Je zou bijna denken dat de Yamaha SRX600 een soort caféracer-project op basis van een SR500 is. Ergens heb je nog gelijk ook, maar dan wel een project van Yamaha zelf.
Yamaha lanceerde SRX600 in 1985 en zette er een eerbetoon aan de caféracers van weleer neer, zoals tegenwoordig zo’n beetje iedere fabrikant doet. Een sportief rijwielgedeelte, waarbij eenvoud de boventoon voerde en sturen een hogere prioriteit had dan absoluut vermogen.
Van veel vermogen was natuurlijk sowieso weinig sprake. Het blok werd geleend van de XT600 – an sich al een ontwikkeling van het XT500 blok, wat in de SRX’ voorganger, de SR500, hing. Met 45 pk en 46 Nm koppel kwam het des eenpitters vlot vooruit, zonder een immense topsnelheid. Bij 170 kilometer per uur was de koek echt wel op. Toch had de SRX op bochtiger wegen geen moeite zwaardere en sterkere motoren bij te houden, met zijn rijklaargewicht van 172 kilo.
Desondanks lag de voorkeur van de consument toch bij die zwaardere en sterkere motoren. De hoogwaardige kwaliteit van de SRX600 maakt hem beduidend duurder dan de SR500, waarvan men het succes hoopte te repliceren. Zo veel duurder dat het gat met sportieve 600cc-viercilinders te klein werd. Als je de keuze had, koos je niet de SRX.
Dat de SRX600 wellicht wat te vroeg kwam, blijkt wel uit de interesse. Evenals de prijs van de tweedehandsjes.
Zodoende produceerde Yamaha tussen 1985 en 1997 – in Europa verdween hij begin jaren negentig al – naar verluidt nog geen 20.000 stuks van de SRX600. Toch duikt deze opvallende motorfiets sporadisch nog wel eens te koop op en zijn de prijzen tegenwoordig behoorlijk te noemen. Een goeie kost je zo ruim 2.000 euro en omdat de SRX een cultbike geworden is, zijn die paar die er zijn veelal nog in prima staat ook.
Prestaties zijn inherent aan het ontwerp, terwijl de betrouwbaarheid geen zorgen baart. XT’s rijden er immers nog bij de vleet om dezelfde reden; het gaat simpelweg niet zomaar stuk.
Alleen werd met iedere model-update een steevast wel verbeterd, namelijk de koeling. Hieronder zie je drie versies. Met het 1985 model helemaal links en ernaast de update uit 1988 en de laatste in Europa geleverde 1990-versie. Waar de oliekoeler eerst geheel ontbreekt, volgt eerst een kleintje en later nog steeds hetzelfde kleintje, bijgestaan door grote tweede koeler. Ook verdween bij het 1990 model de twinshock-vering.
Dat Yamaha met de SRX600 wellicht wat te vroeg kwam, blijkt wel uit de interesse. Evenals de prijs van de huidige tweedehandsjes. Dat ze indertijd simpelweg te goed in elkaar geschroefd waren – en zodoende te duur – betaald zich nu uit. De weinige Yamaha SRX’jes die zo nu en dan te koop komen zijn veelal met liefde onderhouden en de ingebakken betrouwbaarheid maakt dat ze nog rijden ook.
O, let wel; zoals het de caféracers waar Yamaha ze in 1985 al op baseerde betaamt, is er alleen een kickstart. Of was juist dat misschien de reden dat ‘ie niet verkocht en we hem bijna vergaten?
Foto’s: Yamaha
Heb jaren een rode srx6 gehad. Bij koude of warme motor ging het aantrappen makkelijk. Daar tussen in was het een ramp. De laatste modellen waren met elektrische starter uitgevoerd. Misschien zijn die nooit in Europe geleverd.
Ik heb 6 jaar op een rode SRX gereden.
Ruim 50.000 km zonder grote mankementen, op 1 bijzonder ding na.
Op weg naar werk begon hij steeds meer mechanische herrie te maken.
Gestopt op de snelweg bij een benzinestation.
Ik zag vervolgens dat de moeren op de tapeinden bij de cilinder voet loslaten
Nu net die maat steeksleutel niet bij me.
Wegenwacht bracht uitkomst(goh meneer, nog nooit gezien).
Vastgezet en verder rijden.
Nooit meer verder problemen gehad.
Uiteindelijk ingeruild op een Triumph 900 sprint.