De Triumph Speed Triple 1200 RS naked bike krijgt er een zusje bij. En wat voor één! Een pracht van een dame, vol klasse en uitstraling. Zoals dat jongere zusje van je kameraad waar je stiekem een oogje op hebt. De Kate Beckinsale – laten we het Brits houden – onder de filmsterren. Retro, maar niet té. Prachtig getekend, maar geen overkill aan designfoefjes. We vragen Motor.NL-redacteur Gijs Gilis naar zijn eerste indruk van deze motor.
Je klinkt bijna verliefd?
Gijs Gilis: “Zo is het ook. Wat is het een mooie machine. Smaak is heel persoonlijk, maar we hebben nog niemand gehoord die de Speed Triple RR zag en “mèh” zei. Oproep aan de lezers om te reageren onder dit artikel als je hem niet mooi vindt. Hij is beschikbaar in het rood en in het wit. Dat rood heeft een soort zwarte schijn, heel vergelijkbaar met het rood van moderne Mazda’s. In het wit ziet die er wat klassevoller uit, met een goud lijntje dat van voren tot achteren loopt.”
We zijn mee, het is inderdaad een knapperd. Verschilt ze veel van haar naakte broer?
Gilis: “Niet zo. Het motorblok, frame, de achterkant, wielen en elektronica zijn allemaal gelijk. Het kopkuipje is – uiteraard – verschillend, maar ook de clip-ons en de iets naar boven en iets naar achteren geplaatste voetsteunen voor wat meer bodemvrijheid op circuit. Het belangrijkste verschil zit ‘m echter in de elektronische semiactieve vering van Öhlins, die op de RS gewoon ‘vast’ is.”
Dat verschil moet je wel voelen?
Gilis: “Affirmatief. Op de openbare weg veert de machine veel zachter – als je dat wenst – en is ze dus comfortabeler. Zo begon ik de rit in de zachtste ‘Road’-setting, maar doordat het tempo flink de hoogte werd ingejaagd, was ik blij om die makkelijk naar een hardere modus te veranderen. De zitpositie is een stuk oncomfortabeler, maar werkt op circuit dan weer veel beter omdat je als het ware op je voorwiel hangt en dus veel beter voelt wat de machine doet.”
Ach zo, meneer heeft ook op circuit gereden?
Gilis: “En nog niet het minste. Ascari Race Resort, op een halfuurtje van Ronda. Een pracht van een privécircuit, in Nederlandse handen, dat 13 linkse en 13 rechtse bochten combineert tot een mix van alles. Erg zoeken in het begin, maar eenmaal de juiste rijlijn gevonden, konden we de RR stevig op haar staart stampen. En dat vond ze helemaal niet erg.”
Verklaar je nader!?
Gilis: “Met 180 pk uit die geweldige driecilinder kom je nergens kracht te kort. Je draait, zij gaat. In eender welke versnelling. Een boost van vermogen die naadloos, door de geweldige quickshifter, blijft duren. En dan hebben we het nog niet gehad over de stabiliteit, de uitmuntende Brembo Stylema’s en de plakkerige Pirelli’s Diablo Supercorsa V3. Die behoorlijk extreme banden liggen standaard op de RR, maar in de regen zul je mij er niet mee zien. Gelukkig begon het pas te regenen na de laatste fotoshoot.”
Dat heb jij weer, lucky bastard!
