders kunnen vertellen over het praktisch nut van de motorfiets. Maar veel verder dan het ontbreken van file- en parkeerstress komt het meestal niet. Want onder het dunne laagje koele nuchterheid schuilt een peilloos diepe irrationaliteit.

Aan het asfalt gestold

Co Dekker komt met een gemiddelde gebruiksduur per fiets niet verder dan een jaar of twee. Zijn motorleven begint met een BMW R69S en loopt tot de Honda NTV 650 van nu. Daartussen zitten 22 motorfietsen, met BMW in de hoofdrol, een enkele Guzzi en een paar Japanners en MZ ter afwisseling.
Met zo’n staat van dienst kom je niet weg met een praatje over vlot door de file heen manoeuvreren. Ook niet als je dagelijks de weg pakt waar de file aan het asfalt gestold zit: de A1, vanuit het Gooi naar Amsterdam, zoals Co. En je als ambulant sociaal-psychiatrisch verpleegkundige op twee wielen fluks door het Amsterdamse stadsverkeer laveert, van ene naar de andere mens die in het leven aan de ongelukkige kant van de streep is beland. Dan is er meer aan de hand.

Co beaamt uiteindelijk dat zoiets begeerte naar de motorfiets hem niet vreemd is. ‘Ja, mijn vrouw Renée voelt vlekkeloos aan wanneer ik weer zover ben dat er iets anders moet komen. Dan is het van “je hebt je motor nog maar net” . Renée, zelf ex-motorrijder en nu achterop bij Co, weet donders goed welke onrust er door de kop spookt van de motorman. Maar ze trekt haar grenzen. De motor gaat mee op vakantie, op de aanhanger achter de zelfbouwcamper. Maar dan wel de gladjes lopende NTV en niet de Guzzi. Stap je er geblinddoekt achterop, dat zou je zweren dat je kont is beland op een trilplaat voor straatklinkers. En daar offert Renée haar vakantie niet aan op.

  Plaatjes plakken

De motorgekte begon toen Co nog een broekie was, op de middelbare school. Medescholieren plakten foto’s van popsterren in hun schoolagenda’s, Co van Moto Guzzi. In het kielzog van zijn broer Gert, oprichter van de BMW Mono Club en dé man van de klassieke BMW eenpitters in ons land, raakt Co aan de BMW. Een rondje Amsterdam met Co´s R60 zijspancombinatie, daar was Gert wel voor te porren, in de jaren tachtig. Co liet hem een poepie ruiken door in de aanloop naar de Magere Brug over de Amstel en zwengel aan de gashendel te geven. Het span kwam met drie wielen los en Gert werd bijna richting Amstel gelanceerd.

Rijdende kerstbomen

Co’s selectiecriterium luidt ’wat er niet op zit, kan ook niet kapot’. Dan kom je uit bij rechttoe-rechtaan gebruiksfietsen. Lang zijn ze uit de gratie geweest ten faveure van rijdende kerstbomen als Virago’s, Intruders en Amerikaanse glitter en glamour. Maar het tij is gekeerd, basic is terug. En Co heeft er iets van doorgegeven. Zijn twee zoons rijden een Honda NTV en Guzzi Breva en pa bemoeit er zich graag tegenaan. ‘Ze zijn wat slordiger dan ik. Bandenspanning en oliepeil, ze geloven het wel. Poetsen is aan hen evenmin besteed. En daar mag ik graag over zeuren.’
Afscheid van een motor nemen, dat lukt wel als je het kunstje dik twintig keer hebt geflikt. Maar Co’s Guzzi V1000 gaat niet meer weg. En de Honda NTV zal ook wel standhouden, want die moet ’s winters het zware werk doen als de Guzzi wordt gevrijwaard voor pekel en ijs.