100 jaar Moto Guzzi vieren we met 10 modellen die geschiedenis schreven. Van de Normale uit 1921 tot de V7 van de jaren 2000; het zijn legendes die zijn voortgekomen uit Mandello del Lario.
Moto Guzzi werd opgericht in 1921 en vierde op 15 maart de 100e verjaardag. Een belangrijke gebeurtenis die in de loop van het jaar op vele manieren wordt gevierd. Het hoogtepunt vindt plaats in september met de Guzzi World Days. Wij wandelen langs 100 jaar historie aan de hand van 10 modellen die hun sporen hebben nagelaten.
Moto Guzzi Normale 1921
Je kunt alleen maar beginnen met de Normale, de eerste Moto Guzzi die in serie werd geproduceerd (2.065 stuks) van 1921 tot 1924. Het model introduceerde een voor die tijd een uitgesproken technisch modern schema met de horizontale cilinder van 500 cc, een primaire transmissie met drie versnellingen en een dubbel wiegframe. Voor die tijd was de Normale zeer snel (85 km/u) en, in tegenstelling tot zijn Engelse rivalen, zeer betrouwbaar.
Moto Guzzi Sport 15 1931
Als opvolger van de al even beroemde Sport 14, ‘kopieerde’ de Sport 15 de Britse modellen door de brandstoftank dwars over de framebuizen te plaatsen. In de Lusso-versie werd de tank verchroomd en afgestemd op de velgranden. De horizontale eencilinder viertakt van 498 cc met kop en cilinder van gietijzer en een aluminium carter stuwde de Sport 15 naar een topsnelheid van 100 km/u. In totaal werden 5.979 eenheden geproduceerd.
Moto Guzzi Falcone 1950
De Falcone, die in 1950 op de Autosalon van Genève werd voorgesteld, was de laatste evolutie van de klassieke horizontale ééncilinder viertakt van 500 cc van Mandello. Het dubbele wiegframe werd gecombineerd met een telescoopvork, terwijl de swingarm aanvankelijk twee frictiedempers had. Het model werd beroemd om zijn betrouwbaarheid en sportieve prestaties.
Moto Guzzi Galletto 1950
De Galletto is geboren uit een idee van Carlo Guzzi zelf, die zich een voertuig voorstelde dat de voordelen van een motorfiets (chassis en prestaties) kon combineren met die van een scooter (bescherming van de berijder en gebruiksgemak). De Galletto liep een halve eeuw vooruit op de ‘mode’ van de huidige grote wielen. De Galletto werd geproduceerd in drie verschillende cilinderinhoudsmaten (160, 175 en 192 cc). In totaal werden er meer dan 71.000 van gemaakt. In 1961 werd ook de elektrische starter ingevoerd, die gebruik maakt van een dynamo.
Moto Guzzi V7 700 1965
De V7 700, de stamvader van de modellen met de beroemde dwarsgeplaatste V-twin, was het laatste werk van de beroemde ingenieur Carcano, jarenlang het brein van het in Mandello gevestigde bedrijf. Uitgerust met een 700 cc, 50 pk-blok betekende dit Guzzi’s intrede in de sector van de zware motorfietsen. Op basis van de V7 werden de motorfietsen ontwikkeld die, op de hoge snelheidsring van Monza, Moto Guzzi in staat stelden een lange reeks snelheids- en duurrecords te veroveren.
Moto Guzzi V7 Sport 1971
De V7 Sport, een evolutie van de V7 700, was het vlaggenschip van Moto Guzzi en het resultaat van de genialiteit van technisch directeur Lino Tonti. De V7 Sport was een evolutie van het V7-blok, vergroot tot 750 cc en 70 pk-vermogen met vooral een nieuw frame dat Tonti aan het blok koppelde. Het model werd vanwege de arbeidsonrust van die tijd gemaakt in de kelder van zijn huis. In 1974, toen de Sport zich al had onderscheiden van zijn Japanse rivalen, kwam ook de S-versie met dubbele remschijven voor. In 1975 kwam de S3 met een geïntegreerd remsysteem met drie remschijven. Het systeem werd gepatenteerd door Moto Guzzi. In totaal werden 5.972 eenheden geproduceerd.
Moto Guzzi 850 Le Mans 1975
De Le Mans, een rechtstreekse afstammeling van de V7 Sport, profiteerde van de ervaring die was opgedaan in de endurance-racerij. Het duo Brambilla-Mandracci werd derde (maar kwam dicht bij de overwinning) op Le Mans in 1971 met een V7 Sport prototype dat was vergroot naar 850 cc. De Le Mans I werd in 1975 op de markt gebracht, gevolgd door de tweede serie en de 1000, die tot het begin van de jaren 1990 in productie bleef.
Moto Guzzi V35/50 1978
In 1973 ging Moto Guzzi over naar Alejandro De Tomaso, die reeds eigenaar was van Benelli en de gelijknamige autofabriek. De Argentijnse ondernemer besloot zich ook toe te leggen op motorfietsen met kleine tot middelgrote cilinderinhoud en startte het project dat leidde tot de geboorte van de lichte Guzzi’s in 1978. Het hart van het project was een nieuw motorblok, weer een V-twin met cardanaandrijving. Zo ontstonden de V50- en vervolgens de V35-modellen, die onmiddellijk bestsellers werden. Deze motor werd gebruikt voor een groot aantal modellen tot het begin van de jaren 2000.
Moto Guzzi V11 Sport 1999
Alejandro De Tomaso verkocht Moto Guzzi in 1994 aan Finprogetti. Een van de modellen die deze nieuwe eigenaar in 1999 produceerde was de prachtige V11. De lijn was het resultaat van Luciano Marabese die de klassieke Guzzi-lijnen opnieuw uitvond, vooruitlopend op de moderne retro-trend. Het frame was afgeleid van dat van de ‘Dr John’ Daytona met een 4-kleps blok. Toen Aprilia in 2000 eigenaar werd van Moto Guzzi, kon het goed voortbouwen op dit chassis.
Moto Guzzi V7 2008
Toen de Piaggio Groep in 2004 Aprilia overnam, werden ze ook eigenaar van Moto Guzzi. De inspiratie van Miguel Galluzzi in 2008 gaf leven aan de V7, die in het ontwerp de tank van de legendarische V7 Sport meenam. De V7, verkrijgbaar in een groot aantal versies, was en is nog steeds Guzzi’s meest succesvolle motorfiets.
