Aprilia komt met een dubbeloffensief, niet alleen de RSV4 superbike kreeg een serieuze upgrade voor 2015, ook z’n naakte broeder, de Tuono V4 mag zich verheugen op een frisse wind, laatste voornamelijk door de verbrandingskamers trouwens…Van der Wal was in Italië en maakte de eerste meters met de V4 1100.
100cc extra, maakt dat nu zo veel verschil?
Om te beginnen is het niet eens 100cc maar ‘slechts’ 77,4cc meer dan bij de oude Tuono. De boring groeide namelijk van 78 naar 81 cc wat, bij gelijkblijvende slag, een slagvolume oplevert van 1077cc. Toch is de Tuono voelbaar sterker, vooral in het lage- en middentoerenbereik. Daar was het Aprilia ook om te doen. Net als bij de RSV4 is ook bij de Tuono stevig bezuinigd op het gewicht van de interne delen. Het kwartet zuigers is lichter, even als de nieuwe Pankl-drijfstangen en de dunnere zuigerpennen. Samen met de grotere ventilatieopeningen onder de krukas (reductie van de pompverliezen) zorgt dat voor een aardige oppepper van de V4’s loopcultuur.
Dat voel je dus?
Zeker. De Tuono was al akelig snel, maar nu pakt het blok nog gretiger op en loopt het aanzienlijk harder door. Het extreem lineaire karakter heeft plaatsgemaakt voor een meer opgewonden, heftigere vermogensopbouw. Toch maakt vooral het middengebied indruk, Aprilia claimt rond de 8.000 tpm zelfs een winst van zo’n 20-pk op het achterwiel. Het piekvermogen steeg trouwens naar 175 pk, vijf pk extra ten opzichte van z’n voorganger. Goede nieuws is wel dat door de snellere rekencapaciteit van de nieuwe Marelli ECU de ride-by-wire gasreactie er behoorlijk op vooruit is gegaan. De Tuono ligt erg mooi op het gas, geen overbodige luxe met zo’n berg koppel aan de tap. O ja, en dat geluid hé…dat verdient toch wel een eervolle vermelding. Waanzinnige soundtrack heeft deze V4 toch. Een vervangingspijp is volledig overbodig.
Stuurt nog even goed als z’n voorganger?
De aanpassingen die ze in Noale hebben doorgevoerd dienden vooral de lichtvoetigheid in sturen wat op te poetsen. Aprilia wilde het zwaartepunt omlaag brengen voor een flitsender stuurkarakter en heeft de motor daardoor in z’n geheel wat laten zakken. Zo werd de voorvork 10 mm korter en zakte het zadeldek 15 mm. De balhoofdshoek werd iets aangescherpt van 25,1? naar 24,7? en de naloop een stevige 8 mm ingekort tot 99,7 mm. Resultaat is een Tuono die heel makkelijk een hoek in wil, maar ook weer niet zó makkelijk dat het doorslaat naar het nerveuze. Best knap.
Anders nog iets?
Oef, ja, de rijmodi zijn aangepast. Er is geen verschil meer in vermogen, enkel nog in gasreactie en motorrem. De Rain-modus is vervangen voor een Race-optie. Ruil je je oude Tuono in, moet je op een regenachtige dag dus wel even rekening houden dat je nu een heel andere ‘R’ krijgt voorgeschoteld dan voorheen. Verder ook nog de Sport en Track optie. Daarnaast is ook het Sachs veerwerk opnieuw gekalibreerd en de swingarm iets verlengd. Over veerwerk gesproken, de Tuono met het grootse sexappeal is natuurlijk de Factory. Helaas reden we deze niet, het grote verschil zit ‘m in de Öhlins-vering, de 200 mm Supercorsa achter en het RSV4-kontje. Jammer dat Aprilia niet heeft gekozen voor gesmede wielen als standaard Factory-uitrusting, dat hoort er toch wel een beetje bij.
Goed, wat kost dat?
De ‘gewone’ Tuono staat voor €17.045,- in de showroom, voor een kleine 2.000 Euro meer kan je de Factory meenemen: € 18.995,-. Niet goedkoop, maar heel veel beter, laat staan heftiger wordt het niet in het (hyper)naked segment.
[justified_image_grid ids=21929,21930,21905,21931,21932,21933,21934,21935,21936,21937,21938,21939,21940,21941,21942,21943]
