In een bijzondere wending volgde de Cagiva River 500 de eerdere River 600 op. Waarom je dat misschien niet wist… Omdat de Cagiva River an sich bij velen in vergetelheid geraakt is. Niet zonder reden, trouwens.
Als eentje je passeert op de snelweg, zou je een Cagiva River zomaar aan kunnen zien voor een Honda NTV650. Sterker nog, zou je enkel een silhouet voorgeschoteld krijgen… Succes te bepalen wat het nou is. De River was een volumemodel dat Cagiva’s toekomst veilig moest stellen. Cagiva was indertijd eigenaar van Ducati en MV Agusta, maar Cagiva-het-merk moest zowel Ducati als MV voorlaten – en dan ben je het moederbedrijf, hé. Op zich geen schande, al doet overdadige bescheidenheid vaak weinig goeds op termijn.
Bescheidenheid was tegelijkertijd de grote kracht alsmede zijn grootste zwakte; de River was een grijze muis ten top. Deed weinig fout, maar blonk ook nergens in uit. Op het eerste gezicht was de afwerking prima en had je voor 13.690 gulden toch echt een Italiaan. En voor mensen mensen op de achterste benen gaan staan, het is toch echt een ras-Italiaan; geen Suzuki-blok hier! In tegenstelling tot wat je her en der leest – en de logica ook dicteert – hangt er geen Japans motorblok, geen Ducati-krachtbron en zelfs geen Rotax-blok in de River en de Cagiva-zustermodellen met dezelfde basis.
Het is toch echt een ras-Italiaan; geen Suzuki-blok hier!
Veel modellen van de Italiaanse fabrikant werden indertijd gebouwd rond blokken van Ducati (bijvoorbeeld de Cagiva Allazura 650, Gran Canyon en Elefant 900) en Suzuki (wie kan zich de Raptor 650 met het SV650-blok en de V-Raptor 1000 met het blok uit de TL1000S nog herinneren?), maar niet de River. Zowel de River, de Canyon en W16 werden uitgerust met Cagiva’s eigen blokken.
Iets bijzonders in de schuur hebben staan is leuk, maar omdat er maar zo weinig gebouwd en verkocht zijn, is onderdelen vinden een uitdaging. En die onderdelen ga je ook wel nodig hebben. De Cagiva River 500 leent zich namelijk perfect voor dagelijks forenzenverkeer. Alleen loopt de kilometerstand dan wel rap op en ga je de beperkingen merken. Met name het overlijden van de startmotor schijnt een kwestie van tijd te zijn en ook voorvorkkeeringen zijn geen lang leven beschoren. De extreme gevallen van exploderende vliegwielen en dergelijke hoor je gelukkig niet heel vaak – al is dat an sich toch al te vaak.
Zo belandde de Cagiva River in een vicieuze cirkel…
Dergelijke kwalen zijn een doodsteek voor een motorfiets die veelal geliefd wordt, al zal elk van die ervaringsdeskundigen je de frustraties ook niet onthouden. Het is een haat-liefdeverhouding ten top. Het stalen frame oogt veel mooier dan een motorfiets in dit segment hoort te hebben, terwijl de dikke upsidedown Marzocchi-vork en Brembo Goldline-remklauw een luxe impuls aan het geheel geven.
Ruitje erop, koffers zelfs. Het is geen kwaaie machine, maar Cagiva had er ooit de intentie mee volume weg te zetten. Motoren die als ‘volumemodel’ te boek komen te staan, zijn immer afgeladen met concessies. Juist die concessies maken het een volumemodel, maar als de tendens dan doorslaat blijft het volume uit. Tja, zo belandde de Cagiva River in een vicieuze cirkel.
Zodoende zie je zelden en hoor je er amper wat over. Terwijl dat net weer een beetje charme toevoegt, toch?
Foto: Cagiva
