Wie eert Triumph werkelijk met deze fraaie Triumph Bonneville Bud Ekins T100? Bud Ekins, de Bonneville, Triumph of zelfs de complete motorwereld? Als je zoiets fraais op twee wielen produceert, ben je geneigd het laatste te geloven.
Bij speciale edities hink ik vaak op twee gedachten. Natuurlijk begrijp ik een fabrikant die inspeelt op de wens om een onderscheidende motorfiets te berijden omdat het de verkopen omhoog stuwt. Tegelijk heb ik iets van: ‘dat heeft zo’n mooie Bonneville toch helemaal niet nodig?’ Waar eindigt dit bovendien als je zo nadrukkelijk als Triumph het pad bewandelt van de special editions? Staan ons nog een T100 Bud Spencer, Bud Bundy en Bud Brocken editie te wachten?
Hoe rijdt het?
Tot zover mijn bedenkingen bij de Bud Ekins Bonneville, volgen nu direct de loftuitingen. Wat is dit namelijk een allemachtig mooie motorfiets om te zien! De basis is al geweldig, maar het – op Californië geïnspireerde – kleurenschema met handgeschilderde biezen voegt daar nog wat extra’s aan toe. Bovendien staat het zwierige Triumph-logo uit 1934 op de tank en dat hebben we daar de afgelopen drie decennia niet meer gezien. Het is meer dan een logo, het voelt bijna als de sierlijke handtekening van een motorfietsfabrikant. Het is daarmee de eerste kaart uit het grote Bud Ekins T100 Handtekening Kwartetspel. Met het certificaat van echtheid verdien je de volgende drie kaarten van het kwartetspel. Het papiertje is namelijk ondertekend door Triumph-baas Nick Bloor en Ekins’ dochters Susan en Donna.
Een speciaal Bud Ekins-logo siert de brandstoftank, het voorspatbord en zijpanelen. Het unieke eigen gezicht wordt afgemaakt door de klassieke Monza tankdop, kleine LED-richtingaanwijzers, grijze handvaten, bar-end spiegels en zwarte badges op het motorblok.
We testen de Bonneville T100, maar fans van dikke retro’s kunnen ook terecht voor een T120 in Bud Ekins uitvoering. Beide modellen beschikken over koppelrijke HT-blok (High Torque), alleen beschikt de T100 over 55 pk en de T120 over 80 pk.
Leuk zo’n Bud Ekins Bonneville, maar hoe rijdt het? Daarop blijven we je het antwoord schuldig. Dit exemplaar staat ongeduldig bij Roké Motoren in Mijdrecht te wachten op een eigenaar. Normaal is niets teveel moeite bij Roké, maar een maagdelijke kilometerstand opofferen voor een fotootje is logischerwijze een stap te ver.
Allemaal hossana
Niet getreurd want Triumph Nederland heeft nog een demo T100 Bonneville en die is onderhuids identiek. Het is direct thuiskomen. Alles zit precies daar waar je het verwacht en het grote ontspannen begint eigenlijk stilstaand al. Waar de zithouding direct vertrouwd voelt, blijft een mens altijd weer nieuwsgierig naar het topvermogen van 55 pk. Dat kan toch nooit voldoende zijn om je goed te vermaken? Zet die onzinnige gedachte alsjeblieft direct uit je gedachten.
De staande twin heeft een flink en breed uitgesmeerd koppel waardoor hij bij elk toerental sterker en enthousiaster aanvoelt dan 55 pk doen vermoeden. Het trekt echt je armen niet uit de kom, maar het is verre van een sloom motorblok. Het loopt soepel en dat geldt ook voor de gangwissels – de versnellingsbak heeft vijf versnellingen – en de koppeling. Om dit alles af te toppen gaat de vloeistofgekoelde tweecilinder ook nog eens zuinig om met brandstof. Voor 1:20 draait de T100 zijn hand niet om.
Is het dan alleen maar hosanna op de Bonneville? Niet helemaal. Bij het remmen lijkt de retro iets te veel op zijn originele voorgangers. Die hadden remtrommels waar deze remschijven heeft, maar er moet nog altijd flink worden geknepen om de nodige stopkracht te genereren. Dat mag best een stukje krachtiger ook al komt de motorfiets vaak terecht bij onervaren rijders.
De Bonnie maakt het zijn bezitters helemaal niet lastig. De 213 kilo droge kilo’s zware retro voelt niet te zwaar en daarom leg je hem makkelijk de bocht in. Vervolgens houdt hij ook nog eens keurig zijn lijn. Al is het handig om niet te gehaast onderweg te zijn.
Als het goed is zorgt deze onthaaster daar zelf voor. Zet je het desondanks wel op een scheuren dan is de grondspeling snel opgebruikt en sluipt er ook wat onrust in het comfortabele rijwielgedeelte. Het zou Bud niet hebben verontrust en jou ook niet.
Het grote Bud-verhaal
Bud Ekins lijkt voor altijd en eeuwig aan Steve McQueen te zijn verbonden, maar ook op eigen kracht had de Amerikaan het zeker ook gered. Ekins (1930 – Los Angeles) kan een prachtige CV overleggen vol nationale crosstitels, overwinningen in de legendarische woestijnraces en ettelijke gouden en zilveren plakken in de Internationale Zesdaagses. Behalve offroadracer was Ekins een Triumph-dealer in Hollywood. Daar leerde hij Steve McQueen kennen. Hij introduceerde hem hoogstpersoonlijk in de woestijnracescene en de King of Cool was meteen verslaafd. De rest is geschiedenis. McQueen vroeg Ekins als stuntman voor The Great Escape en dat was het begin van zijn dertigjarige loopbaan als stuntrijder. Ekins maakte de beroemde sprong (die McQueen zelf wilde doen, maar niet mocht) over het prikkeldraad in The Great Escape op een 650cc Triumph TR6 Trophy. Om over de 3,5 meter hoge omheining te vliegen, reed Ekins een duizelingwekkende 130 km/u.
