Moeder Carlin Dunne: ‘Hij zou willen dat we leren van deze tragedie’

Romie Gallardo, de moeder van coureur Carlin Dunne, heeft in een verklaring opgeroepen onder geen beding de Pikes Peak International Hill Climb te verbieden. Dunne overleed tijdens de 97e editie van de legendarische Race To The Clouds in de Amerikaanse staat Colorado.

In een paginalange emotionele verklaring legt Gallardo heel persoonlijk uit hoe ze de afgelopen twee weken sinds het tragische ongeval beleefd heeft, maar ook hoe ze Dunne zag en wat Pikes Peak voor hem betekende. Behalve een enorm verdriet, proef je in de brief ook een geweldige liefde. Voor haar zoon an sich, maar ook voor de passie die Carlin Dunne voor de races van Pikes Peak en motorraces in het algemeen had.

Nalatenschap

Meer nog stelt Gallardo dat Carlin nooit zou hebben gewild dat de motorraces van Pikes Peak na zijn ongeval tot een einde zouden komen. Ze zou niet willen dat iemand de droom en de liefde voor Pikes Peak die Carlin had, niet meer na zou kunnen jagen. Dat kon nooit de nalatenschap zijn die hij voor ogen had.

Hieronder lees je de volledige verklaring vertaald. De originele verklaring is uitgestuurd naar media wereldwijd en lees je onder meer hier.

OFFICIËLE VERKLARING

door

Romie Gallardo, Carlin Dunne’s Mother

Het is twee weken geleden dat mijn zoon ons verliet. Ik wist meteen dat ik mijn kleine jongen (ja, hij was 36 jaar oud, maar nog steeds mijn kleine jongen) verloren had, toen zijn tijd in de vierde en laatste sector van de race uitbleef. Lieve Heer, zorg goed voor mijn jongen. Hij is waarlijk in Uw handen nu.

Vanaf het moment van de crash hebben de officials van de Pikes International Hill Climb van mij alle samenwerking gekregen. Ze toonden mij alle nodige privacy, respect en waardigheid, en ik blijf de organisatie steunen waar nodig. Toen ik aankwam in Colorado Springs, werd ik overladen met liefdevolle berichten. Megan Leatham, directrice van de PPIHC; bestuurslid Tom Osborne; Paul en Becca Livingston, eigenaars van Carlins sponsor Spidergrips; Jason Chinnock, de CEO van Ducati of North America en ook Ducati Motor Holding in Bologna; stuk voor stuk waren ze er voor me. Ze hebben me beschermd. Nog veel belangrijker; ze beschermden mijn zoon. Ik zal ze hier voor altijd dankbaar voor zijn.

Iedereen die Carlin kende, hield van hem. Hij was ieders vriend. Of hij nou de rol van grote broer speelde, het broertje of de beste vriend. Van jongs af aan heb ik Carlin aan de wereld gegeven, want ik wist dat hij groter was dan ik. Hij was groter dan onze moeder-zoonrelatie. Niets stond tussen hem en de passies die hij najaagde, en ik heb hem daar dan ook altijd in gesteund. Hij was blij te weten dat dingen oké waren, want ‘Mama bewaakt het fort wel’. Roekeloosheid kende hij niet; op geen manier. Ik vertrouwde hem volledig. Jaren geleden groeide hij echt boven zichzelf uit en toch zag Carlin zichzelf nooit als iets echt bijzonder. Ik deed dat wel. Maar ja, natuurlijk deed ik dat – ik was ‘de moeder’. Die doen dat, maar toch. Hij deed zijn eigen was, hij ruimde zelf de drollen van zijn hond Sonny op en hij zei altijd alsjeblieft en dankjewel.

Carlin hield van die berg. De berg daagde hem uit, lonkte altijd naar hem en trok hem altijd naar haar terug. Het was een relatie waarin Carlin niets dan respect voor de berg had en ook was hij altijd bewust dat de dag kon komen dat zij hem weg kon nemen. Dat gezegd hebbende, weet ik zeker dat Carlin nooit zou willen dat de motorrace op Pikes Peak zou stoppen. Hij zou willen dat we leren van deze tragedie. Hij zou aanmoedigen dat de juiste instanties doen waar ze goed in zijn en uitzoeken hoe het misgegaan is en dat de raceleiding veiligheid altijd zullen blijven najagen.

Drie dagen na Carlins overlijden vroeg een verslaggever me hoe ik me voelde over de race, nu; na dit alles. Ik kon alleen maar antwoorden: ‘Precies zoals ik me op 29 juni voelde, daags voor zijn ongeluk.’ Zijn hele leven heb ik geweten dat de kans bestond dat ik hem kwijt zou raken. We zijn aan dit avontuur begonnen zonder terug te kijken, maar ook zonder ooit te vergeten dat er een donkere kant aan deze sport zit. Ik weidde me aan hem en aan zijn dromen. Hij deed waar hij onvoorwaardelijk van hield. Wie zijn van om de droom te racen tijdens de Pikes Peak International Hill Climb en die liefde voor de sport een andere racer te onthouden?

Tot slot wil iedereen, van over de hele wereld bedanken. En dan bedoel ik iedereen in Carlins enorme familie van vrienden, kennissen, fans en supporters; ver weg en dicht bij. Onze familie kon niet dankbaarder zijn. Jullie woorden hebben ons bereikt en geraakt. Jullie liefde, jullie steun – de verhalen, de video’s en de foto’s – hebben me immens gesteund en helpen me nog altijd. Diepgeraakt ben ik door jullie liefde en de wijze waarop mijn zoon geëerd wordt. Carlin zou met stomheid geslagen zijn door de aandacht die hij nu krijgt. Hij zou niets liever gewild hebben dan dat jullie allemaal in vrede samen konden zijn. Zijn herinnering blijft in leven; hij leeft verder in ons allemaal.

Rust zacht, kleine jongen. Het is oké; wij bewaken het fort. We zorgen voor Sonny. En zoals je je kleine zusje ooit zei ‘Blijf maar gewoon trappen’. En dat gaan we ook doen – we blijven trappen; dan val je niet om. Ik zie je als ik je zie.

Foto: Spider Grips Ducati