Aan de basis van de Speedmaster ligt de Bonneville Bobber, maar de machine oogt een stuk minder exotisch. Dat komt vooral op het conto van het zadel. Waar de Bobber een eigenzinnig zwevend eenpersoonszadel heeft, doet de Speedmaster het met een veel gewonere buddy. Triumph schroomt er niet voor om daar zelfs nog een duozadel aan vast te plakken. Natuurlijk draait het ook bij de nieuwkomer om schoonheid, maar meer dan bij de Bobber telt ook het alledaagse motorleven.
Opoefiets
De Speedmaster beschikt over twee remschijven in het 16” voorwiel. Dankzij een dikke worstenband staat de motor niet op zijn neus, maar behoudt hij zijn relaxte geometrie. De zithouding sluit daar perfect bij aan. De voetsteunen staan ver naar voren gemonteerd, de zadelhoogte bedraagt een bescheiden 705 mm, maar vooral het stuur speelt een bepalende rol voor de plek aan boord. De zogenaamde beach bar is breed en buigt een stuk naar achter. Neem plaats en omvat de dikke handvaten en een aha-gevoel maakt zich van je meester. Het voelt een beetje alsof je op een Hollandse opoefiets gaat zitten.
Cruisecontrol
De zitpositie is gelukkig niet doorgeslagen naar de cruiserkant. Dat blijkt eveneens uit de toegenomen capaciteit van de benzinetank. Het prachtige lakwerk (rood, zwart en deze magnifieke duotoon) en de ronde lijnen zijn gebleven, maar de inhoud bedraagt twaalf liter. Volgens Triumph goed voor een actieradius van 280 kilometer. We blijven nog even aan de praktische kant. Op de linkerhelft zit een enkele knop voor de cruise control.
Woeste reactie
De standaardklappen uit de twee dempers zijn donkerbruin, maar misschien iets te Brits braaf voor liefhebbers van dit segment. Het blok presteert eerder als een Britse gentleman dan als een ruwe en onbeholpen redneck uit Texas. En geloof me: daar kan niemand onmogelijk bezwaar tegen maken. De gasreactie is geweldig, het blijft bijzonder hoe soepel een 1200cc-dikke tweecilinder draait en dat de twee zuigers zonder enige vorm van protest op en neer gaan. Het maakt laagtoerig pruttelen extreem gemakkelijk. De twin reageert gretig op elke draai aan het gas, maar vermoeit niet door een te woeste reactie op het gas.
Grondspeling
De Speedmaster ontpopt zich vanaf de eerste meters tot een vertrouwenwekkende stuurfiets. De ingezette koers houdt hij makkelijk vast en het rijwielgedeelte is mooi in balans. Insturen vergt spierkracht, maar niet overdreven veel in deze categorie motoren. Het beroerde Amerikaanse asfalt deert de Speedmaster niet. Gaten en asfalt dat de tand des tijds niet heeft weerstaan, leiden niet tot onrust, al laten opgeplakte strepen zich wel in het stuur voelen. Iets wat zich zeker laat voelen is de beperkte grondspeling. Natuurlijk hoeft een cruiser niet over eindeloze hoeveelheden grondspeling te beschikken, maar de Speedmaster verdient beter.
Gelukt
Triumphs streven om de Bobber om te toveren in een praktischer motorfiets is gelukt. Eigenlijk is daar niet heel voor nodig geweest. Het bewezen blok en het rijwielgedeelte werden begrijpelijk ongewijzigd overgenomen. Met een ander (duo)zadel, dubbele remmen vooraan, een nieuwe locatie voor de voetsteunen en een breed stuur zijn de grootste wijzigingen wel opgesomd. Het levert een klassiek ogende cruiser op waarmee het goed kilometers maken is. De Speedmaster legt een aangenaam neutraal stuurgedrag aan de weg en neemt daarmee afstand van veel cruisers die het liefst alleen maar rechtuit willen. Een scheermes is de Triumph niet en de grondspeling is – helaas – cruiserwaardig, maar het is prima uit te houden aan boord.
