Autodromo Internationale Enzo e Dino Ferrari di Imola. Spreek het drie keer, spreek het tien, spreek het van mij part driehonderd keer uit. Mooier wordt de naam van een circuit echt niet. Italiaanser ook niet zou je zeggen. De link met Nederland is dankzij vooral de successen van Jonathan Rea echter groot. Maar zo bizar als afgelopen weekeinde werd het nooit. Bij zowel Superbike als Supersport. Wie vooraf had voorspeld dat na Imola in beide WK-klasse een Pata Honda-rijder aan de leiding zou staan, had serieus geld kunnen verdienen. Of met twee mannen in van die witte jassen mee gemoeten… Ook na de successen van Assen.
De dubbel in de Supersport-divisie kwam waarschijnlijk nog het minst onverwacht. Geïnspireerd door Van der Marks thuiszege op het TT Circuit, reed Lorenzo Zanetti op Imola anders dan anders. Hij zou zegevieren. Punt. Dat hij daarvoor uiteindelijk hulp nodig had van Kenan Sofuoglu, maakte het feest er niet minder om. Dat gold vanzelfsprekend ook voor de tweede plaats van Van der Mark, op het circuit dat zo’n beetje onderaan bungelt op zijn lijstje ‘favorieten’.
Qua WK-punten staat de Rotterdammer gelijk met Florian Marino, maar dat komt voornamelijk doordat de Fransman op Phillip Island wel rechtop bleef. Van der Mark is momenteel sneller, stabieler en dus beter. Marino komt echter, net als Van der Mark én Sofuoglu én Zanetti, bij de Ten Kate’s vandaan en weet dus wat het is om in een topteam op topniveau te rijden. Alleen dat presteren wilde nog niet vlotten. Met Andrew Pitt, tweevoudig WK Supersport-kampioen voor Ten Kate, als begeleider in het Team Kawasaki Intermoto Ponyexpres zit het voor Marino ook op dat gebied ineens goed.
Dat het een bijzonder Supersport-seizoen gaat worden, staat na Imola echt vast. Maar of Van der Mark, Zanetti en Marino gaan uitmaken wie kampioen wordt, is nog steeds de vraag. Als Sofuoglu een voetballer was geweest, had hij namelijk voor Duitsland gespeeld…
Het WK Superbike-succes van Rea laat perfect zien dat ook in de topsport geduld, vertrouwen en lange termijn denken wel kan lonen en dat maakte afgelopen zondag nog mooier voor mij. Eindelijk een keer geen paniekmanagement. Hoe makkelijk was het geweest om na een paar lastige seizoenen, vanaf nul te beginnen. Zeker na Jerez 2013, het SBK-dieptepunt van Ten Kate. Iedereen schreeuwde om nieuwe rijders. Met nieuwe teamleden. Ronald en Gerrit ten Kate deden het gelukkig niet. Men zocht en vond elektronicaspecialist Massimo Neri. Verder werd er niet of nauwelijks ingegrepen. Ook Honda bleef kalm. Zelfs Pata, dat van het eerste jaar veel meer verwacht had qua succes én aandacht, toonde begrip. Dat Rea uitgerekend in de achtertuin van de chipsfabrikant won, moet voorbestemd zijn. Dat Rea en Ten Kate ineens heel veel vrienden hebben, zal niemand verbazen.
Toch moest ik tijdens de huldiging van de tweede SBK-manche vooral aan Leon Haslam denken. Hij was opnieuw de enige van de vier Pata’s die niet presteerde. Wat hij en het team ook doen, het lukt niet, het wil niet. De laatste keer dat ik Haslam uitgebreid sprak, was op Aragon in 2013. Samen met mijn vader interviewde ik Leon en Ron over racen, familie en gevaar. Elke ronde van Leon is Ron bang dat er iets met zijn zoon gebeurt en dat is met twee verongelukte broers meer dan te begrijpen. Toch helpt hij zijn zoon sneller te maken. Waarom? Omdat er niets anders dan racen is voor de familie Haslam.
Ook later op die memorabele Pata-zondag dacht ik aan Leon. Hij moet vanuit zijn camper de aankondiging van zijn drie teamleden tijdens de persconferentie, slechts een paar honderd meter verder, gehoord hebben. Of stond ie net onder de douche? Je zou het haast willen.
Donington Park, het Donington Park van Leon en z’n vader Ron, komt er aan.
Ik hoop op een wonder.
