Filerijden. Het is een sport. Ik tegen de rest. Ik tegen de make-up-bijwerkende-secretaresse, de bellende kantoorklerk en de opgefokte Sjonnie die plóts het gaatje op de linkerrijbaan ziet.
Zo ook afgelopen week, donderdagavond. Op een dichtgeslibde A1 rij ik huiswaarts, op m’n dooie gemakje. Geheel in de filemodus staan m’n vijf zintuigen op scherp en schat ik elke verkeersdeelnemer in. Op een bepaald moment wordt het routine, maar het is en blijft zaak om elk gaatje, elke slaapkop en elke driftkikker op tijd te signaleren. Kán een automobilist naar rechts of links, dan moet je er als motorrijder op vertrouwen dát -ie het doet. Zelfs wanneer je al naast z’n portier rijdt.
Zoals altijd heb ik het meeste vertrouwen in de vrachtwagenchauffeurs. Professionele chauffeurs die toch over de nodige kwaliteiten moeten beschikken om die 16,5 meter vracht door het Nederlandse verkeersnet te loodsen. Wanneer ik tussen de file door naast een vrachtwagen rij voel ik me dan ook altijd behoorlijk veilig. Ze maken geen onverwachte stuurmanoeuvres en wanneer ze je zien, maken ze bijna altijd extra ruimte. Maar nog fijner is de wetenschap dat de automobilist links naast je vaak ver van de vrachtwagen wil staan, het rijpad hierdoor groot is en er bovendien op rechts geen gaten vallen waar de automobilist in kan duiken.
Aan dat vertrouwde gevoel kwam afgelopen donderdag helaas een einde. Bij Amersfoort wordt de rechterrijbaan geheel gevuld door een lint vrachtwagens en gevoed door het vertrouwen en de ruime afstand tussen auto’s en vrachtwagens rij ik in een aangenaam constant tempo door de file. Ik zet de radio van de Honda F6B nog een tikkie harder, open m’n vizier een stukje en dan… zwaait plots de deur van de vrachtwagen naast me open. Ja hoor, de chauffeur besluit even z’n benen te strekken buiten de cabine. Ik grijp naar de voorrem, het ABS regelt m’n remkracht en de 385 kilogram (exclusief mij) komen nipt, héél nipt, vlak voor de vrachtwagendeur tot stilstand. De chauffeur heeft ogen als lichtende sterren en nog voordat ik een voetje aan de grond zet bulder ik al achtentachtig scheldwoorden in zijn richting: @#*&($%*)@$%(@!!!!!!
Schadevrij, maar me nog niet beseffend dat ik str*ntmazzel heb gehad, parkeer ik de Honda op z’n jiffy en vraag de chauffeur waar -ie in godsnaam mee bezig is. Het antwoord klinkt Pools, maar het zou ook Roemeens of Bulgaars kunnen zijn. Z’n gezicht staat nog in een geschrokken plooi en z’n lichaamstaal en handgebaren maken duidelijk dat de beste man waarschijnlijk nog meer is geschrokken dan ikzelf.
Afijn. Geluk moet je soms hebben en een goede rempartij is ook wel zo fijn. Een wijze les, dus? Nou ja, niet in de zin van dat ik nu bij het langsrijden van elke vrachtwagendeur plat op de motor ga liggen. Maar wel een bevestiging van dat filerijden niets anders is dan een soort Russische roulette. Hoe goed je ook je best doet om het lijf heel te houden, je bent en blijft deels afhankelijk van de grillen van je medeweggebruiker. En dus moet je soms geluk hebben, want anticiperen op een vrachtwagenchauffeur die z’n deur open doet? Dat is best lastig!
