Motorreis Marokko door woestijnen, oases en over adembenemende bergen

De Arabische Nachten, oosterse flair in kleurrijke bazaars, slangenbezweerders en suikerzoete muntthee: ja, Marokko is anders. Je zou dit alles ook elders kunnen meemaken, op het Arabisch schiereiland bijvoorbeeld, of in de andere landen van Noord-Afrika, maar op het ogenblik is alleen Marokko veilig en comfortabel te bereizen, vooral als je op een motor zit.

De Oriënt overspoeld ons met vele beelden en indrukken: de Islamitische cultuur, de koningssteden Fez en Marrakech, de weg van de Kasbahs en de afwisselende landschappen van het hoge Atlasgebergte, de rotskloven, zandduinen, palmbossen en oases, de souks, de markten en de smalle steegjes, de kleurrijke drukte, de geuren van exotische specerijen – een totaal nieuwe ervaring. Bovendien zijn er fantastisch mooie wegen die door het Hoge Atlasgebergte kronkelen en hoogten van meer dan 2000 meter bereiken.

Deze rondreis begint in Málaga, maar op de eerste dag nemen we al de veerboot naar Afrika en gaan we midden in de Oriënt, naar de blauwe stad Chefchaouen. Op het programma staan rustdagen in Marrakech en Fes, waarschijnlijk de boeiendste steden van Marokko, en een optionele nacht in de woestijn, in een kamp tussen de duinen dat alleen per kameel of te voet bereikbaar is. De sterrenhemel daar, ver van kunstmatige lichtbronnen, is gewoon onbeschrijfelijk. Erg Chebbi, de toegangspoort tot de Sahara, is het keerpunt van onze tocht, van hieruit gaan we weer naar het noorden.

Lees hier meer.

Tour data:

Marokko, een onvergetelijke rit naar een andere wereld!

Tourguide – Ted Goslinga

De vraag die ik bij elke begeleide motorreis die ik de afgelopen jaren als tourguide voor Edelweiss Bike Travel heb gemaakt krijg, is: Wat is je favoriete tour? En hoewel ik serieus denk dat elke tour zijn eigen charmes heeft en elk land zijn unieke landschap en cultuur, is er één land waar ik meerdere tours heb gemaakt en dat me blijft fascineren, en dat is Marokko. Dit betoverende land in Noord-Afrika ligt zo dicht bij het Europese vasteland (slechts een uur met de veerboot vanuit Spanje) maar je bevindt je meteen in een andere wereld als je het land binnenkomt. Elke keer als we de grens met Marokko passeren, nadat we de typische hectische douaneformaliteiten achter ons hebben gelaten, haal ik diep adem en dompel me onder in de typische geuren en geluiden van dit fascinerende gebied in Noordwest-Afrika. Dit land heeft veel vele gezichten en zeer verschillende gebieden waar je doorheen rijdt: prachtige stranden langs de Middellandse Zeekust in het noorden en langs de Atlantische kust aan de westkant van het land. En wat te denken van het prachtige Rifgebergte in het noorden en het Midden Atlas en Hoge Atlas gebergte meer naar het zuiden, allemaal met hun unieke signatuur. En natuurlijk eindeloze woestijngebieden waar we meestal op een kameel springen en een onvergetelijke nacht in de woestijn doorbrengen in een Berbers kamp. Duizenden sterren tellen en de volgende ochtend wakker worden met een vers kopje muntthee en op een zandduin klimmen om de zon boven de woestijn te zien opkomen. Het is allemaal mogelijk binnen één land.

En natuurlijk kun je Marokko niet verlaten zonder minstens één van de vier Koningssteden te hebben bezocht met al hun eigen unieke signatuur: Marrakech met zijn enorme stadsplein in het oude centrum met zijn stand-up restaurants, de slangenbezweerders, de verhalenvertellers en natuurlijk de Souk: het labyrint van kleine steegjes met duizenden kleine winkeltjes en ambachtslieden. Het prikkelt al je zintuigen. Of de stad Fez, met zijn prachtige oude stadsmuren die ook een verbazingwekkend oud centrum herbergt met historische gebouwen en geheimen uit het verleden.

Of de mysterieuze blauwe stad Chefchaouen met zijn hemelsblauw geschilderde huizen tegen de bergheuvels geplakt. En het mooiste van alles: dit alles rijden op een motorfiets die het mogelijk maakt om dit prachtige deel van Noord-Afrika te voelen en te ruiken ! Een onvergetelijke reis !

Ervaring Marokko – Angela de Haan

Als je mij zou vragen naar de landen met de meest gastvrije en behulpzame mensen, dan zou Marokko zeker boven aan mijn lijst staan. Maar hoe verhoudt zich dat tot de politie?

In de 10 jaar dat ik als reisleider voor Edelweiss werk, ben ik meer dan 20 keer naar Marokko gereisd. Terugkijkend op mijn allereerste keer dat ik de grens overstak, speelt er een glimlach over mijn lippen. Bij aankomst was de grenspolitie nogal verward door het aantreffen van een vrouw aan het hoofd van een groep motorrijders. Toen ik het jaar daarop weer terugkwam, gaf de verbaasde blik in hun gezichten mij een goed vermoeden van wat zij gedacht moeten hebben: “Eh, ik denk dat we deze vrouw al eerder gezien hebben.” Tour na tour, realiseerde ik een duidelijke verbetering in het verloop van de grensovergang procedures. De politie en ik, we waren nog geen dikke vrienden geworden, maar ik zou zeggen dat we tegen die tijd een vrij goede “zakenrelatie” ontwikkeld hadden. Hoewel de documentatie voor de eigenlijke grensovergang niet leek te verminderen, was ik zeer verheugd te merken dat de grensovergangen met onze reisgroepen vlotter verliepen naarmate de grensautoriteiten mij beter leerden kennen.

Het moet ongeveer op mijn 10e reis geweest zijn, toen de dingen er anders uit begonnen te zien bij onze aankomst in het grensstation. De politieagenten waren nog steeds dezelfde, maar de inrichting van het station zelf was een beetje veranderd. Net als de procedure. Het waren op dat moment slechts kleine veranderingen, maar ze maakten me duidelijk dat er algemene veranderingen op komst waren. Aanvankelijk was het dezelfde grote hallo en gastvrije drukte als de vorige keren. Plotseling verscheen er echter een nieuwe officier met een zeer ernstig gezicht. Hij scheen de nieuwe “grote baas” te zijn, en, zoals ik zeer spoedig zou ontdekken, zonder zijn laatste handtekening om “te gaan”, zouden de deuren naar Marokko niet voor ons opengaan. Mijn voorgevoel zei me dat we hier aan de grens meer tijd zouden doorbrengen dan de gebruikelijke 2 uur. En reken maar, hij liet ons zitten en wachten. Hij ging zorgvuldig alle documenten na en vroeg om nog meer certificaten. Waaronder een attest van Edelweiss dat ik werkelijk de bevoegde reisleidster was om deze groep motorrijders door Marokko te leiden. Ik ben inderdaad een zeer geduldige vrouw, maar deze Marokkaanse beambte rekte mijn geduld tot het uiterste. Maar toen herinnerde ik mij wat ik tijdens vorige rondreizen bij de Marokkaanse bevolking had waargenomen: Ongeacht iemands positie in het leven, het is belangrijk respect te tonen. Wel, ik denk dat dit voor iedereen geldt, nietwaar? Ik had er geen enkel probleem mee hem te zeggen wat een wijs en gul mens ik hem vond en hoe gelukkig ik ons vond dat hij het ons mogelijk had gemaakt zijn mooie land te bezoeken. En ik meende het. Hij deed alleen zijn werk. Ik weet niet zeker of het mijn vriendelijke glimlach was, mijn woorden of gewoon het feit dat hij zich de anders zo warme en vriendelijke manier leek te herinneren waarop de Marokkaanse bevolking zich tegenover toeristen gedraagt. In een oogwenk veranderde hij in de meest gastvrije persoon op deze planeet. Met een simpele handbeweging staakten de agenten die onze achtervolgingsauto controleerden hun zoektocht naar mogelijk “gesmokkelde” goederen, alle documenten werden snel ondertekend, en de deuren van Marokko gingen eindelijk voor ons open.

Als je door Marokko reist zul je veel politieagenten of koninklijke wachters langs de kant van de weg zien staan. Misschien voel je je er in het begin niet prettig bij. Maar omdat Marokko een koninklijke staat is, is het hier heel normaal dat zowel de koninklijke wacht, het leger als de politie langs de weg staan voor de bescherming van de koninklijke familie. Uiteindelijk zul je het zelfs leuk vinden om ze in hun kleurrijke uniformen te zien. Terugkomend op onze tour, moet ik zeggen dat ik verbaasd was zelfs een groot aantal van hen te zien salueren naar ons.

Ik was nog meer verbaasd toen ik zag dat onze groep de stad Rabat werd binnengeleid door een aantal politieagenten op motoren. De hoofdstad van Marokko is een grote stad met chaotisch verkeer. Ik ben de stad al een paar keer binnengereden en het was niet zo’n groot probleem voor mij. Maar WOW!!! Het was ongetwijfeld heel wat dat deze politieagenten ons motorrijders met knipperende blauwe lichten naar ons hotel begeleidden. We waren verbaasd.

Op een later tijdstip, toen we een stuk vrij konden rijden, kwam ik langs een groepje motorrijders die door de politie waren aangehouden, waarschijnlijk wegens te hard rijden. Niet zo erg, denk ik. Maar toch, het zou een duur pleziertje kunnen zijn. Toen ik aankwam en de politie uitlegde dat deze heren deel uitmaakten van mijn tourgroep, verruilden zij opnieuw hun ernstige blik voor een stralende glimlach en verzekerden ons dat er geen geld hoefde te worden betaald en dat wij vrij waren om onze weg te vervolgen. Ik deed mijn best om de verbazing op mijn gezicht te verbergen en we gingen verder.

Op de laatste dag van deze tour, moesten we natuurlijk weer de grens over. Meestal duurt het niet zo lang om het land uit te komen als je eenmaal door het verkeer heen bent. Maar opnieuw, tot mijn grote verrassing, werden we, zodra we gesignaleerd waren, over een aparte baan langs al het verkeer tot aan het gebouw van de grens geleid. En raad eens wie daar op ons stond te wachten? Precies. Het was dezelfde agent die ons bij binnenkomst had gecontroleerd. Met een brede glimlach en een vriendelijke knipoog vroeg hij me of we een goede reis hadden gehad en of het land en de politie ons bevielen. Ja, inderdaad, dat is zo. En we voelden ons zeer goed beschermd. Met minstens dezelfde grote glimlach begreep ik het en ik knikte mijn hoofd, schudde zijn handen in dankbaarheid. Ik denk, ja, je kunt vrienden zijn met de zeer goed verbonden Marokkaanse politie. Ik kan niet wachten om terug te komen en dit fantastische, kleurrijke land nog een keer te bezoeken!

Ervaar de ongerepte natuur van IJsland