De Mash Family Side is een tijdmachine en zijspan tegelijk. Dit is eindelijk weer een solomotor waaraan simpelweg een bakkie is gehangen. Van dure technieken als fuseebesturing, drie vette autobanden, schommelarmen of variabele naloopverstelling is geen sprake. Die technieken zijn niet voor niets ontwikkeld en de eenvoudige opbouw van de Mash kan niet zonder gevolgen blijven voor de rijeigenschappen. Hoe strak is dit span nog als de pees erop gaat?
Veel pluspunten
Eerste conclusie is dat een beginner onmogelijk veel kan zeggen over de rijeigenschappen van een zijspan. Tegelijk durf ik te stellen dat juist testrijders zonder zijspanervaring recht van spreken hebben om een oordeel te vellen over de Family Side. Wij en niemand anders zijn de doelgroep. En wij, maagdelijke zijspanrijders, hebben genoten van de ontmaagding. De Family Side boezemt weinig angst in en dat vereenvoudigt zo’n kennismaking. Een rondgang langs ervaren zijspanrijders levert vanzelfsprekend enkele kritiekpunten (te soepele vering) op, maar ook verrassend veel pluspunten. Hard gaat het niet, het waggelt gezellig van bocht naar bocht, maar het is zo anders dat het extreem leuk is.
Niet te hard svp
De basis voor dit span is de Mash Five Hundred. Een klassiek ogende naked die ondanks zijn naam 397 cc meet. Als solofiets is het al geen krachtpatser, overbodig om te zeggen dat het als zijspan de stoeptegels helemaal niet uit de straat trekt. Met 27.6 pk schiet de Family Side niet uit de startblokken, maar vertrekt hij met een gemoedelijk vaartje. Het uitwringen van het gashendel levert snelheden boven de 100 km/h op (zelfs een amper ingereden span met een kamerolifant in het zadel en uit de kluiten gewassen duo haalde tijdens de introductie nog 110 km/h), maar het is niet het werkgebied van deze Franse driewieler. Dat voelt zich lekkerder bij een ontspannen 80 à 90 km/h op kronkelwegen.
Kleine passagier
Een passagier kan beter niet al te lang zijn. Het zijspan is geknipt voor kinderen en mensen tot 1.70 mtr. Daarboven vinden de benen geen plek meer voorin in het bakkie en zit je noodgedwongen met gebogen knieën. Bovendien zitten die tegen het polyester van de bak geklemd. De fikse stroomlijnruit zet de duopassagier uit de wind, de bestuurder zit er vol in. Met de gematigde snelheden die je al snel automatisch aanhoudt, is dat allemaal niet zo’n ramp. Iets rampzaliger is de te soepele veringinstelling. Zowel motorfiets als span kunnen wel wat extra demping gebruiken want het geheel is – ook al door het eenvoudige stalen frame – nogal beweeglijk.
Achteruitversnelling
Mash is gelukkig niet volledig blind voor geldbesparing gegaan. Zo beschikt de Family Side over een achteruitversnelling. Het uittrekken van een hendel op het stuur deblokkeert een extra tandwiel in de versnellingsbak waardoor de zijspancombinatie achteruit kan rijden. Alles bij elkaar weegt de driewieler met 230 droge kilo’s niet al te veel, maar als je die omhoog moet duwen piep je wel anders.
Spierpijn
De lichte Family Side wisselt makkelijker van richting dan een duur span als je het verfijnde spel van sturen op het gas nog niet tot in de puntjes beheerst. Het scheelt een hoop spierpijn in de armen. Al doet het remhendel qua spierpijn wel weer een duit in het zakje. Afremmen vraagt om de nodige spierkracht, maar gelukkig is ook het derde wiel afgeremd. Wat kun je verder nog over het sturen zeggen? Elk zijspan is een asymmetrisch voertuig en daarop spelen zoveel natuurkrachten dat het ding alles wil behalve rechtdoor. Je dient hem echt jouw wil op te leggen en dat lukt met de Family Side vrij makkelijk door zijn lage gewicht, beperkte vermogen en natuurlijke zithouding. Tegelijk is de driewieler zo soepel geveerd dat hij ondanks alle goede intenties van een beginnend zijspanrijder nog steeds met liefde van zijn lijn wijkt. Nogmaals: dat is zijspan eigen en niet een makke van de Mash. En stiekem is het eigen willetje van een zijspan zijn grootste charme. Dankzij dit instapmodel kun je dat zelf betaalbaar uitvinden.
