Precies een jaar geleden overleed de MotoGP-wereldkampioen van 2006 toen hij van zijn racefiets gereden werd in Italië, vlakbij het circuit van Misano. In de media en onder fans werd geschokt gereageerd, maar wel anders dan er eerder op Nicky Hayden gereageerd werd.
In navolging van die reacties, kroop redacteur Nick Enghardt in zijn pen voor een column. Nu één jaar na het noodlottig einde snijdt die column nog altijd hout. Zo verguisd als Haydens kampioenschap werd – want Rossi won niet – zo geliefd en zo gewaardeerd was de Amerikaan plots. Nick kreeg daar zacht gezegd rillingen van, zoals je hieronder kunt lezen.
“Het is einde middag en ik ben vanaf de redactie op weg naar huis. Tijdens een korte tankstop blijkt dat ik van Twitter een aantal meldingen heb gekregen over een veel gedeeld bericht van de Gazzetta Dello Sport, de grootste sportkrant van Italië. Nicky Hayden is niet meer. Met een knoop in mijn maag vervolg ik de rit huiswaarts. Pas wanneer ik thuis ben, weet ik de dubbele knoop uit de gekromde zak links boven in de buikholte te krijgen, waarop het geheel zich vervolgens meermalen hardhandig omdraait gedurende de dagen die daarop volgen.
Nicky Hayden was altijd al een coureur naar wie ik erg opkeek, met name om zijn geniale stijl, met het voor- en achterwiel zelden in één lijn. Ook dat Amerikaanse accent, net als de Hollywood-sterren, had zijn charmes. Dat soort dingen spreekt een twaalfjarig mannetje toch aan. Het ging uiteindelijk zelfs zo ver dat ik in 2005 mijn brommer te lijf ging met bussen spuitverf. Oranje en zwart werd hij. Er kwam een lading Repsol-stickers van de plaatselijke scooterboer op en natuurlijk de herkenbare Nicky-sticker met de ster op de linker bovenhoek van de N; enkel de Griekse Y werd er afgeknipt. Hayden was – wat mij betreft – de man, toen al.
Eind 2006 werd het nog mooier, want The Kentucky Kid werd wereldkampioen in de MotoGP. Hoe gaaf was dat! Zeker na die enorme tegenvaller bij de race in Portugal, toen het allemaal over leek. Met die onwaarschijnlijke race op Valencia kwam het uiteindelijk toch allemaal goed voor mijn held. Toen puntje bij paaltje kwam, bleek eigenlijk iedereen toch meer voor Valentino Rossi te zijn. Het gele kamp was duidelijk: Hayden, dat was helemaal geen kampioen, maar een mazzelaar. Een aasgier, die enkel won omdat Rossi dat niet deed. Niets meer en niets minder. Niemand leek het Hayden te gunnen.
Hoezeer dingen kunnen veranderen, bleek toen de Amerikaan in het ziekenhuis belandde. Opeens was hij de ware kampioen. Plots was iedereen fan, opeens gunde iedereen hem de wereld én haakte iedereen in op de hype. Tijd om er een slaatje uit te slaan. T-shirts met ‘The Racer, The Champ, The Legend’ en ‘Forever The Champ’ erop werden mij via allerhande websites opgedrongen. Legende? Toen Hayden eind 2015 tot MotoGP Legend werd gekroond, waren de opmerkingen niet van lucht. En nu hij dood is, heeft hij er volgens diezelfde mensen plots wel recht op?
Ik dacht altijd dat motorraceliefhebbers standvastig waren, ik dacht altijd dat ze principes hadden. Nee, motorsportfans, het zijn net mensen.” – Nick Enghardt
Foto: 2snap
