Vallende bladeren waren het niet. Dalende temperaturen treffen geen blaam, net als herfststormen of de prestaties van voetbalclub Telstar. Het waren de steeds kortere dagen die me voor het eerst een herfstdip bezorgden. Een mild dipje weliswaar, maar ik zou liegen als ik zei dat ik barstte van de energie. Dagen achter elkaar sleepte ik me met de grootst mogelijke tegenzin uit het warme bed om in het donker naar kantoor te rijden. Op de terugweg staarde ik gedachteloos voor me uit in de duisternis van de avondspits.
Tot zo ver mijn klaagzang vol zelfmedelijden. De oplossing voor de energieschaarste lag voor de hand en was uiterst effectief. Een doelloos stukje motor rijden krikte het energieniveau aanzienlijk op. Ik moet me bedwingen om te schrijven dat het ritje licht in mijn leven bracht, dat klinkt zo suf, maar het had er veel van weg.
Het was ook nog eens een ritje van niets. Het ging niet door exotische gebieden, maar door het schaarse groen tussen Amsterdam en Utrecht. Een volledig platgetreden polder, gelardeerd met snelwegen en forensendorpen. Desondanks had ik in de Alpen niet méér kunnen genieten. Adrenalineverhogend was het niet. Van scherp stuurwerk was geen sprake en van supersonische snelheden evenmin. Een getraind wielrenner was me op het rechte eind nog voorbij gefietst. Uit mijn mond teken je geen vaagpraat op over één zijn met de natuur. Het was gewoon een lekker tochtje en het deed me goed. Blij verrast keek ik naar ooievaars en weilanden vol ganzen alsof ik ze voor het eerst zag. Oer-Hollandse plaatjes van molens, zwaar beladen vrachtschepen en buitenverblijven gaven me het gevoel toerist in eigen land te zijn.
Toch blijft het lastig om zo’n helende rit gewoon te accepteren. De amateurpsycholoog in mij zoekt altijd verklaringen. De frisse wind in het gezicht en het geluid van knisperende herfstbladeren bieden troost. Dit keer kwam er wat anders bij: het begin- en eindpunt waren bekend, maar alles daartussen was volledig open. Zag ik links een leuk weggetje, dan dook ik erin. Of rechts. Sommige weggetjes liepen dood, andere waren briljant. Natuurlijk reed ik eerder op deze manier, maar ik was het de laatste tijd een beetje vergeten.
Een opmerkelijke suggestie van een collega-redacteur die ik in eerste instantie als bespottelijk bestempelde, kwam plotseling aanlokkelijk over. Hij wil ooit zonder kaart en eindbestemming met de motor op vakantie gaan. Elke weg mag je induiken, de keus is aan jou. Dat begint al bij het tuinhek; links of rechts? Oost, west of toch noord? Snelweg op, of er na honderd meter alweer af omdat er ergens een opwindender B-weggetje heuvelop meandert?
“Belachelijk”, schoot ik het idee ooit af. Op zoveel kortzichtigheid kom ik terug na een ‘stuurloos’ ritje van slechts een paar kilometer. Als zo’n kippenstukje al zoveel goeds oplevert, hoe voel ik me dan als ik een week lang achter elkaar doelloos rondrijd? Tegen de herfst van 2016 moet ik er maar eens echt aan geloven om volkomen stuurloos te zijn.
