In plaats van terug te vallen op de zo vertrouwde, tot in de puntjes doorgeëvalueerde, viercilinder besloot Yamaha het met de MT-09 over een andere boeg te gooien. Die van de driepitter. Op papier is de triple goed voor een gezonde 115 pk bij 10.000 tpm en 87,5 Nm bij 8.500 tpm. Dat lijkt niet hysterisch veel meer dan uittredend stalgenoot FZ8 (106 pk en 82 Nm), de MT maakt er wel al veel eerder in het toerenspectrum serieus werk van dan de piekerige viercilinder. Daar komt bij dat de driepitter door afwezigheid van een hele drijfstang, zuiger, verbrandingskamer en aanverwante artikelen liefst 10 kg minder op de schaal zet dan z’n voorganger. En dan hebben we het alleen over het blok. Over de hele linie maakt de MT, uitgerust met een die-cast aluminium frame een afgetrainde indruk: 188 kg. Rijklaar. Daarmee bivakkeert de MT in Street Triple- en Brutale 800-territorium.
De compacte opbouw van de driecilinder werpt ergonomisch z’n vruchten af. Wat direct opvalt is de riante beenruimte (lees: kleine kniehoek) en de rechttoe-rechtaan, supermotard-achtige zitpositie. Er valt nog iets op. De gretigheid waarmee de MT aan het gas hangt…Met een druk op de knop kun je wel switchen van STD(standaard) naar A- of B-Mode; in A wordt de gasreactie verder aangescherpt, in B juist wat afgevlakt voor ‘easy to use power characteristics’. Gezien de nogal opgewonden standaardsetting, opteer ik gelijk voor B. De driepitter pakt nu wel loepzuiver op.
Je kunt merken dat ze bij Yamaha lang bezig zijn geweest de vermogensafgifte te perfectioneren. De crossplane-lay-out, de verschillende inlaatkelkhoogten, de korte bakverhoudingen; alles dient om de pk’s zo vroeg mogelijk los te laten en vervolgens zo lang mogelijk vast te houden.
Rondsturend over de ietwat gladde Kroatische wegen voel je dat Yamaha de balhoofdhoek en naloop (25? en 109 mm) aardig aan de veilige kant heeft gehouden. Het was de Japanners vooral te doen om een lekker neutraal aanvoelend rijwielgedeelte te creëren. Sturen gaat niet met de gretigheid van een Street Triple of Brutale, maar dat zal zich enkel laten voelen in een direct vergelijk. Daarbij gaan koersveranderingen nog altijd dermate vlot, dat de MT zich het predicaat ‘sportief’ probleemloos mag toe-eigenen. Datzelfde mag zeker ook gezegd worden van de vierzuiger Sumitomo’s, geheel naar hedendaagse standaard radiaal opgehangen en van het monoblock-type. Een vingerhoedje ‘input’ is genoeg om de MT op z’n neus te zetten.
Na een lange periode van radiostilte slaat Yamaha nu keihard terug met deze MT-09. De driepitter brengt verfrissend nieuw (Japans) elan in het populaire naked segment en dat alleen is al pure winst. Hoewel de MT een uiterst fijn sturende en tot in de puntjes verzorgde motor is – het oog voor detail is in design en afwerking uitzonderlijk hoog voor een motor uit dit genre – steelt het driecilinderblok toch de show. De vermogensontplooiing van de 850-triple is om door een ringetje te halen, potent vanaf de eerste omwenteling, maar geciviliseerd genoeg om iedereen te vriend te houden. Schoonheidsfout is de gasreactie, die in STD-mode het Zwitserleven Gevoel aan boord wat in de wielen rijdt. Deze hapering daargelaten, maakt Yamaha met de MT-09 een spectaculaire driecilinder-entree. Prijs? € 9.490,-, inclusief ABS.
[justified_image_grid ids=18935,18936,18937,18938,18939,18940,18941,18942]
