Op een dag die in het teken staat van ‘de boer’ kunnen wij onze waardering voor de agrarische sector natuurlijk ook niet onder stoelen of banken steken. We kunnen namelijk nog veel leren van de boer. Zo ging redacteur Nick met de 2016 kampioen van het IDM Superstock – Danny de Boer – naar het circuit van Zolder om circuittraining van een echte expert te ontvangen.
Voorbereiding?
Hoe ik me voorbereid heb, is de eerste vraag van Danny. ‘Niet’, is het antwoord. Mijn plan was om de avond van tevoren wat on-boardbeelden te bekijken en een schematische tekening van de baan op te zoeken, maar de weersvoorspellingen zetten mijn enthousiasme – en daarmee mijn geplande voorbereiding – in de ijskast. Ik weet nog net dat de eerste bocht linksaf is en dat Gilles Villeneuve hier aan zijn einde kwam. ‘Goed, ga eerst maar eens een sessie achter me aan rijden; mijn lijnen en mijn tempo volgen. Dus laat het gat niet te groot worden’, adviseert Danny.
Wat volgt, is een eerste kennismaking met de BMW S1000RR, op verse straatbanden welteverstaan. Met dat nieuwe rubber heb ik mijn eerste excuus alvast binnen, mocht ik echt niet vooruit te branden te zijn. In alle eerlijkheid doe ik in het echt maar wat, want ik heb er geen idee van hoe Zolder in elkaar steekt. Een milde vorm van paniek maakt zich van me meester; welke versnelling waar te pakken, hoe lang en recht is dat rechte stuk, waar ligt de apex? Op dit moment kan Danny mij alles wijsmaken.
Na de eerste sessie blijk ik als snelste tijd een ronde in de 2.05 minuten op de klok te hebben gezet. Wat de regerend IDM Stock-kampioen hier begin juli tijdens de wedstrijd reed? Per ronde ruim dertig seconden sneller…
Danny pakt er een A3-tje met de circuit-lay-out bij. ‘De Bolderbergbocht hier, noemen ze ook wel Het Ziekenhuis. Daar ga je ook belanden zo, want harder dan jij daar nu op aanremt, gaat je niet lukken. Hard remmen is prima, maar wel rechtop. Zoals je nu op die bocht aanvliegt, gaat het vroeg of laat fout. Je remt al hard en laat, maar om die reden laat je nu nog heel veel liggen. Juist bij de chicanes kun je veel tijd winnen, background image maar ook veel verliezen. Al zul je ook in het meer vloeiende eerste deel veel beter op je lijnen moeten letten.’
Op je tellen passen
Wat hij bedoelt, is dat ik juist op zijn lijnen moet letten. Danny’s BMW lijkt dan wel op zijn IDM-stock-racer, maar het is gewoon een standaardmachine met racekuipen in dezelfde kleuren. Dus wat zijn BMW kan, kan de mijne ook. Desondanks gaat Danny harder dan ik en lijk ik toch zijn lijnen niet te kunnen volgen. De volgende sessie lonkt.
Zitten en luisteren. Nu mag ik voorop. Ik heb in mijn hoofd waar Danny me heen heeft gejaagd in de eerste sessie, maar dit in de praktijk brengen valt niet mee. Niet lang daarna komt hij me dan ook voorbij. Vingertje naar buiten gestoken, wijzend waar ik heen moet en waar ik moet blijven, leidt hij me nogmaals het circuit rond. Met name bij de chicanes moet ik langer wachten voor ik instuur. Ik verpest nu telkens de tweede knik van de links-rechts- en rechts-linkscombinaties. ‘Je rijdt wel heel gevarieerd, vind je ook niet?’, lacht hij me toe. ‘Let op die lijnen, die maken echt het verschil om sneller te worden.’
Ik begin nu een veel beter gevoel te krijgen, zelfs al rijdt Danny zeker in het eerste deel van de baan nog steeds met alle gemak bij me weg; de lijnen helpen. Het harde remmen heb ik verruild voor meer de bocht in rollen en wat subtieler de remmen aanspreken. Blijkbaar iets te subtiel, gezien het commentaar van Danny. ‘Je hebt een superbike onder je kont, hè. Geen Moto3. En zag ik nou eenremlichtje oplichten over de Sacrementsheuvel? Nooit doen!’ Danny vervolgt, zich meer focussend op mijn rijden dan op mijn domme fouten. ‘Je kunt het vermogen van de BMW veel beter benutten. Hard remmen, insturen, rechtop zetten en gas erop. Nu rol je juist met te veel snelheid de bocht in en kom je in de knoop. Je hebt het vermogen, gebruik dat dan ook.
Openbaringen
Een sessie vol openbaringen volgt. Bij de eerste bocht dichter op de muur afstormen – al is het nog steeds mijlen veel verder van het beton dan Danny, die het zowat schampt –, en dan laat naar binnen sturen. Stoïcijns en kruisend over de ribbel in de tweede bocht, wijd en laat in de derde knik, uitlopen tot de witte lijn en dan met veel gang bocht vier in, richting de kleine chicane. De verf van de curbs deert ook niet langer; erover alsof het asfalt is. Bocht zeven uitkomend shortshiften naar drie, zodat de flauwe knik over de heuvel als een recht stuk genomen kan worden.
Danny’s woorden klinken in het achterhoofd, als ik laat rem en door de Ziekenhuis-bocht stuur en vervolgens zo hard mogelijk op het gas ga. ‘Hakken en breken. Niet als een jacko, maar wel gas erop!’ Curb binnen-curb buiten, wijd laten lopen en dan terug naar de rechterkant van de baan. Wachten, wachten en dan laat pas erin, zodat je met zo veel mogelijk gang de heuvel op het rechte stuk op kunt.
Waar ik wacht tot de voorkant weer ferm op het asfalt staat, stuurt Danny al richting de muur met het voorwiel nog licht. De chrono liegt niet, zeggen ze dan: 1.58 blijkt uiteindelijk mijn snelste tijd. Het voelde zo veel sneller, maar ik laat hier en daar nog wat liggen, wat me opgeteld veel tijd kost. Helaas geen kans tot verbetering als de S1000RR bij het opkomen van het rechte stuk hikt en de tank zowat leeg blijkt.
Het eindresultaat is niet per se de snelste ronde van de dag, niet eens die van de groep. Wat het wel is, is een absolute verbetering ten opzichte van het begin van de dag. Niet eens zo zeer in seconden, want de dag werd begonnen op een mij onbekende motor op nieuwe banden op een baan die ik niet ken. Kortom: het wennen aan de motor en de vergaarde baankennis zullen alleen al de helft van die gewonnen seconden voor hun rekening nemen. De grootste winst zit hem in het goede gevoel, want zo panisch als ik de dag ben begonnen, voelt het nu een stuk natuurlijker en vertrouwder.
Dit verhaal verscheen in MOTO73 editie 18 uit 2017
Tekst: Nick Enghardt
Fotografie: Jarno van Osch
