Je kunt Harley-Davidson aan heel veel dingen linken, maar niet aan tweetakt. Toch? Of wel? Jazeker wel! Want dit is de RR500. Deze Harley danken we aan een hecht clubje van slechts vier mannen die het Harley-Davidson-raceteam samenstelden. Dat gebeurde vanuit een door het Amerikaanse merk aangekochte fabriek – gelegen naast een meer in het Italiaanse Varese – waar voorheen Aermacchi-vliegboten werden gebouwd. Na de oorlog legde Aermacchi zich vervolgens, net als vele andere bedrijven, toe op het bouwen van motorfietsen om te voorzien in de grote vraag naar vervoermiddelen in het door de oorlog verwoeste Italië. Dat deed het bedrijf zo succesvol dat in 1960 Harley-Davidson de helft van de fabriek overnam.
Alan Cathcart kreeg de unieke kans om te rijden met deze fabrieksracer, die – om zomaar iets te noemen – een enorme benzinetank van dertig liter had om de dorstige twin niet zonder brandstof te laten staan. Het is desondanks verrassend dat de zitpositie ondanks die tank heel compact aanvoelt en met zijn wielbasis van 1410 millimeter is het zelfs een heel wendbare en snel sturende machine. De eerste paar ronden van een race was het destijds waarschijnlijk opletten geblazen met zoveel benzine en dus een flinke massa, die de RR500 nogal topzwaar laat aanvoelen. De kortere races in het Italiaanse kampioenschap waren met een kleinere voorraad benzine vast een stuk minder uitdagend.
Geheel in overstemming met zijn wat plompe bouw is het krachtige en koppelrijke karakter van de motor. Hij trekt er vanaf 4000 toeren al stevig aan – met een soepele overgang naar zijn daadwerkelijke powerband – en dat is ook te danken aan de zorgvuldig uitgedokterde Stinger-expansie-uitlaten. Daarin speelt tuner Ezio Mascheroni een grote rol. Het hoe en wat daarover lees je in de nieuwe MOTO73…
