Abraham zag ik reeds en daarom schaar ik me al een tijdje onder de categorie ‘mannen’. Een introductie Dirttrack van Harley-Davidson gooit dat beeld volledig op een hoop. Wat nou kerel? En jochie ben ik, een prutser. Zelden heb ik me zo verloren gevoeld op een wedstrijdbaan. Verdwaald zelfs. Op een rond circuit! En zelden heb ik zo genoten van dezelfde knotsgekke sport. Al was het vanaf de zijlijn.
Verkrachting
Dirttrack wordt iets hipper in Europa, maar het is al decennia groter dan groot in Amerika. Het bracht Harley-Davidson grote sportieve en zakelijke successen. Uit liefde voor de sport investeert de motorfabrikant in de motordiscipline. Onder meer door het te introduceren bij journalisten. Zoals bij een persevenement in Kroatië. Om nou te zeggen dat mijn dirttrack-ontmaagding een succes was, is een grove verkrachting van de waarheid.
Ruben Xaus als leraar
Harley spaart kosten noch moeite om de kennismaking tot een succes te maken. Oud Superbike-coureur Ruben Xaus is als leraar ingevlogen. In de Kroatische heuvels is met behulp van een bulldozer een baan uitgezet. Een ambulance staat klaar bij fysieke schade en de brandweer om de baan nat te houden. Het mooist van alles zijn de geprepareerde Street 750’s. Normaal een anonieme instapcruiser, nu plotseling een wedstrijdbeest.
Gekieteld en op dieet
Overbodige poespas heeft de motor niet. Bestaan er mooiere brommers dan functionele, poepnaakte motoren die volledig functioneel zijn? Zo snel mogelijk over een kort baantje knallen en glijden, in dit geval. Normaal valt niemand achterover van het vermogen van een Street 750, maar een gekietelde variant op streng dieet is een ander verhaal. Dat geldt ook voor het normaal zo beschaafde geluid. Zonder uitlaatdemper is dat plotseling uiterst indrukwekkend.
Modderfiguur
Het strijdros is indrukwekkend, in tegenstelling tot mijn prestaties. Kan ik gewoon niet uit de voeten op ronde banen? Ook in de Wall of Death van Henny Kroeze sloeg ik een modderfiguur. Al is hier gelukkig geen modder, maar stof. Het is bizar hoe weinig grip banden daarop vinden. Motorcrossers hebben het maar makkelijk. Dit voelt als ijsspeedway zonder spikes. Elk streepje gas resulteert in een spinnend achterwiel, maar vooral in een te ver naar buiten glijdend wiel. Hoe flikt zo’n Xaus dat toch?
Hemeltergend traag
Eerlijk gezegd was ik de lange Spanjaard al kwijt bij het theoretische deel. Het ontbreken van een voorrem weet ik nog, maar hoe zat het ook alweer met de bochtentechniek. Remmen, afschuinen, schakelen, sturen? Het duizelt me aan alle kanten. Ik heb meer tijd nodig om op stoom te komen dan deze stoomcursus. Het resultaat laat zich raden: een doodgeremde motorfiets, verschillende bijna-valpartijen ondanks een hemeltergend traag tempo. Er komen zoveel zaken op me af, er moeten zoveel dingen simultaan gebeuren (die totaal niet in mijn systeem zitten) dat de bovenkamer het niet bijhoudt. En tijd voor een CTRL-ALT-DEL-herstart is er niet.
Landmijnen?
Hoe omarm je een bochtentechniek waarbij je een bocht bewust veel te hard induikt, de apex volledig mist en toch alle hens aan dek glijdend instuurt? Het gaat mij niet makkelijk af. Helemaal niet om eerlijk te zijn. In een alles of niets poging schiet ik rechtdoor. Gelukkig is de uitloopstrook lang genoeg om alle snelheid kwijt te raken. ‘Er zullen hier toch geen landmijnen liggen’, flitst het er door mijn hoofd. Hoe lang geleden stonden alle Joegoslavische volkeren elkaar hier naar het leven? Er schijnt her en der nog onontploft oorlogstuig te liggen.
Lood aan de schoenen
Onder luid applaus van de andere journalisten wordt de man die net het onofficiële Nederlands record ‘Uitloopstrook rijden’ verpulverde, ingehaald. Hoofdschuddend vanwege mijn falen, maar dankbaar voor het eerbetoon, besluit ik de handdoek in de ring te gooien. Van binnen schuilt er toch ergens een control freak die alles wil beheersen. Op dit baantje beheers ik alleen de kunst van het falen. Mijn ego is niet zo groot, maar er zijn grenzen. En waar eindigt dit? Bij die vriendelijke mensen van de EHBO? Bij het losknippen van de ijzeren slof onder mijn linkervoet valt er last van mijn schouders. Reed ik simpelweg rond met lood aan mijn schoenen?
Wijze les
Als toeschouwer valt alles plotseling op zijn plaats. Allemachtig, wat is dirttrack gaaf en spannend om te zien. Een paar rondjes bevat meer actie dan twintig TT’s achter elkaar. Lurkend aan een alcoholvrij biertje en jankend van het lachen zien we reputaties sneuvelen en gebouwd worden. Gedoodverfde winnaars leggen het af tegen underdogs. Een heldenonthaal is terecht hun deel. Mannen die met hun hoofd rijden, schoppen het onverwacht ver. Het is een wijze les; een volgende keer moet ik mijn hoofd erbij houden. Rustig blijven. Dat er een volgende keer moet komen, heb ik al besloten. Mijn hart ligt al bij dirttrack, nu mijn hoofd nog.
[justified_image_grid ids=27373,27374,27375,27376,27377,27378,27379,27380,27381,27382,27383,27384]
