Voor de meesten behoeft Wayne Rainey geen introductie. Voor hen die de Amerikaan niet kennen leggen we het zo kort uit, maar verder laten we in deze Zondagmorgenfilm vooral de GP-wereldkampioen van 1990, 1991 en 1992 zelf aan het woord.
Wayne Rainey, geboren in Downey in de staat Californië in de Verenigde Staten, was een rijzende ster in de jaren tachtig. In de VS maakte Rainey naam in het dirttrack, maar in 1984 leek daar verandering in te komen toen hij in dienst van Kenny Roberts in de 250cc-klasse van de Grand Prix ging rijden. Het uitstapje naar het wereldtoneel bleek precies dat; een uitstapje. In 1985 was hij terug in de VS en liet hij zien dat zijn ene jaar op GP-niveau een dwaling was.
Tussen 1985 en 1987 reed Rainey onder meer in de Amerikaanse 250cc-klasse en de toenmalige F1 en AMA Superbike-series. Dat seizoen van 1987 werd een springplank, maar niet per se voor Rainey an sich. Dat seizoen ontstond in de Amerikaanse Superbike-serie een rivaliteit die nooit geëvenaard werd. Rainey knokte dat seizoen hand en tand met ene Kevin Schwantz – de uiteindelijke wereldkampioen van 1993. Schwantz en Rainey als water en vuur omschrijven dekt de lading niet.
Zeker niet wanneer je terugblikt op de Transatlantic Match Races op Brands Hatch in datzelfde jaar. De Transatlantic was een soort landen-competitie tussen de VS en het VK. Rainey en Schwantz kwamen als teamgenoten aan de start, maar waren drukker elkaar het leven zuur te maken dan de Britse concurrentie.
Opnieuw het Grand Prix-avontuur
Het jaar erop ging Rainey op een Yamaha opnieuw het Grand Prix-avontuur aan, ook weer met Team Roberts – in de koningsklasse ditmaal. Aartsrivaal Schwantz trad ook aan in de 500cc-klasse, en wel met Suzuki. In de jaren die volgden bleef de rivaliteit in alle heftigheid voortduren, waarmee de beide Amerikanen elkaar tot waanzinnige sportprestaties dreven. Rainey bleek in het begin van de jaren negentig de sterkere van de twee, toen hij drie jaar op rij de wereldtitel naar zich toe wist te trekken in 1990, 1991 en 1992.
Seizoen 1993 zou het top- en eindpunt van de rivaliteit blijken. Op het circuit van Misano crashte Rainey vanaf de leiding. Op dat moment had de drievoudig kampioen een aardige marge op Schwantz, maar de klapper die bijna het einde van zijn leven zou betekenen, betekende sowieso het eind van zijn carrière. Rainey brak zijn rug en de Amerikaan was verlamd vanaf zijn borst. Schwantz won dat jaar de titel.
Ontbrekende drijfveer
Het wegvallen van Rainey viel voor Schwantz verrassend zwaar. De twee waren wel rivalen en vriendjes onder geen beding, maar rivaliteit is een drijfveer en die drijfveer ontbrak voor Schwantz. Na 1995 nam hij mede daardoor afscheid van de GP-racerij.
De Californiër werd later nog tijdlang teammanager van het Yamaha-fabrieksteam en is nu sinds een aantal jaar de drijvende kracht achter MotoAmerica, dat de Amerikaanse wegracerij organiseert. Bovenal wordt Rainey vandaag de dag nog altijd hoog aangeschreven om zijn racekunde en dan met name de doordachte aanpak en vloeiende, snelle rijstijl.
