Liefde op het eerste gezicht. Mijn eerste was een Italiaanse. Ik moet zo’n veertien jaar geweest zijn en liep binnen bij SAFE Motors in Almelo. Ze stond in het Ducati-hoekje. Een op schreeuwerige wijze commercieel geëxploiteerde Ducati 996 Fogarty Replica, met Infostrada-, Playstation- en Dietsmann-bestickering. Ik beloofde mezelf plechtig er ooit één aan te schaffen.
Die belofte heb ik mezelf vaker gedaan. In het geval van de Suzuki TL1000R bijvoorbeeld, en bij een matzwarte Ducati 750 Supersport uit 1999. Ik heb de belofte slechts één keer ingelost, in het geval van een Kawasaki ZX-7R. Ik was 19 jaar en haalde haar uit België. Want het precieze model dat ik wilde hebben – 1998, compleet groen, maar met een wit nummervlak op neus en kont – stond in Nederland niet te koop. Importeren dus. Wekenlang hield de verliefdheid aan. Totdat ik het kenteken ontving en we er samen voor het eerst op uitgingen. Het was een tegenvaller van jewelste. Ze bleek bloed- en bloedsnel in vergelijking met de geknepen Honda CBR600F die me door mijn 25kW-periode loodste, maar snel bochtenwerk bleek een serieuze opgave. De liefde luwde voorgoed na een highsider op het oude circuit van Tubbergen. Ook die van de TL1000R bekoelde na een proefrit: te zwaar, te traag.
Liefdes kwamen en gingen, tot op de dag van vandaag. Maar sinds ik voor MOTO73 (vergelijkings)testen schrijf, ontstaan de liefdes anders. De liefdes zijn nu rationeel, weloverwogen en nauwelijks door gevoel ingegeven. Ontluisterend is het dat ik m’n favoriete motoren vaak lelijk vind. Goed voorbeeld is de in mijn ogen meest perfecte motorfiets die ik ooit heb gereden. Het is de KTM 990 SMT. Ogenschijnlijk ontworpen door een dronken Oostenrijker die geen verschil tussen voor- en achterzijde zag, maar ze biedt alles wat ik in een motor zoek. Ze is m’n eerste liefde waarbij uiterlijk geen rol speelt, en misschien dus ook wel m’n allereerste onvoorwaardelijke liefde. En jawel, ik heb mezelf al beloofd om er ooit één te kopen.
Hetzelfde geldt voor de MV Agusta Brutale 1090R. De achterzijde is aardig, maar de voorzijde gruwelijk. De koplamp lijkt geproduceerd door een astmatische glasblazer. Maar laat de Brutale nou nét de allergaafste motorfiets zijn die ik in 2014 heb gereden. Zelfs naast de nieuwe KTM 1290 Super Duke R, die weliswaar de vergelijkingstest in MOTO73 editie 11 won, maar mij persoonlijk niet de adrenaline-kick gaf die de MV me onbeperkt wist te geven.
Het is een pijnlijke conclusie. Op uiterlijk gestoelde liefdes bekoelen na een proefrit, lelijke schepsels veroveren m’n hart. Het is alsof ik eindelijk met Kate Upton in de bioscoop ben beland, waarna ze al boerend en ruftend het ene blik bier na het andere wegwerkt. Waarna ik een dag later Ma Flodder tegenkom en ze de vrouw van m’n leven blijkt te worden. Weet je wat: laat die 996 maar zitten. Ik hou de droom graag in stand. En geef de Brutale nog een kus.
