Wat is dat toch met Kawasaki’s? Op een of andere manier boezemt nageslacht van juist dit merk net even meer ontzag in dan dat van een willekeurig anders (Japans) merk, het zal te maken hebben met het indrukwekkende palmares bestaande uit notoire hardgaanders als de oude Z1000, GPX1100, ZX-10R, ZZR1100 en ZX-12R. Het staat buiten kijf dat dit merk absoluut een reputatie hoog heeft te houden waar het gaat tweewielers met een voorliefde voor ‘life in de fastlane’. Iets waar ze in Kobe met de presentatie van deze ZZR1400 Performance Sport duidelijk gehoor hebben gegeven.
AKRA & ÖHLINS
Goed, met de deur in huis dan maar. Wat maakt deze Performance Sport zo anders dan de ‘gewone’ ZZR1400? Moraal van het verhaal is dat de ZZR op een paar tactische punten bij z’n kladden is gegrepen, meest in het oog springende element zijn de Akrapovic dempers, de titanium pijpen vervangen de forse standaard exemplaren en dat is esthetisch absoluut een aanwinst. Daarnaast levert dit de gebruikelijke win-win situatie op. Het smoelt frisser, klinkt beter, weegt minder en zou moeten zorgen voor wat extra paarden in de toch al zo riant gevulde manege van de ZZR. Kawa rept alleen geen woord over eventuele winst in pk’s of newtonmeters. Overigens zijn de dempers voorzien van een E-keurmerk, oftewel volledig goedgekeurd voor straatgebruik. Met dank aan de forse dB-killers.
De andere grote aanpassing voltrekt zich meer buiten het gezichtsveld. De Kayaba schokbreker is vervangen voor een TTX39 monoshock van de firma Öhlins. Een ‘big piston’ demper die door z’n grotere zuigeroppervlak en lichtere constructie meer gevoel moet genereren aan het achterwiel, niet geheel onbelangrijk met pakweg 170 pk aan het achterwiel. Daarmee zijn de belangrijkste elementen in de SP-transformatie wel benoemd. De puntjes op de Z worden verzorgt door een soort ‘Monster’ spuitwerk, hoger ruitje ‘voor comfortabel toeren op hoge snelheid’, een chiquer ‘kuiltjeszadel’, laser geëtste vorkdoppen van de voorvork en zwarte ringen rond de toeren- en kilometerteller.
IN DE LUREN…
Wegtuffend in het drukke ochtendverkeer is de ZZR de gemoedelijkheid zelve, laat je niet afschrikken door het affiche van 200pk @ 10.000 tpm en 163 Nm @ 7.500 tpm, de bullige Kawa is alles behalve een explosief kruitvat met een te kort lontje. Althans, zolang je gashand zich een beetje gedeisd houdt. Die motorische smeuïgheid bij (vooral) lage toeren komt goed van pas, het maskeert namelijk het wat vage en korte aangrijpingspunt van de hydraulische koppeling. Afslaan komt zelden voor maar ligt wel continue op de loer.
In een poging wat meters te maken duiken we de snelweg op. Dit is hét terrein van de ZZR1400: brede, rustige snelwegen, liefst gelardeerd met wat lui bochtenwerk. Hoewel optisch misschien niet de mooiste oplossing doet het hogere ruitje z’n werk uit de kunst. Een reële kruissnelheid van zo’n 160 km/u is daardoor absoluut kinderspel. Voor het trillingsvrij opererende blok ook trouwens. De ZZR1400 is een echte GT, die door z’n afmetingen en stayer kwaliteiten aanmerkelijk dichter tegen een toermachine als de 1400GTR aanschurkt dan een ZX-10R, om maar even in Kawa-termen te blijven.
Gaat het gas er serieus op, wordt direct haarfijn duidelijk dat een ZZR1400 meer is dan zomaar een sportieve toermachine. Je loopt het gevaar je pijnlijk in de luren te laten leggen door het goedaardige gemoed van de vierpitter. Ongekend, zo beestachtig hard als dit dooraccelereert naar 220 km/u, 240 km/u, 260 km/u, 280 km/u…de energievoorraad in deze kernreactor is totaal onuitputtelijk. Ja, ook de magische 300 km/u hengel je zonder noemenswaardige inspanning binnen. En dan is de koek nog niet op. In een poging nog enige politieke correctheid te brachten is dit gevaarte echter elektronisch begrenst op 300 km/u. Ook wel prettig bij dit soort snelheden: een paar adequate remmen. Hoewel het gevoel in het hendel niet echt hard is, vertragen de radiaal gemonteerde Brembo’s met de gewenste overtuiging. Al zou ik bij 200 (plus) km/u wel vertrouwen op vier vingers in plaats van twee.
ZWEEDSE VRUCHTEN
Het monocoque frame, tijdens de laatste opfrisbeurt in 2012 nog versterkt rond balhoofd en swingarmscharnierpunt, is koersvast als je maar kunt wensen. Ook als een snelweg licht afbuigt (boven de 200 km/u toch al snel een bocht) is het stabiliteit troef, waarbij de ZZR zich met verbazingwekkend weinig input van de rijder laat aansturen.
Hoewel de ZZR met z’n comfortabele, brede zadel en prima windbescherming ergonomisch alles behalve een modderfiguur slaat begint de vrij forse kniehoek inmiddels wel z’n tol te eisen. Keerzijde van het lekker lage zadeldek is dat de afstand tot de voetsteunen niet echt overhoudt, ook niet voor ondergetekende met z’n vrij bescheiden 1.79 meter. De beenruimte is bij lange afstanden de beperkende factor.
Worden de bochten krapper en de tijd tussen de een en de ander kleiner, krijgt de rijklaar 268 kilo zware Kawa het wat zwaarder. Toch weet de 1400 z’n kilo’s nog aardig goed te verbergen, het stuurkarakter is niet flitsend te noemen maar zeker zeer neutraal en voor een fiets van dit statuur. De achterste Öhlins laat zich daarbij minder snel van de wijs brengen dan de standaard Kayaba, de feedback achter is duidelijk transparanter, minder weeïg. Dat geeft vertrouwen om het gas er eerder op te zetten, niet onbelangrijk op een pk-pakhuis als deze. Het is voor het eerst dat ik een ZZR1400 rijd waarbij voor en achterzijde elkaar naadloos volgen bij het insturen. De Zweedse-inbreng werpt dus weldegelijk z’n vruchten af.
CONCLUSIE
Nee, we hebben hier niet te maken met een compleet andere ZZR1400. De Performace Sport tilt de van huis uit toch al uitmuntende (Autobahn) stayer die de ZZR is, naar een net iets geraffineerder, sportiever niveau. Al met al drukt de ZZR1400 z’n enige over gebleven concurrent, Suzuki’s Hayabusa, in deze PS-uitvoering weer iets verder naar de achtergrond. Prijs van dit alles? € 20.598,-.
[justified_image_grid ids=19937,19938,19939,19940,19941,19942,19943,19944,19945,19946,19947]
