Elke maandag bespreekt Marien – normaal gesproken – wat hem opviel in het afgelopen sportweekeinde. Verwacht geen raceverslagen, maar wel een andere kijk op de actualiteit. Omdat Marien een welverdiende vakantie heeft, neemt Nick het voor eens over.
Een heel beperkte bloemlezing van reacties van WSBK-fans op sociale media: ‘Het zijn toch profs!?‘, ‘Het is voor iedereen hetzelfde…‘, ‘Dan ga je toch gewoon wat langzamer rijden?‘. In Argentinië besloot een aantal WK Superbike-rijders de kont tegen de krib te gooien; ze weigerden te racen. Veertien van de negentien coureurs stonden als één man op tegen de organisatie die op het allerlaatste moment het opnieuw geasfalteerde circuit van San Juan Villicum had gehomologeerd voor de WorldSBK-ronde van Argentinië.
De baan was stoffig en vies, en het recent vernieuwde asfalt was nog zo nieuw dat het teer onder de blakende zon als een vettige drap door de ondergrond omhoog kwam. Beide problematisch, maar tezamen nog problematischer. Omdat de baan stoffig was, kregen de banden niet voldoende contact met de ondergrond om goed op te warmen – een bizarre notie aangezien het zaterdag flink heet was. Het maakte de baan onvoorspelbaar glad en de veertien rijders togen nog net niet met hooivorken en fakkels door de pitstraat, maar zelfs een voorstel van de rijders om Race 1 uit te stellen naar de koelere zondag legden de Dorna en de FIM naast zich neer.
Een stel mistroostige muiters…
Veertien van negentien. Dat maakt net geen driekwart van het startveld, meer dan genoeg om de race te annuleren of in elk geval te verzetten. Zes rijders, daarentegen; dat zijn in vergelijking maar een stel mistroostige muiters. Van de veertien bleven uiteindelijk slechts Leon Camier, Chaz Davies, Sandro Cortese, Marco Melandri, Ryuichi Kiyonari en Eugene Laverty aan de kant. Tel er Loris Baz bij op, die zelf slachtoffer werd van de verraderlijke omstandigheden.
De acht anderen die de boycot eerst wel steunden, lieten De Zes van San Juan – onder druk van teams, teambazen, sponsoren en aanverwanten – in de kou staan. En ondanks dat De Zes weigerden naam en rugnummer van de deserterende muiters – zij die wel besloten te rijden – te geven, spraken sommigen van de starters zich uit als sympathisant. Leon Haslam bijvoorbeeld, maar ook Jonathan Rea; beide bepaald niet enthousiast.
‘Slecht voor het imago‘, echt?
De Zes van San Juan werden verguisd. Dat sommige fans geen blad voor de mond nemen en niet veel op hebben met de veiligheid van de rijders in de sport waar zij zeggen fan van te zijn, benadrukte Marien vorige week al. Maar dat teams er zelfs voor kiezen niet achter hun rijder te staan, bleek bij Eugene Laverty, toen zijn Go Eleven-team onder een kopje ‘Slecht voor het imago‘ op Facebook aangaf het niet met hun Ierse rijder eens te zijn.
Voor financiële, zakelijke en sportieve verplichtingen valt wat te zeggen, maar alles valt toch in het niet bij een onveilige situatie? ‘Het zijn toch profs!?‘ – Ja, het zijn profs en juist zij weten dondersgoed wat wel en niet verstandig is. ‘Het is voor iedereen hetzelfde…‘ – Ja, maar als het té gevaarlijk is, is het dat ook voor iedereen. ‘Dan ga je toch gewoon wat langzamer rijden?‘ – Ja, tot de eerste drieste rijder besluit meer te willen riskeren dan de man achter hem, en het hek van de dam is.
Nu ging er niets mis, nu bleef iedereen zitten. Wat als er een rijder serieus gewond geraakt was, hadden De Zes van San Juan dan wel gelijk gekregen? Een ding is zeker; ook de FIM is niet geheel zeker van haar zaak. Vanmorgen stuurde de Internationale Motorsport Federatie namelijk de verklaring uit dat de boycot van de zes rijders ongeoorloofd was. Door de door hen afgegeven homologatie voldeed het circuit aan alle vereiste veiligheidseisen. Er was dus geen reden tot staken.
De cijfers zijn duidelijk…
Desondanks werden de rijders ook niet bestraft voor hun ongehoorzaamheid. Raar, aangezien zij tegen hun contractuele verplichtingen in langs de kant bleven. Als het staken van een werknemer officieel afgekeurd wordt, wordt het werkweigering; als dat niet afgestraft wordt, dan heeft de FIM gewoon boter op het hoofd.
De FIM, de Dorna en die fans die vonden dat er gewoon gereden moest worden kunnen hoog en laag springen, maar hoe kan het dan dat Race 1 afgelopen zaterdag – op nieuw en schijnbaar beter asfalt – flink onderdoet voor zowel Race 1 als Race 2 verleden jaar? De rond glibberende rijders die we allemaal zagen daargelaten, zijn de cijfers duidelijk. Er werd niet minder hard gereden; er kon niet harder gereden worden… De omstandigheden stonden het niet toe.
Hoe je het ook wendt of keert, zullen alle betrokken partijen eens goed in de spiegel moeten kijken na dit debacle. Als rijders staken, doen ze dat niet zomaar. De organiserende partijen zouden dat serieus moeten nemen. Zo niet, dan gaan we met z’n allen in één klap ruim veertig jaar terug in de tijd. In één keer terug naar de grote staking van 1977 in de Grand Prix.
Moeten we dat willen?
Vergeet ook niet dat er in 1979 een rijdersstaking was tijdens de Grand Prix van Francorchamps, ook toen al omdat het asfalt te glad was tijdens regen. Toen was er ook kort van tevoren nieuw asfalt aangelegd, om dat tijdens slecht weer beter te laten plakken werd er dieselolie aan toegevoegd.