Mensen wijzen er vaak op dat voertuigen op twee wielen van nature instabiel zijn, en dat vier wielen veel veiliger zijn. Als je die logica volgt, zouden zes wielen nog beter zijn, toch? Misschien niet altijd.
Als je een van de 108.000 mensen bent die de Australische trial- en stuntrijder Jack Field volgen op Instagram, ben je er misschien al mee bekend. Begin maart van dit jaar kocht hij vier Husqvarna Svartpilen 401-motorfietsen. Precies een maand later werden de motoren in paren vastgesjord en trokken ze met een snelheid van zo’n 65 km/u rond in een stadion in Sydney, Australië.
De video’s hebben zowel motorrijders als niet-motorrijders verrukt, vanwege de waanzin en de vindingrijkheid van het idee. Maar de vraag is waarom? Nou, omdat het geweldig is, natuurlijk. Toch bleven we met een paar vragen zitten: Wie heeft deze contrapties in elkaar gezet? Hoe werkt de besturing? Hoe voelt het om te rijden? Hoe is het om een moderne Ben Hur te zijn?
‘In de jaren dertig van de vorige eeuw had de Australische politie een motorstuntteam dat demonstraties gaf op landbouwshows,’ legt Field per e-mail uit. ‘Een van hun optredens was strijdwagenrennen.’ De herdenking kwam samen toen Field werd uitgenodigd om deel te nemen aan de Sydney Royal Easter Show, een feest dat landbouw, carnaval en entertainment samenbrengt. De show brengt jaarlijks ongeveer een miljoen toeschouwers op de been.
Zwitserse politie voegt twee Zero SR/S motoren toe aan hun vloot
Hoe zijn de wagens tot stand gekomen? ‘Ik heb bijna alles zelf gefabriceerd,’ schrijft Field. Het enige wat hij niet heeft gefabriceerd is de gevlochten remleiding, die de achterremmen van de motorfietsen verbindt met een voetrempedaal in de wagen. Al het andere is van zijn hand, inclusief de koppelingsleidingen van een meter of drie.
‘Gashendel en schakelaars werken normaal,’ mailt Field. ‘Deels vanwege een veelgebruikt maar cruciaal stukje technologie op de Svartpilen 401: De ride-by-wire gashendel. Na het ontwerpen van een kabelboom – van een rol 12-aderige kabel die ik in de schuur vond – werden de bedieningselementen van de motorfiets naar de bedieningsarm (of ‘teugels’) geleid, zodat de coureurs het toerental kunnen aanpassen en de gashendel (bijna) als normaal kunnen gebruiken.’ Totale kosten van de bouw? ‘Ik ben de tel kwijtgeraakt van de uren die ik erin heb gestoken, maar dit is duur speelgoed geworden.’
Een voor de hand liggende vraag is hoe ze rijden en gezien Fields talent op een motorfiets vroegen we ons zeker af of deze strijdwagens eigenlijk geen doodskisten zijn. ‘Ze zijn verrassend gemakkelijk op snelheid te rijden. In principe is het net alsof je op een quad rijdt, maar dan meer als een aanhangwagen die wordt voortgetrokken. En je stuurt met een stel teugels. Lijkt normaal, toch?’ Normaal? Nee.
Zoals bij elk project, zijn er nog verbeteringen aan te brengen. De coureurs kunnen bijvoorbeeld niet schakelen tijdens het rijden. Dus gebruiken ze de tweede versnelling en een flinke dosis toerenbegrenzer, zoals je op de video’s kunt horen. ‘Ik ga een elektronische shifter op het stuur bouwen,’ schrijft Field, ‘zodat we tijdens het rijden kunnen schakelen en wat meer snelheid hebben op de grotere circuits.’
