Terug naar de laatste race van het WK Superbike-kampioenschap van 1993 met de Zondagmorgenfilm deze week. Toen ging de race definitief niet door – tot ieders verbazing, maar evengoed vol begrip.
Voor iedereen die gisteravond de WorldSBK-race in Argentinië gekeken heeft, zal het een raar gezicht geweest zijn. Slechts twaalf rijders stonden op de grid, waarvan er meerdere voor de race toegaf niet te hebben willen rijden. De baan werd al snel met geheven wenkbrauwtjes afgedaan als in bizar slechte staat, maar de FIM en raceorganisator Dorna beslisten de baan veilig te verklaren.
Al snel kwamen de herinneringen bovendrijven van de kampioenschap beslissende race die nooit verreden werd in het seizoen van 1993. Op het circuit in Mexico Stad was het meest bizarre incident dat van de uiteindelijke wereldkampioen. Kawasaki-rijder Scott Russell was bezig aan een snelle ronde in de kwalificatie toen er plots een pick-uptruck de baan overstak. Verder waren er meerdere incidenten met honden op de baan en zelfs voetballen die het circuit op gestuiterd kwamen. De rijders hakten de knoop door en boycotten de race.
Uiteraard in niks te vergelijken met de omstandigheden in Argentinië dit weekend, maar wel een bizar verloop van een aanloop naar een race. Het circuit was vies, stoffig, vuil; net hoe je het omschrijven wilt. Grip was ver te zoeken. Niet alleen door de vieze ondergrond an sich, maar ook door het feit dat de banden – ondanks de inherente hitte in de Argentijnse woestijnlanden – niet op kwamen. Door het stof kan de Pirelli niet volledig uitrollen en in het asfalt zakken. Kortom, de band krijgt niet genoeg contact met de ondergrond en dus niet genoeg frictie, wat nodig is om het rubber op de optimale arbeidstemperatuur te brengen. Tel er nog bij op dat de recent vernieuwde bovenlaag nog dusdanig vers was, was nog niet gezet teer als een glibberig laagje tussen het asfalt doorkomt her en der, en je hebt een uitdaging…
Geen herrieschoppers…
Zodoende besloot een groep van veertien rijders na een – van vele… – bijeenkomst samen te beslissen de race te boycotten. Een beslissing als deze neem je unaniem of unaniet. Dat Moriwaki Honda-fabrieksrijder Leon Camier uiteindelijk in een lang pleidooi uit moest leggen dat hij – en met hem Chaz Davies, Sandro Cortese, Marco Melandri, Ryuichi Kiyonari en Eugene Laverty – geen deel van een bende herrieschoppers was, deed duidelijk zeer. Eerder was hij namelijk deel van een collectief, dat absoluut niet ging rijden.
Van de veertien rijders togen er acht toch naar de grid, waardoor ze de unanimiteit braken en de zes die doorzetten om verschillende redenen in de kou lieten staan. Sponsorverplichtingen, druk vanuit het team of andere beweegredenen daargelaten, gaf Leon Haslam – juist een van de mannen die, evenals Loris Baz, crashte door de slechte omstandigheden – zelfs op de grid toe daar niet te hebben willen staan. Het was zijn werk en hij ging aan de slag.
Zo verbaasd als sommigen gisteren waren, waren er nog meer toen in 1993 verbaasd, toen Mexico Stad plots stil bleef na het uitblijven van de races. In Argentinië ging het gisteren wel gewoon los en vandaag – hopelijk dan wel waarschijnlijk – opnieuw. En belangrijker; hopelijk zonder incidenten.
Eerst even terug naar toen.
