Een echte vent denkt er ontelbare malen per dag aan. Ik vaker. Ik schuw daarbij – het moet maar eens gezegd – het gebruik van boekjes niet. Wat heet: ik verslind ze. Tot mijn schande moet ik bekennen dat zelfs twee dikke harige mannen op televisie bij mij lustopwekkend werken. Wie mocht denken dat ik door dit alles aan mezelf twijfel heeft het mis. Ik twijfel wel, maar niet aan mezelf. Eerder twijfel ik aan alle mensen die ’s winters besluiten hun motorfiets op stal te zetten. Hoe hou je dat vol? Hoe vaak moet je dan dagelijks wel niet aan motorrijden denken? Heb je überhaupt tijd voor andere gedachten?
Toen het woord sabbatical nog niet was uitgevonden, maakte ik een lange reis door Zuidoost-Azië. Het is niet te beschrijven hoeveel moois ik zag en hoe goed en zorgeloos het leven was. Toch ging er iets knagen. Iets wat niet verdween door het drinken van een biertje tijdens de zoveelste gouden zonsondergang op een paradijselijk eiland, of het aanschouwen van het volgende wereldwonder. Dus vond ik me in Hongkong plotseling terug in een speelhal op een speelgoedmotorfiets om een racespelletje te spelen. Na het inwerpen van een paar lokale dollars bevredigde ik eindelijk mijn motorarmoede. Dat mijn motorisch gestoorde vriendin me versloeg is een blijvend smetje, maar verder was het een heerlijke ervaring om weer te ‘rijden’.
Als ik op Youtube filmpjes kijk – bijvoorbeeld als inspiratiebron voor een reis naar Marokko – van motoren in het woestijnzand, wil ik direct. Als ik vanuit een auto een motorfiets na een korte polsbeweging snoeihard zie wegscheuren, smacht ik. Als ik reisverhalen lees, wil ik. En die twee harige mannen waar ik het eerder over had zijn de Hairy Bikers, twee ruig ogende motorrijders die op de BBC hun liefde voor motoren en koken combineren. Dat ruige is overigens optisch bedrog, want hun gezamenlijke optreden is van een ontwapenend Bassie & Adriaan-niveau. Hoe noemen ze dat soort bikers ook alweer? Rambi’s? Het uiterlijk van Rambo, maar van binnen een Bambi. Maar goed, ik kijk graag naar dit zwaarlijvige knuffeltuig, puur en alleen omdat ze motor rijden. En dat wil ik.
Hoe gekmakend moet het verlangen naar motorrijden zijn als de liefde voor de technische staat van de motorfiets groter is dan de liefde voor het motorrijden? Hoe vul je de gapende leegte in als je lijf en leden niet bloot wilt stellen aan kou en jouw geliefde tweewieler niet aan pekel? Kan iemand me dat gewoon eens uitleggen?
Vanochtend reed ik in de spits over de A2. Ik zie je verveeld wegkijken en hoor je gapen bij het idee aan dit saaie en overvolle stukje asfalt, maar het was schitterend. Onvoorstelbaar, zover durf ik zelfs te gaan. De opkomende zon kleurde dreigende wolkenpartijen buitenaards mooi oranje. Alsof Steven Spielberg helemaal los was gegaan met special effects op de hemel boven Abcoude. Ja, met de sneeuw nog op de weilanden was het koud, maar zoiets wil je toch niet missen. Ik in ieder geval niet. Ik wil. Altijd.
