Alle ingrediënten voor een ouderwets louterende motorvakantie in de Alpen waren afgelopen week aanwezig. Toch hield vooral een ding me onderweg bezig: “Heb ik een doodswens?” Aan droog en strak asfalt had ik even geen boodschap, zelfs niet aan de geweldige bergpassen. De heerlijke Japanse sporttoerder onder mijn gat en de duizenden bochten verlichtten de kopzorgen evenmin. “Zou ik echt dood willen?”
De schuld ligt bij de Oostenrijkse regering en – in mindere mate – die van Italië en Duitsland. De bestuurders van het Alpenland hebben de stellige overtuiging dat motorrijders maar een doel hebben: zich kapot rijden op bomen, vangrails en in ravijnen. Een andere reden kan ik niet bedenken voor het woud aan waarschuwende posters met huiveringwekkende afbeeldingen langs de kant van de weg.
Om de campagne ‘Zwei Räder, ein Leben’ kracht bij te zetten, gebruiken de Oostenrijkers een afbeelding van een motorrijder met een integraalhelm op zijn hoofd. In het donkere vizier staat een hartslag geprojecteerd die eindigt in een veelbetekenende vlakke lijn. Ende, Tod, Mort und kaputt dus. De sinistere boodschap ‘Fahren sie schneller als der Tod?’ lijkt helder genoeg. Toch staat er op de poster alsnog het gezicht van Magere Hein die in de achteruitkijkspiegel van een motorfiets meekijkt. Solliciteer ik als liefhebbende motorrijder echt naar een afspraak met de Man met de zeis?
Het normaal zo strenge Duitsland houdt de campagnes mild. Met het vriendelijke en niet te belerende ‘Gib deinem Schutzengel ein Chance’ kan ik leven. Italianen hanteren het motto ‘No credit’. Ofwel: anders dan in een computerspelletje, heeft iemand op de openbare weg geen tweede kans. Ook deze campagne kon ik goed hebben. Tot ik bij de tiende poster ontdekte dat de motorijder op de poster in een rolstoel zit.
Hoewel de boodschap overduidelijk is, snap ik dit soort campagnes nooit. Denken de knappe koppen erachter werkelijk dat motorrijders zich allemaal dood willen rijden? Alsof ook maar iemand zijn rijstijl aanpast na het zien van dit soort posters. “Oh, ik zie net dat ik buiten twee wielen maar een leven heb, laat ik het gas eens terug schroeven.” Wel nee, iedereen is zich bewust van zijn kwetsbaarheid, dat hoeft niemand ons te vertellen.
Normaal wil ik bij belerende campagnes nog wel eens recalcitrant het tegenovergestelde doen. Een abriposter van de Bond tegen het vloeken kan zomaar de aanleiding zijn voor een knetterende vloek. Als je volwassenen als kinderen aanspreekt, mag je een kinderachtige reactie verwachten. Van een vriend weet ik dat hij zijn dikke diesel standaard in tweede versnelling zette bij de tuttige oproep om 80 km/h te rijden in de hoogste versnelling. Steevast begeleidt hij die actie met een tevreden: “Zo, dat zal ze leren.” Bij motorrijden heb ik nooit de wens om tegendraads te doen. Waarom? Ik wil mijn ontmoeting met Magere Hein nog even uitstellen.
Campagnes als dit zijn daarom weggegooid geld, ontsierende stukjes papier in een mooi landschap. Ze leiden alleen maar af en bewerkstelligen daarmee het tegenovergestelde van wat ze willen bereiken. Beoordeelt iemand deze campagnes ooit op effectiviteit? Voorlopig hebben de bedenkers van deze campagnes wat mij betreft No credit. Ik heb overigens toch nog heerlijk gereden. Zwei Räder, het blijft mein Leben.
