Stuk voor stuk hebben we een moeder, dat is een van die weinige zekerheden van het leven, zoals belastingen en de dood.
Het feit dat moeders altijd een bepaalde aversie hebben jegens motoren, lijkt haast net zo zeker. Moeders hebben nou eenmaal de natuurlijke neiging haar kroost te beschermen, maar of dat nodig is? Het is toch niet zo dat we dagelijks onze brommer uit een heg staan te zeulen, of dat we de weg over scheuren als Rossi, met een knietje ferm tegen de grond gedrukt in iedere bocht. Of ja, niet dagelijks dan.
Maar toch lijkt de tendens alles overstemmend te zijn. Moeders vinden motorfietsen maar niets, en zwart op wit zijn het ook ondingen. Ten minste, als je de cijfers echt compleet zonder context leest. Dan zijn we allemaal gedoemd te sterven met onze laarzen aan. Maar als het dan echt allemaal zo grim ligt, waarom kennen we dan allemaal nog motorrijders, moeten ze niet al uitgestorven zijn? Simpel antwoord; nee.
Cijfers zijn namelijk een leuk iets. In de journalistiek genieten ze ervan als ze iets met cijfers kunnen brengen, want er valt altijd wel iets van nieuws uit op te maken. Het is maar hoe je het brengt. Zo kwam een nieuwsachtergrondensite (driemaal woordwaarde, alsjeblieft) met het ‘nieuws’ dat motorrijden per miljard afgelegde kilometers 131 doden oplevert. Andere invalshoeken als per miljard gereisde uren of miljard verplaatsingen, leverden vergelijkbare doemscenario’s op. We moeten er wel aan; de motorfiets is het dodelijkste vervoersmiddel van allemaal. Ware het niet, dat de motorrijder relatief erg weinig kilometers aflegt en de motor ook niet heel vaak de garage verlaat, en in de zelfde categorie zit de motorrijder ook vaak relatief kort op de weg. Immers leggen we veel van ons onze kilometers af tijdens plezierritjes, en laten die nou vaak vrij kort zijn qua tijd en afstand en niet dagelijks plaatsvinden. De cijfers doen dus, zelfs met drie verschillende (en zelfs logische) uiteenzettingen, denken dat de motorrijder als entiteit binnenkort onder de zoden ligt, terwijl de praktijk anders lijkt uit te wijzen.
Daar wil ik dan ook graag aan toevoegen dat de motorrijder die wel lang en vaak op de weg zit snel leert, de gevaren op de weg doorheeft en zich bewust is van zijn kwetsbaarheid. En ja, daarmee schuif ik veel van de verantwoordelijkheid van ongelukken af op medeweggebruikers. En dan wel diegenen die in zo’n rijdende kreukelzone zitten die in de volksmond auto genoemd wordt. Bij hoeveel van die 131 dodelijke ongevallen een auto betrokken was, tonen ze net zo min, want dat is context. Dat zou betekenen dat het geen nieuws meer is. Maar dat geeft ook niet, want wij de motorrijder letten zelf wel op. Daarom zijn we er nog. Daarom sterven we voorlopig nog niet uit!
Kortom, moeders van motorrijdend Nederland; wanneer jullie volgend keer zeggen ‘Doe voorzichtig,hè!’, en wij reageren met een glimlach en ‘Altijd!’, geloof in plaats van die cijfertjes ons dan eens voor de verandering.
